شبی که با آنها گریستیم؛/ واژه رنگ زندگی بود، وقتی عاشق ستاره‌های 98 شدیم! (عکس)

به گزارش "ورزش سه"، بعد از ناکامی در بازی‌های آسیایی هیروشیما و مقدماتی جام جهانی 94 بود که موجی از سرخوردگی و ناامیدی بزرگ، فوتبال ایران را فرا گرفت. پایان دوران حکمرانی علی پروین در تیم ملی با آغاز افول بسیاری از ستاره‌های بزرگ دهه 60 فوتبال ایران همراه بود و ستاره‌های نسل جدید نیز هنوز موفق به اثبات توانایی‌های خود نشده بودند. در شرایطی که در زمستان سال 74 اخبار حاکی از احتمال حضور ناصر حجازی یا فیروز کریمی روی نیمکت تیم ملی بود، به یکباره فدراسیون تصمیم به توافق با محمد مایلی کهن گرفت و او را به عنوان سرمربی جدید تیم ملی انتخاب کرد.

یک انتخاب عجیب و بحث‌برانگیز که مورد اقبال اغلب اهالی فوتبال قرار نگرفت و منتقدان او مدعی بودند به جز پست عجیب مربی دروازه‌بانی در پرسپولیس و البته سرمربیگری تیم ملی فوتسال، کارنامه محمد مایلی کهن برای حضور روی نیمکت تیم ملی ایران به اندازه کافی پررنگ و قابل توجه نیست. اما به هر حال انتخاب فدراسیون قطعی شده بود و مایلی کهن در همان بدو ورود خود تصمیم به جوانگرایی و اضافه کردن ستاره‌های جوان به ترکیب تیم ملی مانند نیما نکیسا، مهدی مهدوی کیا، مهرداد میناوند، فرهاد مجیدی، علیرضا منصوریان، داریوش یزدانی، یحیی گل محمدی و.... و البته اعطای نقش اساسی به بازیکنان جوان و اسم و رسم داری مانند علی دایی، کریم باقری، خداداد عزیزی، عابدزاده، حمید استیلی و... شد.

مجتبی محرمی و به پایان بردن حضور در رده ملی با کاپیتانی ایران و البته آن خنده های عجیب بعد از خراب کردن پنالتی مقابل کویت

تیم تحت هدایت ملی کهن در اولین گام و در مقدماتی جام ملت‌های 96 در بهار سال 75 نمایشی درخشان و فوق العاده داشته و با کسب برتری‌های پرگل برابر تیم‌های چون قرقیزستان و سریلانکا در تهران، نظر هواداران فوتبال را در ایران به خود جلب کرد. البته در ابتدا بازیکنان باتجربه ای مانند علیرضا حکیم زاده، امیر قلعه نویی، صادق ورمرزیار و چند نفر دیگر در ترکیب تیم ملی حضور داشتند، اما کم کم زمینه جدایی آنها از لیست اصلی فراهم شد و ستاره‌های جوانی مانند علی منصوریان و کریم باقری در خط میانی جایگزین شدند.

به معنای واقعی غرور ملی ما بعد از این پیروزی بزرگ مقابل عربستان، دوباره زنده شد

اما در پاییز سال 75 و در شرایطی که کمتر کسی توقع چندانی از تیم ملی ایران داشت، یکی از خاطره انگیزترین دوران تاریخ ملی فوتبال ایران رقم خورد. تیم جوان و کم تجربه محمد مایلی کهن راهی جام ملت‌های آسیا در امارات شده و در شبی تلخ، حیثیتی و دشوار در اولین گام مقابل عراق مغلوب شد. بازیکنانی قدیمی مانند علی اکبر یوسفی و مجتبی محرمی اولین دیدار ترکیب قرار داشتند که به تدریج از بین 11 بازیکن اصلی خارج شدند و از بازی دوم مقابل تایلند تیم ملی ایران با ستاره‌های جوان خود و با گل فراموش نشدنی مهرداد میناوند به برتری رسید. یکی از نکات عجیب و رازهای سر به مهر آن دوره، غیبت احمدرضا عابدزاده در ترکیب اصلی بود.

با سه گل برابر عربستان به برتری رسیده و انتقام یک عمر ناکامی را یک جا گرفتیم

در شرایطی که اخبار حاکی از آن بود که سنگربان محبوب فوتبال ایران به علت مصدومیت نمی‌تواند در این تورنمنت شرکت کند، بعدها عنوان شد که مشکلات شخصی سرمربی با عابدزاده منجر به حضور نیما نکیسا در ترکیب ثابت شده و البته همین تصمیم در نهایت منتج به ظهور یک گلر جدید در فوتبال ایران شد. مشکلات عابدزاده و مایلی کهن از دوران حضور در تیم ملی زیر نظر علی پروین آغاز شده بود و در نهایت در آخرین روزهای دوران ورزشی احمدرضا در سایپا نیز ادامه یافت و این دو نفر همیشه رابطه تیره و تاری داشتند.

