سرمربی تیم ملی دوچرخه‌سواری: نمی‌توانم قولی برای مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی بدهم / تجهیزات‌مان صفر است

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، رقابت‌های دوچرخه‌سواری قهرمانی آسیا به میزبانی تاجیکستان برگزار شود و کاروان اعزامی کشورمان موفق به کسب یک طلا، یک نقره و سه برنز شد. این عملکرد، آن هم در فاصله چند ماه تا بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو، شاید نویدبخش یک حضور خوب از سوی رکابزنان کشورمان در آن رویداد باشد، اما سرمربی تیم ملی استقامت معتقد است که سطح مسابقات قهرمانی آسیا با بازی‌های آسیایی یکسان نیست و نباید این مقایسه صورت بگیرد.

علیرضا حقی سرمربی تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران، در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، پیرامون مسائل مختلفی صحبت کرد که متن آن به شرح زیر است:

* سطح مسابقات چطور بود؟

سطح مسابقات قهرمانی آسیا با توجه به حضور کشورهای مختلف مشخص است. البته رقابت‌های این دوره با دو سال تاخیر برگزار شد، که البته این تاخیر به نفع ما شده بود، چون در طول دو سال گذشته کمتر در مسابقات تدارکاتی شرکت کرده بودیم و ضمناً سایر تیم‌ها توان مالی بالاتر داشتند و در مسابقات خوب شرکت کردند. ما تنها مسابقه تدارکاتی که شرکت کردیم، در ترکیه بود که خیلی هم خوب بود. ما حتی می‌توانستیم مدال‌های بیشتری هم بگیریم، اما یکسری تجهیزات کم داشتیم و در چند مسابقه تدارکاتی قبلی هم حضور نداشتیم، وگرنه می‌توانستیم در همه ماده‌ها مدال بگیریم، به ویژه در استقامت بزرگسالان.

* پیش‌بینی‌تان از عملکرد ملی‌پوشان قبل از اعزام چه بود؟

چیزی که در تمرینات می دیدم، می‌دانستم که مدال می‌گیریم، ولی با توجه به اینکه دو سال شرکت نکرده و سال قبل از آن نیز که هیچ مدالی نگرفته بودیم، این باعث شده بود بچه‌ها به خودباوری نرسند. فدراسیون هم که در یک سال و نیم اخیر دچار تغییر و تحولات بود و سه نفر به عنوان سرپرست و رئیس مسئولیت را بر عهده داشتند. نکته مهم اینکه هر کدام از آنها هر جوری که دوست داشت، رفتار کرده بود، ولی خدا را شکر در این پنج ماهه رسول هاشم کندی به عنوان سرپرست فدراسیون همه جوره کمک کرد و هر چیزی را که نیاز داشتیم، در حد بضاعت فدراسیون فراهم کرد و ما هم توانستیم این مدال‌ها را بگیریم.

* آیا در این دوره از مسابقات همه کشورها و مدعیان شرکت کرده بودند؟

بله، فقط کره جنوبی حضور نداشت که آن هم به دلیل کرونا بود. آنها حتی هتل و بلیت هواپیما را رزرو کرده بودند، ولی کرونا اجازه نداد که بیایند. حتی اگر کره جنوبی هم حضور داشت، به نظرم در بخش جاده حرفی برای گفتن نداشت. کره‌ای‌ها در پیست عالی هستند. در بخش جاده قزاقستان، ازبکستان، ایران و ژاپن مدعی هستند و بقیه در حد این چند کشور نیستند. از قدیم همین بوده و الان هم همین است. شگفتی این دوره از مسابقات مغولستان بود که 30 سال حرفی برای گفتن نداشت، ولی نتیجه خوبی گرفت و می‌تواند یکی از رقبای سرسخت در بازی‌های آسیایی باشد.

* به نظرتان این مدال‌آوری‌ها باعث بالا رفتن سطح توقعات از دوچرخه‌سواری برای بازی‌های آسیایی نمی‌شود؟

سطح مسابقات قهرمانی آسیا با بازی‌های آسیایی هیچ وقت و در هیچ دوره‌ای قابل قیاس نبوده است. من چهار مدال بازی‌های آسیایی دارم و البته هرگز نتوانسته‌ام طلا بگیرم، ولی در قهرمانی آسیا به راحتی طلا می‌گرفتم. این اولین نکته است.

