خطر لانگیا؛ الزام اطلاع‌رسانی یا تهدید امنیت روانی؟!

به گزارش خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ یکی از خبرهایی که در حوزه سلامت این روزها مردم کشورمان را نگران کرده، خبر ابتلای 35 شهروند چینی از دو استان شرقی این کشور به یک بیماری ویروسی نوپدیدی به نام «لانگیا» است.

گرچه هنوز مقامات سازمان جهانی بهداشت این خبر را تایید نکرده اند اما با این وجود خبر فراگیر شدن لانگیا نه تنها مردم کشور ما بلکه بسیاری از مردم سایر کشورهای جهان را مستاصل و نگران کرده است. این در حالیست که دکتر مینو محرز در گفت و گو با خبرنگار دانا در صحت این خبر تشکیک کرد و دلیل آنرا عدم موضع گیری و اطلاع رسانی سازمان جهانی بهداشت عنوان کرد.

با این وجود پر بیراه نیست که دلیل اصلی که در باور فراگیری این بیماری در کشور ما نقش داشته، محل و منشاء ظهور این بیماری، یعنی کشور چین است. چرا که در ماه های واپسین سال 98 نیز خیر فراگیری بیماری نوظهور کووید -19 در ووهان چین در ابتدا با موجی از ناباوری همراه شد؛ اما اکنون مردم با درگیری سه ساله با کروناویروی به جایی رسیده اند که اخبار تائید نشده‌ای چون خبر فراگیر شدن لانگیا را با پیوست جغرافیای ظهور چنین بیماری هایی یعنی چین بیشتر و زودتر باور کنند.

لانگیا در راس جستجوهای گوگل

با یک رصد ساده می توان به درصد بالای جستجوی واژه «لانگیا» در گوگل و سایر موتورهای جستجو پی برد. این میزان سرچ نشان‌دهنده نگرانی مردم از شیوع این بیماری است که می‌طلبد مقامات سازمان بهداشت جهانی در مواجهه با انتشار چنین اخباری بالفور اظهار نظر کنند و مردم را از این استیصال رها کنند.

با این وجود بد نیست با توجه به سکوت مقامات سازمان جهانی بهداشت و تب تندی که برخی از رسانه ها در جهت هراس افکنی به دل مردم معمول داشته اند، به معرفی این ویروس و نشانه های ابتلا و... به استناد اظهارات گروهی از دانشمندان و ویروس شناسان بپردازیم.

خانواده ویروس لانگیا

در معرفی ویروس لانگیا گفته و نوشته‌اند که این ویروس از خانواده «هنیپاویروس» یعنی طبقه ای از ویروس هاست که سابقه بروز بیماری کشنده در میان انسان‌ها را داشته اند.

در ادامه معرفی که ویروس لانگیا که نتیجه پژوهش های دانشمندان است آمده که که منشاء بروز لانگیا به‌احتمال قریب به یقین جانورانی از خانواده موش‌کور و پستانداران ریزجثه هستند که ناقلان طبیعی این ویروس به حساب می آیند.

اما از آنجایی که سابقه شیوع و شناخت بیماری لانگیا زیاد نیست و در نهایت تولد آن به کمتر از پنج سال می گذرد، باید منتظر ماند و دید که متولیان بهداشت و درمان کشورهای درگیر این ویروس و بیماری های حاصل از آن مانند چین (درصورت صحت شیوع لانگیا در دو استان شرقی این کشور) و همینطور دانشمندان و ویروس شناسان سازمان جهانی بهداشت در مورد این ویروس و تبعات ناشی از ابتلا و اپیدمی چه نظری دارند و در مقابل انسان ها با اتخاذ رویه ای پیشگیرانه به جهت ممانعت از ابتلا چه توصیه هایی به مردم جهان دارند.

اما با این وجود سکوت دانشمندان سازمان جهانی بهداشت هم قطعا نمی تواند ناشی از بی اهمیتی آنها باشد؛ چرا که تداوم این سکوت می تواند منتج به این معنا شود که اساسا فراگیری و انتشار این ویروس در شدیدترین حالت ممکن هم اساسا می تواند برای انسان عاری از خطر باشد؛ که البته شناخت نسبی از این ویروس و موضع ساکت سازمان جهانی بهداشت و غوغای رسانه ای رسانه های معاند احتمال متاخر را محتمل تر می داند.

