روایتی از زندگی توانخواهانِ پرتوانِ اصفهان
گروه شهری - شانزدهم آذر به روایت تقویم روز جهانی افراد دارای معلولیت است، همه یادشان میافتد که سراغی از آنها بگیرند، در حد عکسی یا تقدیری و دوباره تقدیرها که تمام میشود قولها محول میشود به شانزدهم آذر دیگری. باور من این است که در این روز باید پای حرفهای این افراد و خانوادهشان نشست تا واقعیتها را شنید. دنیای اقتصاد در این شماره با دو جوان توانخواهِ موفق، اهلِ اصفهان و مدیر مدرسه...
بچهها بعد از دیپلم رها میشوند
الهه ابطحی، مدیر دبیرستان طه، دبیرستان ویژه کودکان دارای معلولیت جسمی، حرکتی به دنیای اقتصاد میگوید: مشکل این کودکان زیاد است از بخشهای فیزیوتراپی و هزینههای درمان و ایاب و ذهاب و تفریح تا سرویس مدرسه ما دچار مشکل هستیم.
هزینههای فیزیوتراپی برای خانوادهها زیاد است و مرکز جامعی هم برای فیزیوتراپی معلولان نداریم و حتی خیریهها هم به خاطر سختی پروسه درست قبول نمیکنند به معلولان نوبت بدهند. هزینههای درمان خیلی بالا رفته و خانوادهها با کمکهزینه یکمیلیونی کاری نمیتوانند برای بچهها بکنند. امسال توانستیم سرویس مدرسه را در شهر اصفهان برای این کودکان رایگان کنیم اما متاسفانه در شهرستانها و اطراف اصفهان مثل اصفهانک دهیاریها و شهرداریها هزینه سرویس را نمیدهند و هزینه بالا باعث شده خیلی از کودکان معلول از ادامه تحصیل بازبمانند.
وی درباره وضعیت مناسبسازی شهر برای افراد داری معلولیت نیز گفت: در اصفهان مناسبسازی شهری برای افراد دارای معلولیت انجامنشده است. پارک و تفرجگاه مناسبی برای این کودکان نداریم. مکانهایی مانند سیتی سنتر خیلی خوب مناسبسازی شده که البته برای اردوی مدرسه بردن تعداد بالا به این مکان سخت است.
ابطحی درباره وضعیت این کودکان و نوجوانان پس از پایان مدرسه گفت: بچههای جسمی، حرکتی هوش بالایی دارند اما متاسفانه پس از دیپلم کامل رها میشوند و شغلی ندارند درحالیکه سه درصد از مشاغل دولتی باید برای معلولان باشد. بیشتر بچهها آنلاین شاپ دارند و بقیه کارهای موقتی دارند و با همان کمکهزینه یکمیلیونی زندگی میکنند. باور میکنید با هفده سال سابقه کاری بهاندازه انگشتان دستم ندیدم که بچهها شغل دائم خوبی پیدا کنند؛ درحالیکه اگر به این افراد فضا داده شود میتوانند آرزوهایشان را برآورده کنند.
ابطحی که مدیر محبوب بچههای مدرسه طه است در پایان میگوید: در این سالها و در روز جهانی معلولان آنقدر از استانداری تا نمایندگان مجلس به دیدن بچهها آمدند اما قولها عملی نشدند. آرزوی خود من برای معلولان جسمی حرکتی این است که مرکز جامعی برای سینما و تفریح و حتی ارایه کارهایشان داشته باشند و نتیجه زحمات و درس خواندنشان را ببینند.
دلم میخواهد قهرمان کشوری بشوم
آرمیتا خبازی، متولد مهر سال هشتادوسه و قهرمان استانی رشته بوچیا و از فارغالتحصیلان مدرسه طه درباره زندگی معلولان در شهر اصفهان به دنیای اقتصاد میگوید: شهر اصفهان برای معلولان بهخوبی مناسبسازی نشده است. مثلا در چهارباغ عباسی اصفهان در نزدیکی سیدعلیخان محدودهای هست که ویلچر و دوچرخه عبور نمیکند و زمانهایی که به چهارباغ میروم در این محدوده دچار مشکل میشوم. دراینباره چندین بار هم با شهرداری تماس گرفتیم اما شهرداری مناسبسازی نکرد.
او که بسیار باانگیزه درس میخواند و ورزش میکند، ادامه داد: من دبیرستانم در مجتمع طه ویژه معلولان گذشت و این مدرسه بهخوبی برای ما مناسبسازی شده بود. در حال حاضر نیز در دانشگاه علمی کاربردی امام صادق علیهالسلام رشته مدیریت کسبوکار میخوانم و خوشبختانه این دانشگاه برای من مناسب است. درعینحال در رشته بوچیا نیز قهرمان استان هستم و تفریحم نیز رشته ورزشی من است که هشت سال است فعالیت دارم و به باشگاه میثمی میروم و امیدوارم در سطح کشوری نیز مدال بگیرم.