نکته دوم این است که اکثر بیشتر نفرات خوب خداحافظی کرده‌اند و در این سال‌های اخیر هیچ فکری برای آینده نشد. در واقع جوانگرایی در فدراسیون اتفاق نیفتاده بود. الان چند رکابزن خوب داریم که آینده دوچرخه‌سواری هستند و به نظرم در بازی‌ها می‌توان از این نفرات استفاده کرد. البته کارمان سخت است و نمی‌توانم نه پیش‌بینی کنم و نه قولی برای مدال‌آوری بدهم.

* سطح امکاناتی که در اختیار دارید، چگونه است؟

دوچرخه‌هایی که در اختیار گنج‌خانلو یا محمداسماعیل چایچی قرار دارد، برای سال 2014 است. دوچرخه‌سواری دنیای متفاوتی دارد و مثل صنعت هواپیماسازی است، یعنی تجهیزات سال به سال به‌روز رسانی شده و برای مثال چرخ‌ها سال به سال عوض می‌شوند. در این شرایط همه تیم‌ها از دوچرخه‌های 2022 و نهایتاً 2021 استفاده می‌کنند، ولی ما با 2014 به جنگ رقیبان رفته بودیم. واقعاً در بحث تجهیزات صفر هستیم.

* پس از حضورتان در ازبکستان، اخبار مبنی بر جا ماندن برخی وسایل و البسه در فرودگاه مبدأ منتشر شد. اصل ماجرا چه بود؟

ما قبل از مسابقات قهرمانی آسیا به ترکیه رفتیم. زمانی که از آنجا می‌خواستیم به تاجیکستان برویم، با تیم‌های عراق و ازبکستان هم پرواز بودیم و اعضای تیم‌های بحرین و اندونزی هم به همان پرواز اضافه شدند. هواپیما کوچک بود و گنجایش این همه بار را نداشت. مسئولان پرواز به ما اعلام نکردند که وسایل نمی‌رسد، فقط گفتند که برنامه چیست و ما هم گفتیم که به قهرمانی آسیا می رویم. آن ایرلاین دوچرخه‌ها را فرستاد، ولی گفت که بارها جا نشده و با پرواز دیگری در روز جمعه می‌رسد، یعنی همان روزی که مسابقه داشتیم.

چند نفر از بچه‌ها کفش و لباس و کلاه را در کوله‌پشتی‌شان گذاشته بودند. قرار بود لباس‌ها هم توسط پراش و همراه با تیم بانوان به دستمان برسد. آنها نیز همزمان با چند تیم دیگر با پرواز امارات آمدند و آن پرواز نیز دوچرخه‌ها را در اولویت گذاشته بود و ساک‌ها نرسید.

پس از این اتفاقات، با مسئولان برگزاری صحبت کردیم و گفتند که این مشکل برای همه تیم‌هاست. در واقع آنها نیز وسایل اصلی را با خودشان بردند، ولی مواردی همچون کلاه و کفش را از یکدیگر می‌گرفتند. حتی دستگاه فوتو فینیش سه روز وجود نداشت و از روز چهارم رسید، یعنی بار برگزارکننده نیز نرسیده بود.

به هر صورت لباس‌های ما جمعه رسید و ورزشکاران در تایم تریل با لباس‌ها تمرین کردند، ولی سه روز نتوانستیم تمرین کنیم که این استرس وارد کرد و در واقع این سه روز را از دست دادیم.

* فاصله دوچرخه‌سواری ایران با سایر کشورها چه اندازه است؟

در بخش جاده خوبیم و حالا حالاها جا برای پیشرفت هم داریم، ولی در پیست یک فاصله فاحش بین ما و آسیایی‌ها ایجاد شده، چون در 2019 و 2020 هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم. ما ماساژور نداریم. همچنین باید دو مکانیک با تیم به تاجیکستان می‌بردیم، ولی کف دستی را که مو ندارد، نمی‌توان کَند.