فرازی از وصیت‌نامه شهید 13 ساله "سید علیرضا جوزی" و تجلی "عنصر دین" در دفاع مقدس

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست‌اندرکاران کنگره 3 هزار و 535 شهید استان زنجان که در تاریخ 24 مهر 1400 برگزار شده بود، با انتقاد از کسانی که "نقش عنصر دین" را در فداکاری‌های دوران دفاع مقدس نادیده می‌گیرند، گفتند: آمادگی جوانان برای سینه سپر کردن در مقابل خطرات و رضایت پدران و مادران و یا همسران آنها به اعزام عزیزان‌شان و سپس صبر بر شهادت آن‌ها، بدون تردید ریشه در نگاه دینی و انجام وظیفه برای کسب رضای الهی دارد و این حالات و احساسات خانواده‌های شهدا همگی در خور تحلیل است. ایشان همچنین خدمات کم‌نظیر مردمی در حاشیه دفاع مقدس مانند تهیه غذا و آذوقه برای رزمندگان، شستشوی لباس‌های آنان و نیز تشییع جنازه‌های عظیم و به‌یادماندنی شهیدان را از جمله مسائل مغفول و نیازمند ثبت و توجه دانستند و در خصوص نام‌گذاری معابر شهرها به نام شهیدان گفتند: چه افتخاری برای یک شهر و کوچه‌ها و خیابان‌های آن بالاتر از اینکه نام یک شهید بزرگ و فداکار بر روی آن باشد. شهر باید به نام شهیدان مزین باشد و شوراهای شهر نیز بدانند که شهر با نام چه کسانی مفتخر می‌شود.

زهرا خسروی، پژوهشگر و مترجم حوزه ادبیات دفاع مقدس، در یادداشتی اختصاصی برای تسنیم با نگاهی به این فرمایشات امام خامنه‌ای، به تبیین نقش عنصر دین در دوران دفاع مقدس پرداخته است که در زیر می‌خوانیم:

نقش اعتقادات دینی در دوران هشت ساله دفاع مقدس آن‌قدر واضح و مبرهن است که نمی‌توان به سهولت از کنار آن گذشت. جوانان این مرز و بوم در راه دفاع از وطن از عزیزترین سرمایه زندگی خود گذشتند و جان شیرین خود را برای آزادساری میهن اسلامی از سیطره دشمن، در طبق اخلاص نهادند.

این ایثار و از خودگذشتگی هرگز با معیارها و ارزش‌های مادی قابل سنجش نیست. دلاورمردان ما در سایه دین و اعتقادات الهی شجاعانه پا به عرصه نبرد نهادند و آن چنان شگفتی آفریدند که دشمن از تقابل با آنان عاجز ماند و انگشت حیرت بر دهان گرفت.

دوران هشت ساله دفاع مقدس را باید کتاب عشقی نامید که هر سطرش پر از رشادت‌ها و ایثارگری‌هایی است که جز در پناه اعتقادات و باورهای مذهبی به منصه ظهور نمی‌رسید. در آن برهه از زمان، عنصر دین در اعماق وجود مردان و زنان ما لبریز شده بود و اکسیری ساخته بود از جنس عشق که معجزاتی می‌کرد وصف ناشدنی!

بارها نظاره‌گر بودیم که مادری خود تنها فرزندش را راهی جبهه‌های حق علیه باطل کرد و باشنیدن خبر شهادتش خم به ابرو نیاورد و چون کوه محکم و استوار ایستاد تا مبادا دشمن دلشاد شود.

دیدیم زنانی را که بعد از شهادت همسر و فرزندانشان، دست‌ها را به سوی آسمان بلند کردند و زینب وار فریاد زدند "ما رایت الا جمیلا".

شاهد بودیم پدر و مادری را که با عشق سربند سرخ یا حسین را به پیشانی فرزند دلبندشان بستند و نگاه پر از اشکشان را بدرقه راهش کردند. سال‌ها به انتظار دیدن رخساره دردانه‌شان نشستند تا بالاخره چشمانشان به دیدن چند تکه استخوانش که با همان سربند یاحسین آراسته شده بود منور شد و قلبشان آرام گرفت. این مردان و زنان با ایمان اسطوره مقاوت بودند که کربلایی دیگر را در تاریخ ثبت کردند.

کم نبودند مردان کوچکی که به فرمان امام (ره) لبیک گفتند و از پشت نیمکت‌های مدرسه برخاستند و به جای قلم اسلحه به دست گرفتند. آن قدر بی‌پروا در عرصه نبرد جنگیدند که دشمن از برق نگاهشان زهره در دل نداشت. این کوچک‌مردان دلاور با استعانت از عنصر دین حماسه‌های بزرگی آفریدند به وسعت دریا و از جنس عشق.

چه زیباست سخن حکیمانه‌ی رهبر فقید فرزانه‌مان امام خمینی (ره) که: "شهادت هنر مردان خداست." آری این هنرمندان عرصه نبرد با سرخی خونشان تصاویری بس شگرف آفریدند که در صفحه روزگار تا ابد حک شده است.

هنوز هم بعد از سال‌ها نام زیبای شهیدان بر زبان‌ها جاری و ساری‌ست و عطر وجودشان در کوچه و خیابان‌های شهرهای ایران به مشام می‌رسد.

امروز کشتی انقلاب اسلامی به برکت دعای شهیدان همچنان با صلابت و استوار بر دریای پر تلاطم فشارهای اقتصادی و تهاجم فرهنگی در حرکت است. امید است این کشتی مقدس با وجود پاک و ارزشمند ناخدایش، سید علی خامنه‌ای به ساحل امن ظهور امام زمان (عج) برسد و آنجا آرام و قرار گیرد.

در اینجا بی‌مناسبت نیست که فرازی از وصیت‌نامه شهید نوجوان 13 ساله سید علیرضا جوزی را با هم مرور کنیم:

"ای عزیزان بدانید که هیچ قطره‌ای در مقیاس حقیقت در نزد خدا از قطره خونی که در راه خدا ریخته شود بهتر نیست و من می‌خواهم با نثار این قطره خون به معشوقم برسم. به معشوقی که سال‌هاست در انتظار دیدن اویم. معشوقی که به انسان هستی داد و آنان را خلق کرد. انسان روزی به دنیای فانی می‌آید و روزی به دنیای آخرت می‌رود و مرگ برای همه است پس چه بهتر که مرگ در راه خداوند در سنگر عشق باشد؛ در سنگری که هزاران نفر از عزیزان همانند پروانه به دور شمع سوختند و با سوختن آن‌ها هزاران نفر دیگر روشن شدند...".