حلقه مفقوده مدال‌آوری ایران چیست؟

کاروان ورزشی ایران‌، در توکیو، هفدهمین حضور ش در المپیک را تجربه می کند. تجربه ای نه چندان موفق. کاروان 66 نفره ایران که با ورزشکاران رشته های دوومیدانی، والیبال، بسکتبال، تیراندازی، قایقرانی روئینگ و کایاک، تکواندو، کشتی آزاد، تیروکمان، شمشیربازی و کاراته به توکیو آمده، بعداز طلای پر سرو صدا و البته جنجالی جواد فروغی تیرانداز تپانچه، 10 روزی را با ناکامی سر کرد. طوری که خیلی ها می ترسیدند کاروان با همان تک مدال فروغی کار را تمام کند. با اینکه قبل از المپیک خیلی از ورزشکاران وعده مدال المپیک را داده بودند، تیروکمان، تیراندازی، دوومیدانی، قایقرانی و والیبال حذف شدند. تیراندازان به خواست سرمربی اشان در اروپا دو ماه آخر اردو زدند، آن هم به شرط مدال، اما دریغ از یک مدال. احسان حدادی که تا سال قبل حرف از مدال طلا میزد، اما با مصدومیت کمرش به توکیو آمد تا رزومه اش برای حضور در المپیک چهارتایی شود. والیبال هم آرمانش محقق نشد و از بسکتبال هم توقع مدال نبود. مثل همیشه کشتی بار بی مدالی را کشید. روزهای حسرت بار بی مدالی کاروان ورزشی ایران که با مدال برنز محمد هادی ساروی کشتی گیر فرنگی کار وزن 97 کیلو طلسمش شکسته شد تا شرایط المپیک 2008 پکن برای کاروان تکرار شود. البته چهارشنبه شب ، مدال طلای محمدرضای گرایی فرنگی کار 67 کیلویی و مدال نقره علی داوودی وزنه بردار +109 کیلو گرم، امید را به کاروان برگرداند تا کام همه در روزهای آخر شیرین شود، اگرچه مدال نقره حسن یزدانی، برچسب تکرار نتیجه پکن را از کاروان ایران برداشت.

شاید بعداز 17 دوره حضور کاروان ایران در المپیک، حالا دیگر وقت افتخار به حضور در المپیک تمام شده و وقت آن رسیده تا ایران هم مثل بقیه کشورها صاحب مدال های زیادی از المپیک شود. اما ظاهرا هنوز هم حضور در المپیک برای فدراسیونهای ورزشی، بزرگترین افتخار است.

کرونا حمایت ها را کم نکرد درست است که المپیک زیر سایه کرونا قرار گرفت، اما حمایت از سهمیه داران قطع نشد تا آنها با انگیزه برای رقابت برای بهترین نتیجه آماده شود. المپیکی ها طبق برنامه اردوهایشان برگزاری می شد، فدراسیونها بودجه مدنظرشان را طبق اولویت و شانس مدال می گرفتند. اما ظاهرا وضعیت آن قدرها هم خوب نبود که و تنها کمیته ملی المپیک تکرار مدالهای المپیک ریو بود.

سکوت وسکوت دوره های قبل چند ماه مانده به افتتاح المپیک، جو ورزش المپیکی می شد. این بار اما نه خبری از شور و شوق المپیک بود و نه هیجانش. با اینکه اردوها برگزار می شد، اما کرونا و پیک هایش هنوز تردیدهایی را برای برگزاری بازیها به وجود آورده بود، هنوز کسی نمی دانست بعداز تعویق یکساله برگزاری المپیک قطعی است یا نه، طوری که هر روز خبر یا شایعه ای درباره عدم برگزاری شنیده می شد. اعتراض مردم توکیو، به برگزاری با ادعای شیوع کرونا، فشار به ioc و مسئولان ژاپن برای برگزاری بیشتر کرد، اما ioc کوتاه نیامد و پای کار ایستاد. هرچه خبرهای المپیک در توکیو داغ بود، اما در ایران سکوت بود و سکوت. همه فقط کار می کردند.

