اسفندیاری‌فر: کشتی فوتبال نیست که مربی، سوگلی خودش را انتخاب کند / یک جای کار اشتباه است

مهرزاد اسفندیاری‌فر در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در مورد گذشت نزدیک به یک سال از همکاری‌اش با کشتی چین تایپه اظهار داشت: قراردادم 4 ساله است و قرار هم هست که بمانم اما در همان ابتدا یک بندی به خواست خودم در قرارداد گنجانده شد که شرایط فسخ هم داشته باشم چون نمی‌دانستم می‌توانم آنجا بمانم یا نه. حالا یک سال از این همکاری تمام شده، برای تعطیلات کریسمس به ایران آمدم که کرونا دو پروازم به دوبی و مالزی را لغو کرد و همه دنیا تعطیل شد. به همین دلیل همچنان در ایران هستم. البته در چین‌تایپه خیلی خوب و زود، کرونا تحت کنترل درآمد، آنها با چین ارتباط خوبی ندارند، همان ابتدا تعداد کمی گرفتند و چند فوتی هم داشتند اما حالا تمرینات شان را دنبال می‌کنند.

وی در مورد وضعیت کشتی در این کشور تاکید کرد: خیلی زود است چین تایپه به سهمیه المپیک فکر کند. آنها یک چیزی شبیه اندیمشک قدیم خودمان هستند. 25 سال پیش، اندیمشک شبیه تایوان بود، عناوینی در حد استان و گاهی در حد کشور می‌گرفت اما هنوز با مدال برون مرزی فاصله داشت. در واقع اینها استعداد دارند، ولی باید خیلی کار کرد. اینجا ورزش به شکلی است که بیشتر دست دانشگاه است. قرارداد من هم با دانشگاه است.

مربی سابق تیم ملی کشتی فرنگی در مورد هزینه‌ای که در کشتی چین‌تایپه می‌شود، گفت: همیشه گفته‌ام، شاید هیچ جای دنیا این اندازه پول خرج کشتی نمی‌شود که در ایران می‌شود اما چون سازوکار درستی نداریم و درست هزینه نمی‌شود، همیشه مشکلات زیادی هست. بحثم در مورد فدراسیون خاصی نیست، نه فدراسیون رسول خادم و نه فدراسیون علیرضا دبیر، اما شما تعداد پرسنل فدراسیون‌مان را بینید، 100 نفر پرسنل مشغول کار هستند و ماهیانه چقدر باید پول به آنها داده شود. هر فدراسیونی خروجی‌اش باید مدال المپیک و جهانی باشد. همین گرجستان و آذربایجان که گاهی از ما بهتر نتیجه می‌گیرند، کل فدراسیون شان به 4-5 نفر هم نمی‌رسد. ما پولی که باید خرج کشتی شود، را اشتباه هزینه می‌کنیم. رکن اساسی کشتی باید کشتی‌گیر و مربی‌اش باشند، به اضافه هیئت کشتی، غیر از این هر چه باشد، حواشی هست.

اسفندیاری‌فر ادامه داد: من زمانی که مربی تیم ملی بودم ماهیانه دو میلیون و صد هزار تومان حقوق می‌گرفتم. به عنوان مدرس فدراسیون به ایلام و رشت می‌رفتم، پول رفت و آمدم را خودم می‌دادم، اما اینجا از خود فرودگاه دنبال من می‌آیند، راننده و ماشین و هر آن چیزی که باید در اختیار یک سرمربی باشد، در اختیارم هست و شأن مربی کاملا حفظ می‌شود. من فقط آرزو می‌کنم تیم ملی موفق شود، واقعا حیف است چون هیچ جای دنیا این همه سرمایه خوب ندارد، ما که در روستاهای‌مان هم تشک پهن است، اما خروجی کار نهایتا دو سه مدال است و تعدادش با نروژ و سوئد یکی است. شاید جمعیت کشتی آنها اندازه یک باشگاه ما هم نباشد، یک جای کار ما اشتباه است.

وی در مورد چرخه پرسروصدای انتخابی تیم ملی خاطرنشان کرد: من خیلی خوشحالم که فدراسیون کشتی چرخه‌ای را تعریف کرده که قرار است اجرا شود. هر چند تا الان در حد حرف است و امیدوارم عملی شود. این حداقل حق یک کشتی گیر است که با فرآیند مشخصی صاحب دوبنده تیم ملی شود، ما اصلا اجازه نداریم کشتی‌گیر را انتخاب کنیم. من اسفندیاری‌فر چه کسی هستم که جلوی جوان را بگیرم؟ چون هم باشگاهی و همشهری‌ام نیست و یا از او خوشم نمی‌آید، انتخابی را از او بگیرم و سوگلی خودم را ملی‌پوش کنم؟ ایران این همه سرمایه و استعداد دارد، الان حسن یزدانی که قهرمان جهان و المپیک هست هم یک رقیب سرسخت دارد، کامران قاسمپور را هم به مسابقات ببریم ممکن است او هم همه را شکست دهد. پس باید اعتماد کنیم و انتخابی بگذاریم.

این مربی جنوبی اضافه کرد: اگر سرمربی قهر می‌کند، که قطعا هم قهر می‌کند، اینها برمی‌گردد به اینکه سرمربی دنبال اختیار تام است. متاسفانه جوی در کشتی ما حاکم شده که بعضی‌ها را آنقدر برجسته می‌کنیم، که با فلان سرمربی فوتبالی مقایسه می‌شود. فوتبال یک تیم است، اما کشتی ورزش انفرادی است، مگر می شود کشتی گیر را انتخاب کرد، او روی تشک حقش را می‌گیرد، مگر ما می‌توانیم بگوییم از فلان کشتی گیر خوشم نمی‌آید. کشتی فوتبال نیست که مربی سوگلی خودش را انتخاب کند. امیدوارم فدراسیون پای این چرخه بماند. به سرمربی نباید اختیار تام بدهند، باید یک سری اختیارات بدهند، ولی به این شکل نباشد که خیلی راحت بعد از اینکه تیم موفق شد، بگوییم کار فلانی بوده، شکست هم خورد، سرمربی بگوید من می‌پذیرم. پذیرفتن یعنی باید پاسخگو باشید. باید کمیته‌ای تشکیل دهید، که دلیل شکست شما چه بوده، با عذرخواهی خالی نمی‌شود پاسخگو بود.

اسفندیاری‌فر در خاتمه گفت: اگر تفکر علمی پشت موفقیتی بوده، چطور شده شما موفق شدید و بعد دوباره تکرار نشده؟ وقتی سه طلای المپیک گرفتیم، اگر واقعا کار علمی بوده، بیایید بررسی کنیم تا تکرار شود. قاسم رضایی در اردو نبود، می‌خواست برود آذربایجان، اما آن مشکل برای مرحوم بابک قربانی و امیر علی اکبری پیش آمد و قاسم رضایی را به المپیک بردند و طلا گرفت. حمید سوریان با بنا، سیم خواه، پازاج و... هم اوت شده و هم قهرمان جهان. سعید عبدولی و حبیب اخلاقی که قبل از لندن شانس اصلی مدال طلا بودند، چرا دور اول اوت شدند؟ خوب است به اینها پاسخ داده شود.

انتهای پیام /