«دسته دختران» ادای دینی به زنان رزمنده و شهید است
تهران - ایرنا - بازیگر فیلم «دسته دختران» گفت: این فیلم ادای دین به زنان رزمنده و شهیدی است که از سال 59 جنگیدند و الان ما یادمان رفته این ها در جنگ حضور داشتند.
حسین سلیمانی، بازیگر فیلم دسته دختران در گفت وگو با ایرنا درباره حضورش در این فیلم بیان کرد: دسته دختران قطعا فیلم ویژه ای است. یکی از کارهایی است که من به آن افتخار می کنم و بابت بازی در این فیلم خوشحالم. از نقش هایی بود که خودم انتخابش نکردم؛ بلکه انتخاب شدم. خیلی از بازیگران قبلا برای این نقش تست داده بودند که بازی کنند. به هر حال کار کردن با خانم قیدی افتخار است.
وی با بیان این که دسته دختران یک فیلم زنانه و فمنیستی نیست اظهار داشت: این اثر یک فیلم بزرگ با محوریت زنان است. در مملکتی زندگی می کنیم که نمی دانیم چقدر زن شهید داریم. فرهنگسرا و کوچه و خیابان به اسم‌شان نزده‌ایم. اسم آنها را حتی روی یک جای کوچک هم نگذاشته‌ایم. در حالی که بر اساس اعلام بنیاد شهید 500 زن رزمنده شهید داشته‌ایم. من فیلمی را بازی کردم که موضوع جدیدی داشت. داستان خانم هایی بود که به آنها پرداخته نشده بود. در این سی سال هیچ کس جرات نزدیک شدن به این موضوع را نداشت. همین الان هم خیلی‌ها نمی دانند چند زن شهید داریم. این فیلم جسارت مثال زدنی داشت.
سلیمانی دسته دختران را ادای دین به زنان شهید و همچنین مردم آبادان، خرمشهر و اهواز عنوان کرد و گفت: این فیلم ادای دین به آدم هایی است که مظلوم هستند و اسم منطقه شان منطقه آزاد شده است ولی هنوز در حبس بی مهری هستند.
وی درباره نقش خودش در این فیلم توضیح داد: من نقش جوانی را بازی می‌کنم که از جبهه فرار می‌کند. برخی از تماشاگران پرسیدند که چرا همه خانم ها می‌جنگند و یک مرد فرار می‌کند. به نظر من اصلا چنین چیزی نبود. خیلی از مردها هم در فیلم داشتند می‌جنگیدند. همچنین در لحظه ترک شهر هم هر دو جنس حضور داشتند. شخصیتی که من بازی کردم در مسجد داشت کمک می کرد. ولی چون در آن لحظه تصویر ناواضح بود او را زیاد ندیدیم. این شخصیت را از لحظه فرار کردن از پشت وانت دیدیم. همین ماجرا باعث شد شخصیت را این طوری تحلیل کنند.
سلیمانی با گرامیداشت یاد علی انصاریان، بازیگر درگذشته گفت: من سال گذشته فیلم کولبرف به کارگردانی میلاد منصوری را در کنار علی عزیز بازی کردم. یک سری تهیه کننده از این فیلم شکایت کردند و به همین دلیل نتوانست پروانه نمایش بگیرد. این فیلم چند جایزه جهانی گرفته است. نمی دانم چرا تکلیف این فیلم مشخص نمی شود. حداقل در سینمای هنر و تجربه می‌توانست پخش بشود. من از سال 77 با علی انصاریان رفاقت داشتم و حتی در ورزشگاه از او لباس گرفتم. چند روز پیش سالگردش بود. روحش شاد. دلم خیلی برایش تنگ شده است.