خبری از پیش بینی مدال نبود دوره های قبل معمولا فدراسیونها، پیش بینی تعداد مدالهای ورزشکارانشان را به رسانه ها می دادند، این دوره خبری از پیش بینی نبود. هر چند آنها در جلسات هماهنگی با کادر سرپرستی کاروان پیش بینی هایشان را داده بودند، هیچ خبری به بیرون درز نمی کرد. البته کمیته المپیک هم، برخلاف دوره های قبل، هیچ حرفی از پیش بینی تعداد مدالها نمی زد و پیمان فخری معاون سرپرست کاروان در نشست خبری مدعی شده بود؛ «هیچ دوره ای پیش بینی تعداد مدال در المپیک، مرسوم نبوده است. از نظر ما کشتی، وزنه برداری، تکواندو و کاراته شانس مدال دارند.» او در حالی چنین ادعایی داشت که دوره های کمیته ملی المپیک قبل از شروع بازیها، تعداد مدالها را پیش بینی می کرد.

حمایت کامل؛ مشکل گشا نشد کمیته ملی المپیک، برای توکیو همه جوره تیم ها و ورزشکاران را حمایت کرد. طوری که المپیکی ها هیچ بهانه ای نماند. هم به لحاظ بودجه، کمک های مالی، معنوی، درمانی و.... سیدرضا صالحی امیری رییس کمیته ملی المپیک، که اعتقاد زیادی دارد تا همه نیازهای ورزشکاران را برطرف کند، هیچ کم و کسری برای المپیکی ها نگذاشت. بودجه فدراسیونها را کامل داد و حتی به بعضی فدراسیونهای متقاضی هم کمک جداگانه ای کرد و برای درمان بعضی ورزشکاران هم نه نیاورد، حتی برای درمان در خارج، تا آنها با خیالی آسوده و بدون دغدغه آماده افتخارآفرینی شوند. از طرفی حقوق ماهیانه 5 میلیونی برای المپیکی ها تا قبل از شروع المپیک داد تا مشکل مالی نداشته باشند، جدای از آن برای تیم های متقاضی اردوهای برون مرزی را هم هماهنگ کرد تا بتوانند بی دردسر در شرایط بهتر آماده شوند. اما این هم فایده نداشت.

این بار ناکامی المپیکی ها در توکیو نشان داد، حمایت و شارژ مالی و امکانات هم به تنهایی گره گشا نیست و ظاهرا ورزش ایران گره دیگری برای موفقیت دارد.

فنی؛ حلقه گمشده ورزش ایران در توکیو

اگر قبلا ورزشکاران المپیکی امکانات متناسب با المپیک نداشتند یا از نظر مالی تامین نشده بودند، این بار اما همه چیز برایشان مهیا بود، هم حقوق گرفتند، هم همه امکانات برایشان فراهم و هم قبل از سفر به توکیو با پاداش های میلیونی مسئولان استانهایشان شارژ شدند. اما ورزشکاران یکی، یکی از دور خارج شدند. وقتی رکابزن ایرانی قبل از المپیک گفته بود خجالت می کشد با دوچرخه اش روی خط استارت برود، دوچرخه جدید می گیرد اما با همان هم به خط پایان نمی رسد، یا تکواندوکاری که روی مدالش حساب می کنند روی شیاپ چانگ از حریفش عقب بود، مربی اش به جای گوشزد نکات لازم، تنها داد میزند:«ماشالا، ماشالا»، یا مربی کشتی آزاد وقتی شاگردش از حریفش عقب است، تنها نکته ای که می گوید:«عجله نکن، عجله نکن.» چه توقعی وجود دارد ورزشکار ی که وسط میدان با استرس و هیجان بالا در حال رقابت است، عقب ماندگی اش را جبران کند؟ اینجا بار فنی مربیان مهمترین دلیل ناکامی المپیکی ها محسوب می شود. بااینکه مربیان فعلی شاید بهترین خودشان باشند، اما از نظر فنی به روز نیستند و شاید بد نباشد برای تحول در تیم ها دوباره پای مربیان بزرگ خارجی به ورزش ایران باز شود.

258 41