خداحافظی خاموش دژاگه و شجاعی با تیم ملی

این روز‌ها تیم ملی اردوی خود را در جزیره کیش پشت سر می‌گذارد تا آماده ادامه مسابقات مقدماتی جام جهانی باشد؛ مسابقاتی که اهمیت ویژه‌ای برای تیم ملی دارد و بازیکنانی دعوت شده اند که که اکثر آن‌ها در دوران اوج خود هستند. شرایط تیم ملی در جدول این مسابقات به نحوی است که به نظر نمی‌رسد اسکوچیچ بخواهد کار را ساده بگیرد و از آن به راحتی بگذرد. این اتفاق معنی تلخی برای دو کاپیتان سابق تیم ملی یعنی مسعود شجاعی و اشکان دژاگه می‌دهد و این یعنی خداحافظی در سایه این دو بازیکن. در دوران مارک ویلموتس و زمانی که شجاعی و دژاگه بعد از مدت‌ها به تیم ملی دعوت نشدند، همه منتظر خداحافظی این 2 بازیکن و به خصوص مسعود شجاعی بودند؛ اتفاقی که با صحبت بسیاری از بازیکنان وقت تیم ملی با شجاعی از جمله وریا غفوری با کاپیتان سابق تیم ملی نیفتاد و شجاعی صراحتا اعلام کرد که فعلا دوست ندارد خداحافظی خود را رسما اعلام کند و هر موقع به تیم ملی دعوت شود، حاضر است دوباره پیراهن تیم را بپوشد و بازوبند را در دستش بیاندازد، اما با سپردن هدایت تیم ملی به اسکوچیچ فرقی در شرایط این دو بازیکن ایجاد نشد تا نام آن‌ها باز هم در لیست تیم ملی دیده نشود.

در حالی که اکنون بازیکنان باتجربه‌ای نظیر کریم انصاری فرد در حال کار کردن زیر نظر اسکوچیچ در اردوی تیم ملی هستند، شجاعی و دژاگه خود را درگیر مسائل باشگاهی و درگیری با سرمربی خود یعنی رسول خطیبی کرده اند و همین باعث شد تا تغییر مربی هم روی شرایط آن‌ها در تیم ملی تاثیر نگذارد؛ اتفاقی که سبب می‌شود شجاعی و دژاگه خداحافظی تلخی با لباس تیم ملی ایران داشته باشند و ساکت و آرام تنها به تماشای بازی‌های شاگردان اسکوچیچ بنشینند.

احتمالا تمام خواسته این دو بازیکن این باشد که فدراسیون فوتبال برای آن‌ها بازی دوستانه‌ای در نظر بگیرد که آن‌ها با خاطره‌ای خوش با پیراهن تیم ملی وداع کنند؛ یک بازی که شأن تنها بازیکن ایرانی که 3 دوره در جام جهانی حضور داشته را حفظ کند و همچنین آبروی دژاگه را که درخشش برای تیم ملی آلمان را برای پوشیدن لباس سفید تیم ملی رها کرد نگه دارد. شاید اگر این دو کاپیتان سابق تیم ملی، در اواخر فوتبال خود، حاشیه را رها می‌کردند و سعی می‌کردند با درخشش در لباس تراکتور، این شانس را داشته باشند که بتوانند در یک مسابقه رسمی و به صورت شایسته از تیم ملی خداحافطی کننند، برای آن‌ها سنگین‌تر بود و شأن آن‌ها نیز حفظ می‌شد.