رحیمی: مسئول مهاجرت ورزشکاران «دولت و وزیر ورزش» هستند / آقایان دوست دارند قهرمان حتما کارگری کند!؟

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، در سال 1398 موجی از مهاجرت ورزشکاران براه افتاد که البته پیش از این هم در تقویم تاریخی ورزش کشور شاهدش بودیم ولی هرگز به اندازه ای نبود که در سال 1398 شاهدش بودیم. ورزشکارانی که رفتند و پس از استقرار در کشورهای مقصد دلایل این جدایی را بازگو کرده و حتی برخی آنها را پنهان کردند. حسن رحیمی دارنده مدال طلای قهرمانی جهان در 2013 بوداپست در گفت و گو با دانشجو، درباره اتفاقات مهم اجتماعی و ورزشی در سالی که گذشت حرف زد.

متن این پرسش و پاسخ در ادامه می آید:

* سال 1398 را چطور سپری کردید؟ - سال تلخ و عجیبی بود! از ابتدای سال که بلایای طبیعی و بارندگی های سیل آسا را در فارس و مناطق مختلف کشور داشتیم. بعد هم مسایل دیگر تا این اواخر که دوباره در سیستان و بلوچستان سیل آمد و حالا هم که کرونا ویروس همه را درگیر خودش کرده است. در مجموع اتفاقات جالبی در سال گذشته رخ نداد. * شما هم که در بخشی از این اتفاقات در سیستان سهم بسزایی در جمع آوری و توزیع کمک های مردمی داشتید؟ - دوست ندارم در این باره حرفی بزنم. * چرا!؟ اتفاقا این می تواند فرهنگسازی کند؟ - بله! قبول دارم. البته مردم ما اینقدر خودشان در این مسایل به هم کمک می کنند که نیازی به توضیح کاری که من کردم نیست. ما از سوی مجموعه ای به نام خادمین امام علی (ع) کمک هایی را برای مردم سیستان جمع آوری می کردیم و به آنجا می بردیم و بین مردم محروم در مناطق سیل زده توزیع می کردیم. امیدوارم مسئولان در این موارد پیش از مردم پیشقدم شوند چون مسئولیت اصلی با آنهاست. * در همین سال 1398 موجی از مهاجرت بین ورزشکاران ایجاد شد و تعداد زیادی از آنها راهی خارج از کشور شدند. شما که در همه سطوح جهانی، آسیایی و المپیک همراه کاروان های ورزشی ایران بوده اید دلیل این اتفاق را چه می دانید؟ - طبیعی است که این به دلیل کم و کاستی هایی است که در ورزش وجود دارد. * از نظر تجهیزات ورزشی؟ - نه! ای کاش فقط این بود! اینکه کسی به قهرمانان ملی و المپیکی توجهی نمی کند. نگاهی که در این سطح به ورزشکاران می شود اصلا نگاه حرفه ای و قهرمانی نیست. آقایان دوست دارند قهرمان حتما کارگری کند یا در نانوایی نان بپزد! بعد بگویند که مدالش ارزش دارد. در حالی که این سختی ها کم کم موجب می شود ورزشکار با اولین پیشنهاد راهی خارج از کشور شود. وگرنه کدام ایرانی میهن پرستی را پیدا می کنید حاضر باشد در ایران قد بکشد و رشد کند بعد برود مدال و افتخارش را برای یک کشور دیگر بیاورد؟ این اصلا با عقل جور در نمی آید. * مسئول مستقیم این اتفاق کیست؟ - قطعا مسئول مستقیمش مسئولان ورزش و در رأس آنها وزیر ورزش است. یک ورزشکار جوانی، سلامتی و بهترین روزهای عمرش را صرف ساعتها تمرین سخت و کارهای طاقت فرسا می کند که بهترین مدال المپیک یا جهان را برای کشورش بدست بیاورد. بعد همان مسئولانی که در اردو به ورزشکار قول سکه و پاداش می دادند پس از قهرمان شدن دیگر سروکله شان پیدا نمی شود. ورزشکاری که می بیند از تمرین و ورزش زندگی اش تأمین نمی شود قید ایران را می زند و راهی کشوری می شود که قدر کارش را بدانند. * یعنی در ایران قدر این زحمات را نمی دانند؟ - نه! قبلا هم از این قبیل مهاجرت ها داشتیم ولی در سال 98 خیلی عیان تر شد. * پیشنهادی برای جلوگیری از شدت گرفتن دوباره این اتفاق دارید؟ - ما بارها پیشنهادات مان را داده ایم. چیز پیچیده ای نیست. دو دو تا می شود چهارتا! وقتی یک ورزشکار و قهرمان زندگی اش تأمین باشد همه هم و غمش را روی ورزش می گذارد و به جای یک سال، 10 سال مدال آور اول جهان می شود. ولی وقتی یک سال می آید زندگی اش را می گذارد و می بیند خبری از حمایت و توجه نیست سال دوم هم ناامید نشود در سال سوم قید همه چیز را می زند. وقتی می بیند اگر فردا بخواهد ازدواج کند یک خانه ندارد دیگر هرگز نمی تواند با آن انرژی و انگیزه قبلی که تصورش را داشت ادامه دهد. * چرا چنین دیدگاهی به ورزش و ورزشکاران وجود ندارد؟ - چون کسی از جنس ورزش در رأس امور نیست. ورزش ایران همه اش شده سیاسی کاری و طبیعی است که این هم ثمره اش شود. تا دیروز موج مهاجرت نخبه های علمی را داشتیم الان ورزش هم به آن اضافه شده است. می دانید یک جودوکار چقدر باید رژیم های سخت بگیرد؟ همان رژیم ها باعث می شود یک جودوکار 25 ساله 35 ساله یا بیشتر به نظر بیاید. کسی اینها را نمی فهمد! چون توجه به ورزشکاران هم تبعیضی است. یک فوتبالیست درجه چندم که در لیگ برتر به زور بازی می کند سالی دو میلیارد درآمد صافی دارد ولی قهرمان تکواند یا کشتی و جودو خودش را می کشد و قهرمان جهان با المپیک می شود 40 میلیون تومان پاداش به او می دهند که امروز پول یک پراید هم نمی شود! یک والیبالیست میلیاردی درآمد دارد ولی یک قهرمان کاراته باید چشمش به جایزه 30 میلیون تومانی فدراسیونش باشد که اگر قهرمان قاره آسیا شد دریافت کند! تازه اگر از آن مالیات کسر نشود! چطور در چنین فضایی می توانید اتحاد بین ورزشکاران را متصور باشید! * چه کسی باید این اتحاد را ایجاد کند؟ - رییس! وزیر! کسی که در رأس همه امور نشسته است. بارها دیده ایم تیم ملی جودو در قهرمانی جهان مسابقه داشته ولی تلویزیون در همان ساعت مسابقه 10 سال پیش بارسلونا را نشان می داده است! با این سطح از توجه انگیزه چه می شود؟ خواسته و ناخواسته روح ورزشکار را می کشند! این در حالی است که ورزشکاری که می تواند تا المپیک برود و مدال بیاورد باید خانه داشته باشد. درآمد مادام العمر داشته باشد و حتی بعد از مرگش آن را به خانواده اش پرداخت کنند تا بدون دغدغه فقط مدال بیاورد. ولی کسی به این موضوعات مهم و حیاتی توجهی نمی کند. * حرف باقی مانده؟ - دعا می کنم با پشت سر گذاشتن سال کهنه همه بدی ها، غمها، تلخی ها و اتفاقات ناگواری که تجربه شان کردیم را پشت سر بگذاریم و روزهای خوشی پیش روی مان قرار بگیرند. سال نو را به همه تبریک می گویم.