شب تاریخی علی دایی و چهار گل برابر رقیبی که دو سال قبل، آلمان را در جام جهانی 94 بیچاره کرده بود

اما تیم مایلی کهن در آخرین دیدار خود در مرحله مقدماتی با نتیجه اعجاب انگیز و فوق العاده 0-3 مقابل عربستان به برتری رسیده و بهترین پیروزی تاریخ فوتبال ایران برابر رقیب دیرینه را رقم زد. ایران در یک دهه قبل از آن دیدار در چند تورنمنت متوالی مغلوب درخشش عربستان و ستاره‌های بزرگ ماجد، عبدالله سامی جابر، محمد الدعیع، سعید العویران و... شده بود و آن بغض کهنه و همیشگی با نمایش خارق‌العاده و فراموش نشدنی ستاره‌های بزرگی مانند علی دایی، خداداد عزیزی و کریم باقری و با کسب یک پیروزی تاریخی در امارات، بالاخره شکست.

لباس سبز خاطره انگیز ایران و شکست در نیمه نهایی مقابل عربستان، عین اتفاق هشت سال بعد برابر چین

این برتری بزرگ هواداران فوتبال ایران را نسبت به آینده تیم در ادامه تورنمنت امیدوار کرد و روز موعود برابر کره جنوبی فرا رسید. در شبی که احتمالا تا ابد در ذهن هواداران فوتبال ایران خواهد ماند، تیم ملی با نتیجه اعجاب انگیز 6-2 از سد کره جنوبی گذشت. پوکر علی دایی و به ثمر رساندن 4 گل در یک بازی، بی تردید لقب بهترین نمایش انفرادی تاریخ فوتبال ایران را به این فوق ستاره پرافتخار اختصاص خواهد داد.

ابتدا تصور می کردیم گل خداداد آفساید نیست، اما نگاه اولیه ما حقیقت نداشت

اما دوباره در نیمه نهایی مقابل عربستان صف‌آرایی کردیم و سنت همیشگی فوتبال ایران و ناکامی در نیمه نهایی در آن شب تلخ نیز تکرار شد. در شب قضاوت وحشتناک و به زعم ما عامدانه از سوی جمال قندور، داور مصری، پنالتی 100% نیمه دوم روی حمید استیلی گرفته نشد. البته گل خداداد عزیزی برخلاف تصور اولیه هوادار فوتبال در موقعیت آفساید به ثمر رسید. اما در نهایت آن شب تیم ملی ایران در احتمالاً تنها خاطره خراب کردن پنالتی علی دایی در کنار محمد خاکپور و داریوش یزدانی، دوباره مقابل عربستان فرصت رسیدن به فینال را از دست داد.

پنالتی افشین پیروانی علیرغم بر هم خوردن تعادل او وارد دروازه محمد الدعیع شد احمدرضا عابدزاده دلاورانه موفق شد دو پنالتی بازیکنان عربستان را مهار کند و چه حیف گریه های تلخ و فراموش نشدنی ستاره های ایران بعد از ناکامی دوباره برابر عربستان در نیمه نهایی

محمد مایلی کهن در تصمیمی عجیب و البته عرف در آن مقطع فوتبال، در لحظات پایانی اوقات اضافی نیما نکیسا را بیرون کشیده و احمدرضا عابدزاده که داعیه و آوازه‌ای همیشگی در مهار پنالتی داشت را به میدان آورد. احمدرضا نیز مثل همیشه نمایشی درخشان داشته و موفق شد دو پنالتی بازیکن حریف را مهار کند، اما از دست رفتن سه پنالتی تیم ملی در نهایت منجر به حذف ما در در مرحله نیمه نهایی و شکست دوباره برابر عربستان شد.

عکس دسته جمعی ستاره های ایران بعد از کسب مقام سومی تورنمنت

اما در دیدار رده بندی و در شبی که ارسال تماشای مهرداد میناوند با ضربه سر درخشان علی دایی تبدیل به گل شد، تیم ملی ایران در نهایت باز هم ما درخشش احمدرضا در ضربات پنالتی به برتری رسیده و عنوان سومی را از آن خود کرد.

محمد مایلی کهن، معمار نسل 96 و بالا بردن جام اخلاق در امارات

جالب اینجاست در آن دوره جام اخلاق نیز اهدا می‌شد که این جام به ایران رسید و البته علی دایی با آمار تاریخی 8 گل عنوان بهترین بازیکن گلزن خود کرد و خداداد عزیزی نیز همان سال عنوان بهترین بازیکن تورنمنت و البته مرد فوتبال آسیا را از آن خود کرد. ظهور یک نسل فوق العاده و دوست داشتنی که به محبوبیت فزاینده‌ای در بین هواداران فوتبال ایران دست پیدا کرد و دو سال بعد با صعود به جام جهانی 98 در شب تاریخی در ملبورن، احتمالاً بهترین هوادار فوتبال ایران در تاریخ بعد از انقلاب را رقم زد. نسلی به رهبری محمد مایلی کهن که البته در طی دو سال بعد تحت هدایت والدیر ویرا، تومیسلاو ایویچ و در نهایت جلال طالبی قرار گرفت.

دو فوق ستاره خط حمله ایران که عنوان بهترین گلزن و بهترین بازیکن تورنمنت را به خود اختصاص دادند