آرمیتا درباره مشکلات ورزش نیز میگوید: مشکل اصلیمان در این رشته ورزشی این است که توپ رشته بوچیا را که حدود شصت میلیون است باید خودمان تهیه کنیم که هزینه بالایی دارد.
دوستانم را به ادامه تحصیل تشویق میکنم
علی شهیدان، بیست و یکساله و دانشجوی رشته کاردانی گرافیک حرفهای و از فارغالتحصیلان مدرسه طه نیز به خبرنگار دنیای اقتصاد درباره مشکلات معلولان گفت: اینکه نمیتوانم با اطرافیان و جامعه راحت صحبت کنم و حس میکنم آنها معلولان را جدی نمیگیرند برایم سخت و ناراحتکننده است. گاهی حس میکنم درک شرایطم برای دیگران سخت است یا ما را جدی نمیگیرند.
علی که حالا دوران دانشجویی خود را میگذراند در مورد فضای دانشگاهها میگوید: قصد تبلیغ کسی یا جایی را ندارم اما در بین دانشگاههای اصفهان تا جایی که من سراغ دارم دانشگاه سیتی سنتر برای معلولان تا سر حد امکان مناسب سازی شده و امکانات خوبی دارد، شاید بتوانم چنین مناسب سازی به من جان دوباره داد که راحت و بدون محدودیت به درسم برسم و به هرکجای دانشگاه بدون کمک رفتوآمد کنم، تجربهای که هر جای دیگر وقتی مناسب سازی شود میتواند رخ بدهد و امیدوارم در دیگر محیطهای آموزشی یا عمومی شهرو کشور هم چنین کاری انجام شود. همچنین بازهم شرایط طوری باشد که دیگر دوستان معلولم که از ادامه تحصیل بازماندند بتوانند از پس هزینهها بربیایند و ادامه بدهند. الان دونفر از دوستانم چون دانشگاههایشان شهریه بالایی داشت و مناسبسازی نشده بود از ادامه درس بازماندند.
او تجربه زندگی در یکی از کشورهای غربی را دارد در این مورد وضعیت مناسبسازیِ آن کشور را مناسب توصیف میکند و درباره وضعیت شهر اصفهان برای افراد دارای معلولیت میگوید: در شهر اصفهان به افراد دچار معلولیت درست بها نمیدهند و جاهایی که پله دارد و یا با نرده جلوی ورود گرفتهشده زیاد است و شهر مناسبسازی نشده است.
او که دانشجوی فعال و باانگیزهای به نظر میرسد درباره آیندهاش میگوید: هدفم این است که کد نویسی کنم و در آینده در کار و کد نویسی موفق باشم.
مژگان خانی مادر یکی از توانخواهان و فارغالتحصیلان مدرسه طه نیز به دنیای اقتصاد میگوید: این بچهها با زحمت در مدارس مخصوص به امید دانشگاه رفتن درس میخوانند اما خیلی از آنها توان پرداخت شهریه را ندارند و تعدادی از دانشگاهها نیز پله دارد یا سرویسهای بهداشتی مناسبی برای استفاده معلولان ندارد و یکی از دوستانِ فرزندم بعد از قبولی مجبور به انصراف شد. شهر اصفهان هنوز برای معلولان مناسبسازی نشده است. حتی مجتمعهای مسکونی هم که بهاجبار نظاممهندسی باید برای معلولان رمپ بگذارند رعایت نمیکنند و رمپها صرفا برای گرفتن مجوز است و فرد ویلچر سوار خودش نمیتواند بهتنهایی از رمپ بالا برود.
وی درباره حمایت بهزیستی میگوید: یارانه معلولان بسیار ناچیز است و همان یارانه هم به همه تعلق ندارد. کاردرمانی بچهها حتما باید درجاهای دولتی باشد که نوبتدهی آنها زمانبر هست و گاه چند ماه طول میکشد.
وی ادامه میدهد: تنها فکر ما این است که فرزندانمان بدون دغدغه بتوانند مانند افراد دیگر در شهر و در اجتماع حضورداشته باشند. بارها شده که ما تاکسی اینترنتی گرفتهایم اما وقتی متوجه شدهاند که باید ویلچر در ماشین بگذارند سفر را لغو کردهاند و این دغدغه هرروز ما است که رفتوآمد فرزندانمان در شهر مناسبسازی بشود.
پایان گزارش را در حالی مینویسم که از ته قلب امیدوارم آرزوی خانم مدیر مهربان به واقعیت بپیوندد و اصفهان شانزدهم آذر سال آینده دارای مرکزی جامع برای معلولان باشد.
