روایت مهر از دانشمند شهیدی که در خط مقدم فناوری صلح آمیز هسته ای بود
قم - شهید دکتر «سید امیرحسین فقهی» از جمله دانشمندان متعهد و متخصص در حوزه انرژی هسته ای بود که در تهاجم ناجوانمردانه رژیم منحوس صهیونیستی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
قم - شهید دکتر «سید امیرحسین فقهی» از جمله دانشمندان متعهد و متخصص در حوزه انرژی هسته ای بود که در تهاجم ناجوانمردانه رژیم منحوس صهیونیستی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - مهدی بخشی سورکی: در حمله بامداد روز جمعه 23 خرداد ماه یکی از چهره‌های برجسته علمی کشور، «شهید دکتر سید امیرحسین فقهی» به‌دست رژیم صهیونیستی شهادت رسید.
وی استاد تمام و عضو هیئت‌علمی دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی و از پیشگامان دانش فیزیک هسته‌ای و فناوری‌های صلح‌آمیز هسته‌ای و از معدود متخصصان حوزه رادیوداروها در کشور محسوب می‌شد.
فعالیت‌های علمی و پژوهشی وی نقش مهمی در توسعه کاربردهای صلح‌آمیز انرژی هسته‌ای، به‌ویژه در درمان بیماری‌های صعب‌العلاج همچون سرطان داشت.
شهید فقهی در سال 1357 در شهر شیراز دیده به جهان گشود و پس از پایان تحصیلات متوسطه، در سال 1379 موفق به دریافت مدرک کارشناسی در رشته فیزیک با گرایش هسته‌ای از دانشگاه ارومیه شد.
وی سپس در مسیر تخصصی‌تری گام نهاد و کارشناسی ارشد خود را در رشته مهندسی هسته‌ای با گرایش انرژی از دانشگاه صنعتی امیرکبیر در سال 1382 اخذ کرد.
اشتیاق به علم و پژوهش، او را به ادامه تحصیل در مقطع دکتری سوق داد؛ جایی که در سال 1387، با دریافت مدرک دکترای مهندسی هسته‌ای (گرایش انرژی) از همان دانشگاه، در زمره معدود متخصصان تراز اول کشور در این رشته قرار گرفت.
از سال 1387، شهید فقهی به عضویت هیئت‌علمی دانشگاه شهید بهشتی درآمد و در طول سال‌های فعالیت دانشگاهی، با نگارش مقالات علمی، هدایت پایان‌نامه‌های تحصیلات تکمیلی، و حضور فعال در پروژه‌های تحقیقاتی، نقش برجسته‌ای در پرورش نخبگان هسته‌ای ایفا کرد و تلاش‌های بی‌وقفه وی موجب شد تا در سال 1395 به مرتبه استاد تمام در رشته فیزیک هسته‌ای نائل آید.
وی در میان جامعه دانشگاهی، به عنوان استاد سخت‌کوش، متعهد و دقیق شناخته می‌شد؛ فردی که همواره منافع ملی و توسعه علمی کشور را در اولویت قرار می‌داد.
فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی
شهید فقهی علاوه بر جایگاه علمی، در عرصه مدیریتی نیز حضوری پررنگ داشت و در برهه‌ای به‌عنوان معاون سازمان انرژی اتمی ایران و رئیس پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ای فعالیت کرد و در این مسئولیت‌ها، نقشی مؤثر در سیاست‌گذاری‌های کلان علمی کشور ایفا نمود.
در دانشگاه شهید بهشتی نیز، مسئولیت‌هایی همچون مدیر امور هیئت‌علمی، دبیر هیئت اجرایی جذب، و دبیر هیئت ممیزه دانشگاه را برعهده داشت.
این سمت‌ها نشان از اعتماد بالا به توان مدیریتی و صلاحیت حرفه‌ای وی در بدنه علمی کشور داشتند.
یکی از مهم‌ترین حوزه‌های تخصصی دکتر فقهی، تحقیق و توسعه رادیوداروها بود این داروها، که به‌طور ویژه در درمان بیماری‌های سرطان به‌کار می‌روند، از پیشرفته‌ترین دستاوردهای فناوری هسته‌ای به‌شمار می‌آیند.
نقش وی در بومی‌سازی این فناوری و گسترش آن در داخل کشور، تأثیر به‌سزایی در ارتقا جایگاه علمی ایران در سطح بین‌المللی داشت.
شهادت، نقطه عطفی در کارنامه یک دانشمند متعهد
حمله تروریستی روز 23 خرداد 1404، منجر به شهادت دکتر فقهی شد؛ حمله‌ای که به اذعان بسیاری از تحلیلگران، دستاوردهای علمی جمهوری اسلامی ایران در حوزه دانش‌های نوین و راهبردی را هدف گذاری کرده بود.
شهادت این استاد برجسته دانشگاهی، فقدانی بزرگ برای جامعه علمی کشور است. اما راهی که وی آغاز کرد و شاگردانی که تربیت نمود، همچنان ادامه‌دهنده مسیر تولید علم و پیشرفت در عرصه فناوری‌های صلح‌آمیز هسته‌ای خواهند بود.
