قاب‌های بی‌قراری و عاشقی وصال مادر به فرزند / آغوشی به جبران تمام سال‌های دوری
نمی داند از کجا و با چه چیزی بی قراری های دلش را درمان کند، ناخودآگاه دل به خاطرات می سپارد و آلبوم های زندگی رو به کهنگی را می آورد و بارها و بارها برایش رنگ تازگی می گیرد، در گوشه لبش خنده ای به روی چهره اش نمایان می شود اما دل نگرانی ها و آرزوهای وصال به فرزند همچون منتظری مانده به دیدار، به دیدار اخروی فکر می کند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کردتودی، در این روزهای پاییزی اما سرد، مادر طبق روال هر روز یک ساعت مانده به اذان سر سجاده نماز حاضر می‌شود؛ تسبیح در دست می‌گیرد و ذکر می‌گوید، ناخودآگاه چشمش به قاب عکس فرزند شهیدش می افتد و بی قراری ها و اشک هایش ماتم را از او می گیرد.
نمی داند از کجا و با چه چیزی بی قراری های دلش را درمان کند، ناخودآگاه دل به خاطرات می سپارد و آلبوم های زندگی رو به کهنگی را می آورد و بارها و بارها برایش رنگ تازگی می گیرد، در گوشه لبش خنده ای به روی چهره اش نمایان می شود اما دل نگرانی ها و آرزوهای وصال به فرزند همچون منتظری مانده به دیدار، به دیدار اخروی فکر می کند.
مادر در حالی که تسبیح در دست دارد و زیر لب ذکر می گوید، چشمانش بارانی می شود، گاهی دلش را جای دل و صبر و تحمل حضرت زینب آن بانوی بزرگ می گذارد و خود را دلداری می‌دهد، گاهی نگاه بر آخرین لباس های یادگاری که از فرزندش دارد می اندازد و دیگر بغض امانش نمی‌دهد، لباس ها را در آغوش گرفته و لالایی می‌خواند که بخواب مادر... بی قراری کن مادر....
آری سخن از مادران شهید است، مادرانی که با حضورشان در دفاع از کشور، بسیار سخن گفته شده، اما کمتر مصادیقی از آن به عنوان جامعه معرفی شده است، حوادث و اتفاقات پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به ویژه غائله ی کردستان و دوران دفاع مقدس نیز از این قاعده مستثنی نیست.
زنان مسلمان کرد حضوری به عظمت و وسعت تاریخ دارند و حماسه هایی سترگ و ایثارگری های فراموش نشدنی در طول پیروزی انقلاب و حاکمیت ارزش های اسلامی از خود به یادگار گذاشته اند و در جهت حفظ و پیشبرد دست آوردهای انقلاب و آرمان های والای اسلامی سختی ها و مشقت های فراوانی را متحمل شده اند و هم چون گوهری زرین بر تارک ایران اسلامی می درخشند.
هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد
راوی و عکاس این اثر می گوید: پای صحبت‌هایشان نشستم. پیوندشان، خون پسرشان بود، قصه دلتنگی و عشق به فرزند، اما زبان نمی‌خواهد، دلتنگی‌های این مادر وقتی بچه های محمد را می بیند، اشک می‌شوند و می‌نشینند روی چهره اش.
این عکسی از مادر شهید «محمد شکری» است که می گوید: همه فرزندانم خوب هستند؛ اما خدا می‌داند که این فرزند شهیدم طوری دیگر بود که انگار خدا آن را برای خودش خلق کرده است. زیرا خیلی با محبت بود، با همه دوست بود، با قوم و خویش و غریبه‌ها و همه مردم مهربان بود.
مادرها خوب حرف من را می‌فهمند
وقتی درباره دلتنگ شدن برای فرزند و همسر شهیدش از انسیه خیرآبادی سوال می‌کنم، توقع دارم که بغض کند اما لبخند میزند و می‌گوید: «مگر می‌شود دلتنگ نشوم؟ شاید هر فردی من را درک نکند اما مادرها خوب حرف من را می‌فهمند. البته که راضی‌ام به رضای خدا و خوشحالم که همسر فرزندم در راه اسلام و انقلاب شهید شده است»
حالا باور می‌کنم که چرا اطرافیانش می‌گویند خانم خیرآبادی تا حالا هیچ وقت ابراز ناراحتی برای شهادت فرزندش نکرده است، چون ایمان در دلش موج می زند.
پسرم قلب بسیار رئوف و مهربانی داشت
او را ننه سکینه صدا می زنند، با اینکه چیزی به پایان دهه ی 80 زندگیش باقی نمانده است اما همچنان از دوری فرزندش برایمان می گوید که آرزو دارد بار دیگر پسرش را بغل کند واز دلتنگی هایش برایش بگوید...
سکینه سلطانیان مادر شهید یدالله محمدی تازه انقلاب به پیروزی رسیده بود و منطقه در وضعیت نا امنی قرار داشت. همان روزها ما راهی شهر سنندج شدیم و یدالله برای ادامه تحصیل در مدرسه ثبت نام کرد. سال 1362 یدالله در بسیج دانش آموزی مدرسه اش عضو شد و آمدن و رفتن هایش به خانه نسبت به قبل تغییر کرده بود.
یک روز غروب بعد از تعطیل شدن مدارس، هرچه منتظر ماندم خبری از یدالله نشد. مدرسه تعطیل شده بود، اما خبری از یدالله نبود. آن شب تا صبح نخوابیدم و مقابل درب خانه منتظر یدالله ماندم. صبح زود به مدرسه رفتم تا جویای حال یدالله شوم. یکی از مسئولین مدرسه گفت: دیروز تعدادی از دانش آموزان به صورت داوطلب راهی مناطق عملیاتی شده اند و یدالله هم که دوره های آموزش نظامی را در بسیج دانش آموزی پشت سر گذاشته است، در میان این دانش آموزان راهی مناطق عملیاتی شده است.
