عزتی پاک: آرزوی تجزیه ایران بزرگ آرزویی شیرین، اما دور و پرخطر برای دشمنان است
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، حوادث اخیر در برخی از شهرهای کشور در بستر اعتراض مردمی به تحرک تجزیه طلبان در شهرهای مرزی ختم شد. در همین زمینه، نظر اهالی کتاب و شعر و ادبیات را جویا شدیم و علی اصغر عزتی پاک، نویسنده و منتقد ادبی که از آثار او می‌توان به کتاب‌های «تشریف» و «اجاره نشین خیابان الامین» نیز اشاره کرد، نظرش را در قالب یادداشت با فارس در میان گذاشت.
به نام خدا
این روزها!
این روزها بیانیه‌ها و موضع‌گیری‌هایی منتشر می‌شود درباره حال و روز کشورمان که با «این روزها» شروع می‌شود. این روزها که حکومت؛ این روزها که جوانان؛ این روزها که کشورمان؛ این روزها که مردم و این روزها که... بله؛ این روزها مهم‌اند؛ حتی لحظه‌ها و آناتش. می‌بینیم و می‌شنویم که هرکس و هر طرف به دیگری توصیه و تأکید می‌کنند که حساسیت زمان را دریابید، و کارگشایی کنید که؛ سر چشمه شاید گرفتن به بیل / چو پر شد نشاید گذشتن به پیل!
شخصاً آدمی نیستم که هشداردهندگان به حکومت درباره رفتار قانونمند با شهروند معترض را با چوب انگ‌های مألوف بنوازم؛ و نیز کسی هم نیستم که اعلام خطر بزرگ و حساس جمهوری اسلامی را، که در ماهیتش حکومتی مردمی، خدمتگزار و طالب سربلندی ایران عزیز است، به هیچ بگیرم. روشن است که نظام ما باید تذکرات را بشنود و ترتیب اثر بدهد؛ همچنان‌که بدیهی است شهروندان باید بیدارباش‌های او را جدی بگیرند و کنش متناسب و به‌موقع داشته باشند.
من نویسنده‌ام؛ کسی که صادقانه تلاش می‌کند کلماتش نماینده فکر و فهم خودش از زندگی و زمانه‌اش باشد. از همین رو، می‌گویم که ماجرای مهسا امینی غمبار بود؛ بسیار غمبار. و چه کسی است که از چنین ماجرایی نرنجد و به زبان نیاید! و نیز از همین رو می‌گویم که اعتراض به مرگی مظلومانه نباید خود باعث مصائب بزرگتر و مرگبارتر باشد. وقایع این‌روزهای شرق و غرب کشور نشانه سربرآوردن هیولایی هولناک است که اگر رفتار ما در خیابان‌های تهران، شیراز، تبریز، همدان و... باعث تسهیل حرکتش شود، آن وقت دیگر هیچ‌کس را یارای تحمل تاوان این خبط و خطا نیست. آرزوی تجزیه‌ی ایران بزرگ، و گرامی چون جان، همیشه آرزویی شیرین، اما دور و پرخطر برای دشمنان این مرز و بوم بوده است.
حال دریغ است در روزگاری که همه کس ادعای هوشیاری دارند و آگاهی، چنین مجالی به طمع‌ورزان پرکین داده شود. مهم نیست که ما چنین نیتی داریم یا نه؛ مهم این است که دژخیمان فرصت را چنان دیده‌اند و درصدد اغتنامند. البته که آشکار است آنان طرفی از این خامکاری‌ها نخواهند بست؛ تا هیچ‌گاه! چرا که ایران در تمامیتش، نه فقط خاک ما، که تن و جسم ماست؛ و ساکنان غیورش روح و جان ما. و ما همان‌هایی هستیم درباره‌مان گفته‌اند: همه سر به سر تن به کشتن دهیم / از آن به که کشور به دشمن دهیم!
این روزها... این روزها... این روزها را دریابیم؛ اگر ملتیم یا اگر دولت و حکومت. این مردم کشور می‌خواهند و این کشور، مردم. ایران تکه‌پاره، برای هیچ‌کس مأمن نخواهد بود؛ اگر خاکش، و اگر طبقات و گروه‌های اجتماعی‌اش.
پایان پیام /