شهید دکتر سیدامیرحسین فقهی، نماد یک دانشمند متعهد، متخصص و وطن‌دوست بود؛ کسی که علم را در خدمت انسانیت قرار داد و در نهایت جان خود را در این مسیر تقدیم کرد و نام او در تاریخ علم و مقاومت ایران، ماندگار خواهد ماند.
مادر شهید فقهی: او اهل خودنمایی نبود
مادر شهید دکتر فقهی در گفتگو یا خبرنگار مهر به بیان گوشه‌هایی از ویژگی‌های اخلاقی، علمی و معنوی فرزندش پرداخت و گفت: او اهل خودنمایی نبود و مسئولیت‌هایش را حتی از ما پنهان می‌کرد.
وی با اشاره به روحیه عمیقاً متواضع شهید فقهی گفت: یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های فرزندم، پرهیز جدی از هرگونه خودنمایی و مطرح کردن فعالیت‌های علمی و اجرایی‌اش بود و تا زمانی که زنده بود، هیچ‌گاه از جایگاه‌ها و مسئولیت‌هایش در حوزه هسته‌ای سخنی نمی‌گفت و ما اغلب، از طریق اخبار منتشرشده در فضای مجازی از بخشی از ابعاد فعالیت‌هایش باخبر می‌شدیم.
مادر شهید با تأکید بر این‌که دکتر فقهی همواره از دیده شدن گریزان بود، افزود: هیچ‌گاه از او نشنیدیم که درباره مسئولیت‌های مهمش صحبت کند و حتی عنوان دکتر را که بسیاری به وی نسبت می‌دادند، دوست نداشت و از شنیدنش ناراحت می‌شد و این میزان از بی‌اعتنایی به ظاهر و عناوین، از اخلاص عمیق و زهد پنهانش حکایت داشت.
وی ادامه داد: بارها از کشورهای مختلف دعوت‌نامه‌هایی برای مهاجرت و اقامت برایش ارسال شد و برخی از این کشورها اعلام کرده بودند که تمام امکانات رفاهی از جمله مسکن، خودرو و حقوق بالا را برایش تأمین می‌کنند، اما او به همه این پیشنهادها پشت پا زد و ماند تا به کشورش خدمت کند.
خواهر شهید فقهی نیز به بیان خاطراتی از برادرش پرداخت و گفت: برادرم معتقد بود که کسب علم و خدمت به مردم، تنها در صورتی ارزش دارد که برای رضای خداوند باشد و نباید در این مسیر، از کسی چشم‌داشت یا انتظاری داشت و این باور، شاکله فکری و رفتاری‌اش را شکل داده بود و در تمام ابعاد زندگی‌اش نمود داشت.
وی افزود: در جمع‌های خانوادگی و دوستانه، شهید فقهی به‌شدت از طرح مسائل کاری یا سیاسی پرهیز می‌کرد و هیچ‌گاه ما را درگیر جزئیات مسئولیت‌هایش نمی‌کرد و حتی بسیاری از دوستان نزدیک هم نمی‌دانستند که او چه جایگاهی در حوزه علم و فناوری دارد. او می‌گفت این دوری از طرح مباحث کاری، نوعی احترام به فضای خانواده و حفظ آرامش آن است.
ایران، انتخابی به بزرگی کربلا
خواهر شهید فقهی به یکی از خاطرات ماندگار از برادرش اشاره کرد و گفت: روزی از او پرسیدم آیا از این‌که مهاجرت نکرده و در ایران مانده، پشیمان نیست؟ پاسخی داد که هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم. گفت: این سوال شما مثل این است که از سیدالشهدا علیه‌السلام بپرسیم آیا از رفتن به کربلا پشیمان شدی؟ این جمله نشان از بینش عمیق او به رسالتش و شباهت‌سازی آن با راه اهل‌بیت علیهم‌السلام داشت.
شهادت در روز عید؛ پاداشی الهی برای سال‌ها اخلاص
وی با اشاره به زمان شهادت برادرش که مقارن با عید غدیر خم بود، آن را لطف و پاداش الهی به سال‌ها خدمت بی‌ادعا دانست و اظهار کرد: ما بر این باوریم که خداوند، تلاش‌های پنهان و مخلصانه او را در بهترین روز با مقام رفیع شهادت جبران کرد و این انتخاب زمان، پیام بزرگی برای ما و جامعه دارد.
وی بر لزوم معرفی چهره‌های علمی و اخلاقی کشور به‌عنوان الگوهای واقعی به نسل جوان تأکید کرد و گفت: فرزندان این کشور باید بدانند که الگوی آن‌ها، افرادی باشند که با علم، تواضع، ایمان و ایثار، مسیر زندگی خود را انتخاب کرده‌اند. شهیدانی چون امیرحسین، سند زنده‌ای از این واقعیت‌اند که می‌توان به بالاترین قله‌های علمی رسید، اما همچنان خاکی، مؤمن و گمنام باقی ماند.