کوچه پس کوچه های محله فرحی را برای دیدن مادر شهید منوچهر ذوالفقاری طی کردم، آونگ دروازه قدیمی منزل شهید را زدم، عروس خانه با روی گشاده درب خانه را به رویمان باز کرد، بعد از معرفی خودم وارد خانه شدم، خانه ای قدیمی که در دیوار رنگ روی رفته آن حکایت های زیادی از غم غربت در این خانه داشت.
وی می گوید: منوچهر 18 سال سن داشت که انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) به پیروزی رسید و در همان روزها برای دفاع از انقلاب نوپای به رهبری امام خمینی (ره) به پا خواست و همراه برخی افراد روستا برای شرکت در محافل دینی به شهر می رفت.
این مادر 86 ساله با اشک هائی که در چشمانش حلقه بسته بود، ادامه داد: منوچهر هنگامی که شنید گروهک های ضد انقلاب در استان کردستان مردم را اذیت می کنند به عضویت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و راهی بیجار شد.
فراست رضایی مادر 85 ساله ی کردستانی است که فرزندش را تقدیم انقلاب کرد و زمانی که تنها 85 سال از عمرش گذشته بود به درجه ی رفیع شهادت نائل آمد
پدر، عمو و برادرش در سپاه فعالیت می کردند، عشق به امام و بسیج در ذهن و دلش همواره متبلور بود و زمانی که 15 سال سن بیشتر نداشت به عضویت بسیج درآمد و همواره عشق به اسلام را در خدمت و فعالیت در سپاه می دانست.
سپس به خاطر فعالیت های خوبی که داشت به عضویت بسیج درآمد و بعد از چهار سال خدمت، ضد انقلاب به شهر آمده است و نباید بنشینم و تا زمانی که روح در بدنم باشد می جنگم و در دیواندره فرمانده بود و سپس به کرجو آمده بود و مرخصی گرفته بود که به خانه برگردد اما ضد انقلاب وی را در کمین مین قرار دادند ماشینش منفجر شد و به شهادت رسید.
چین و چروک صورتش حکایت از طی کردن زندگی طاقت فرسا را داشت که برای گذر از آن جوانیش را فدا کرده بود.
جیران امینی، مادر شهید سید خداداد برزنجه یکی از 450 شهید والامقام شهرستان بیجار است که 85 بهار از زندگی خود را طی کرده و همچنان نام فرزند دلبندش اول و آخر کلامش است.
وی بیان داشت: فرزندم عاشق خدمت در سپاه بود و علاقه زیادی به پاسداران داشت و سال 66 بعنوان سرباز سپاه به منطقه مریوان اعزام شد.
وی در حالیکه اشک در چشمانش حلقه بسته بود گفت: هر چند میدانم خداداد شهید شده است اما دلم آرام نمی گیرد و بعد از گذشت سال ها منتظرم خداداد برگردد.
جاده های پر پیچ و خم استان کردستان را به مقصد روستای دیرمله منزل پدری شهید قانع کرم ویسه پشت سر گذاشتیم منزلی که چشمان آن شهید بزرگوار در آن به جهان گشوده شد و کودکی خود را در آن گذراند.
شهید قانع کرم ویسه یکی از 11 تن شهید روستای مرزی دری مریوان بود که در درگیری با ضد انقلاب به درجه رفیع شهادت نائل گشت.
مادر شهید قانع عکس های به یادگار مانده پسرش را در فضای خانه جوری چیده بود که انگار میخواست به هر سو که مینگرد به یاد عزیز از دست رفته اش باشد، باشد که هرگز او را فراموش نکند.
قبل از شهادتش به صورت نور در خواب مادر ظاهر می شود
قدم که درخانه می گذاریم بوی عطر مهربانی مادری که دست های لرزان و چروکیده اش مالامال از عشق فرزندانی است که با دل و جان در دفاع از میهن اتقلاب اسلامی فدایشان کرده است پرشده است.
تنها 14 سال سن داشتم خداوند بعد از چند سال و کلی راز و نیاز و نذر، محمد فرزندم را به ما عطا کرد، بعد از محمد خداوند 5 فرزند دیگر به ما عطا کرد.3 پسر و 2 دختر و زندگی خوبی داشتیم و در قروه زندگی می کردیم و همسرم نجار بود.
یکی از همکاران به او می گویند که گویا شهردار سابق قروه به شهادت رسیده است و او هم پیگری می کند و ماجرا حقیقت داشت ولی چون مادرم قبل از شهادت خوابش را دیده بود و متاسفانه بعد از ترس ان خواب دچار مریضی و لرزش شدید بدن شده بود و به بهانه بستری در سنندج به بیمارستان مراجعه می کند. و خبر شهادتش را به وی می دهند.
آه حسرت برانگیزم را که بالا می کشم نگاهم به مادرانی است که هیچ چیز نمیتواند راهشان را سلب کند و بعد از سالها مادربا دیدن قبر فرزند دوباره و دوباره و دوباره به سرعت گام بر میدارد و خود را بر سر مزار فرزندش میرساند بر سر و صورت خود میزند و اما در میان ناله هایش خدا را شاکر است...
آری راه شهدا و مکتب شهدا همچنان ادامه دارد...
انتهای پیام /
