اعلان جنگ دادگاه انگلیس به مسلمانان

گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- دادگاه تجدیدنظر انگلیس حکم پیشین یک مرد کرد ارمنی‌تبار را که در مقابل سفارت ترکیه به کتاب دینی مسلمانان اهانت کرده بود را لغو کرد؛ تصمیمی که گروه‌های نژادپرست و ضداسلام در اروپا از آن استقبال کردند. حمید جشکون 51 ساله، در ماه ژوئن به جرم ایجاد اخلال در نظم عمومی با انگیزه مذهبی محکوم شده و جریمه‌ای برای او صادر شده بود. جشکون که در ترکیه به دنیا آمده است، در ماه فوریه در مقابل کنسولگری آنکارا در لندن کتاب مقدس قرآن کریم را آتش زد و شعارهایی علیه اسلام سر داد.

جوئل بناتان، قاضی دادگاه ساوت‌وارک با استناد به اینکه هیچ جرم کفرآمیزی در قانون وجود ندارد، به نفع جشکون حکم داد. این قاضی وقیحانه اعلام کرد: "هرچند سوزاندن قرآن ممکن است عملی باشد که بسیاری از مسلمانان را عمیقاً ناراحت و آزرده کند، قانون کیفری به‌دنبال این نیست که مردم را از ناراحتی، حتی ناراحتی شدید، بازدارد!"

آزادی بیان، که به‌عنوان یکی از ستون‌های ظاهری دموکراسی‌های غربی معرفی می‌شود، در عمل یک مفهوم گزینشی و کاملاً جهت‌دار است. رویارویی با جدیدترین رویه‌های قضایی در اروپا، به‌ویژه در بریتانیا، به وضوح نشان می‌دهد که این آزادی نه یک حق مطلق، بلکه ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی و اجتماعی خاص است. مورد اخیر سوزاندن قرآن کریم در لندن، به بهانه «آزادی بیان»، نمونه بارزی از این ریاکاری سیستماتیک است.

بررسی سیاست‌های غرب در قبال «بیان» نشان‌دهنده یک خط قرمز واضح است: لغو محکومیت فردی که به صورت علنی قرآن کریم را آتش‌زده و شعارهای ضداسلامی سر داده، با این توجیه که «قانون کیفری به‌دنبال بازداشتن مردم از ناراحتی، حتی ناراحتی شدید، نیست»، نشان می‌دهد که توهین به ارزش‌های دینی مسلمانان در حوزه قابل تحمل قرار دارد. این رویکرد عملاً توهین به میلیاردها نفر را تحت پوشش «آزادی بیان» مباح می‌شمارد و به گروه‌های اسلام‌هراس اروپا، چراغ سبز عملیاتی می‌دهد.

در بسیاری از کشورهای اروپایی از جمله انگلیس، حتی طرح پرسش‌های انتقادی درباره ابعاد یا حتی اصل واقعه هولوکاست، جرم‌انگاری شده و می‌تواند منجر به مجازات‌های سنگین شود. در اینجا، «آزادی بیان» به‌طور کامل در برابر یک روایت تاریخی خاص تعلیق می‌شود.

همچنین هرگونه حمایت قاطع از فلسطین یا زیر سؤال بردن عملیات نظامی اسرائیل در غزه، به سرعت با اتهاماتی مانند «یهودستیزی» یا «تروریست‌پروری» مواجه می‌شود. در این موارد، که نقد یک دولت یا یک سیاست است، آزادی بیان در عمل به‌شدت سرکوب می‌شود و سخن‌گویان مخالف، از دانشگاه‌ها اخراج یا شغل خود را از دست می‌دهند. این تضاد فاحش نشان می‌دهد که آنچه غرب به‌عنوان «آزادی بیان» عرضه می‌کند، در واقع یک سراب است. هدف از این استاندارد دوگانه، چیزی فراتر از ترویج فلسفه بیان آزاد است؛ هدف، بسترسازی برای اسلام‌هراسی سیستماتیک و هدفمند در کشورهای اروپایی است.

اجازه دادن به سوزاندن کتاب مقدس مسلمانان، تلاشی است برای عادی‌سازی تقابل هدفمند با این جامعه در فضای عمومی. در عین حال، ممنوعیت انتقاد از دولت‌های هم‌پیمان یا روایت‌های تاریخی منتخب، نشان می‌دهد که آزادی بیان تنها زمانی مجاز است که به منافع ژئوپلیتیکی و ایدئولوژیک محافل قدرت در غرب ضربه نزند. این عملکرد، به وضوح نشان می‌دهد که در اروپا، مقدسات مسلمانان از هیچ‌گونه حمایتی برخوردار نیستند، در حالی که برخی روایات تاریخی و سیاسی از مصونیت مطلق برخوردارند. این وضعیت، اعتبار شعارهای دموکراتیک غرب را در مقیاس جهانی مخدوش می‌سازد.