علائم شناخته شده لانگیا چیست؟

براساس اطلاعاتی که از خبر ابتلای 35 شهروند چینی به دست آمده، آزمایش های دقیق روی 26 تن از این تعداد انجام شده است. با این وجود نتایج آزمایشات پزشکی روی این تعداد از بیماران نشان داده که در میان 26 مبتلای قطعی به بیماری لانگیا، عارضه «تب» درهمه آنها دیده شده و نمودی یکسان داشته است. همچنین 54 درصد مبتلایان با خستگی شدید؛ 50 درصد دچار عارضه سرفه؛ 35 درصد همراه با سردرد؛ 35 درصد مهوع و مبتلا به حالت تهوع در مبتلایان به لانگیا مشاهده و گزارش شده است. دانشمندان گذشته از نشانه‌ها و عارضه‌های مختص به لانگیا که در بالا تشریح شد، برخی از نشانه های خاص مانند نارسایی‌های کبدی و کلیوی را مربوط به عوارض ابتلا به این بیماری دانسته اند؛ به طور دقیق تر در میان مبتلایان 35 درصد عوارض کبدی و 80درصد تبعات کلیوی دیده شده و گزارش است؛ اما با این وجود تا کنون مرگ ناشی از ابتلا به لانگیا در جهان گزارش نشده است و آنگونه که در روزهای گذشته در رسانه های جهان روی آن شده، امکان انتقال لانگیا از حیوان به انسان وجود ندارد.

تناقضات رفتاری و رویه ای «کروناویروس» و «لانگیا»

در این رابطه مجله پزشکی نیوانگلند در تازه‌ترین گزارش خود نوشته است: پژوهشگران مستقر در چین، سنگاپور، و استرالیا شواهدی مبنی بر انتقال ویروس بین افراد مشاهده نکرده اند؛ واضح تر اینکه امکان تسری بیماری لانگیا از انسانی به انسان دیگر وجود ندارد و این برخلاف رفتار و رویه سایر بیماری های ویروسی و تنفسی مانند کرونا وسایر زیرسویه های این بیماری مرگ آفرین است.

نکته دیگری که احتمال ارتباط لانگیا با کرونا را رد می کند این است که ویروی کرونا در دستگاه تنفسی تکثیر می باید اما ویروس لانگیا مشخصا و مستقیما در سیستم ایمنی بدن؛ لذا می توان به این نتیجه متقن رسید که درصورت صحت شیوع لانگیا در چین، قطعا بیماری جدید نمیتواند سویه و یا زیر سویه ای از کرونا ویروس باشد.

اما در مورد چرایی و راه انتقال این بیماری به انسان فرضیه‌ای مطرح است که یحتمل ویروس لانگیا از حشره‌خواران یا پستانداران کوچکی که از حشرات تغذیه می‌کنند مانند موش و خفاش و...، به انسان منتقل شده باشد.

پیشینه لانگیا و نخستین ابتلا به این ویروس در جهان

واشنگتن‌پست در گزارشی که در این زمینه منتشر کرده نخستین سابقه ابتلا به ویروس لانگیا را به اواخر سال 2018 در استان شان‌دونگ چین مربوط دانسته است.

براساس این گزارش تداوم ابتلا به این بیماری گرچه کند بود اما در بازه ای دوساله 34 شهروند چینی که عموما به کار کشاورز اشتغال داشتند به لانگیا مبتلا شدند که شغل مبتلایان کشاورز به راه انتقال این بیماری از طریق حشرات و پستانداران کوچک صحه می‌گذارد؛ چرا که این قشر بیشتر از سایر اقشار با حشرات موذی و پستانداران کوچک که مزرعه در مرکز چرخه تغذیه آنها قرار دارد، مرتبط هستند.

اما با اینهمه باز گزارش شیوع لانگیا در سال 2018 چین هم موید این نکته است که از میان 34 مبتلا خوشبختانه هیچ یک از آنها جان خود را از دست نداده اند.

حرف آخر

چنانچه در صورتی که متولیان بهداشت و درمان چین نتوانند ثابت کنند که 35 مورد اشاره شده در اخبار به لانگیا مبتلا شده اند و کماکان سکوت سازمان جهانی بهداشت در این رابطه تداوم یابد و هیچ موضعی در رابطه با این خبر اتخاذ نکند؛ احتمال می رود که این خبر نیز با گرته‌برداری از خبر شیوع لانگیا در چین حدفاصل سال‌های 2020-2018 باشد که فراتر از شیطنت رسانه‌ای، در رسانه های معاند این خبر با هدف تهدید امنیت روانی مردم کشورمان آن را دوباره پرداخت و بازنویسی کرده اند که حکم آنها به بیت المثل تعمیم پیدا می کند که می گوید: «از کوزه همان برون ترداود که در اوست»!