پنج‌شنبه 8 آذر 1403

مادر شهید «داود اجلالی» به فرزند شهیدش پیوست

خبرگزاری دانا مشاهده در مرجع
مادر شهید «داود اجلالی» به فرزند شهیدش پیوست

مادر شهید «داود اجلالی» از شهدای دفاع مقدس شهر اراک دعوت حق را لبیک و به فرزند شهیدش پیوست.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیار آفتاب؛ زهرا نصرالهی مادر شهید والامقام «داود اجلالی» از شهدای دفاع مقدس شهر اراک دعوت حق را لبیک و میهمان فرزند شهیدش شد.

مراسم ختم این مادر شهید روز یکشنبه از ساعت 14 الی 16 در مسجد خاتم‌الانبیاء واقع در چهار راه فوتبال اراک برگزار می شود.

شهید داود اجلالی در دوازدهم اسفند ماه سال 1347، در خانواده ای مذهبی و متدین، در شهرستان اراک به دنیا آمد. تحصیلاتش را تا پنجم ابتدایی ادامه داد و به کسب و کار آزاد پرداخت. از نوجوانی در یک کارگاه آهنگری شروع به کار کرد و در جوانی جوشکار ماهری شده بود و از این طریق کسب روزی حلال می کرد. زمان سربازی داود فرا رسید، دل کندن از خانواده ای که همه دارایی اش بود، سخت شده بود؛ چون این سربازی مقارن شده بود با جنگ تحمیلی و تجاوز دشمن بعثی به خاک و میهن اسلامی و داود قصد دفاع داشت؛ نه جنگیدن.

پس از این که به پادگان آموزشی اعزام شد و دوره آموزشی را پشت سر گذاشت به عنوان سرباز لشکر 21 حمزه سید الشهداء (ع) به منطقه جنگی اعزام و پس از نزدیک به شش ماه خدمت در جبهه در بیست و یکم تیرماه سال 1367، در منطقه عملیاتی دهلران بر اثر اصابت تیر به شهدا پیوست. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای اراک به خاک سپردند تا زیارتگاهی برای اهل دل و اهل معرفت باشد.

وصیت نامه:

بسم الله الرحمن الرحیم

ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون [18]

هرگز گمان مبرید که آنان که در راه خدا پیکار می کنند، مرده اند؛ بلکه زنده اند و در نزد خدا خود روزی می خورند. بی عشق خمینی (قدس سره) شد. با درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب شروع می کنم. امام (قدس سره)، قسم به خون رجایی ات که هرگز دست از هواداری تو بر ندارم.

قسم به خون بهشتی ات، هرگز دست از مبارزه با کفار بر ندارم. تا خون در بدن دارم با نماینده امپریالیسم یعنی صدام بعثی مبارزه می کنم. اما سخنی چند دارم با مادر عزیزم که مرا بزرگ کرده و بی خوابی کشیده است تا به این درجه رسیدم که بتوانم سرباز امام زمان (عج) باشم. مادر جان، می دانم خیلی سخت است؛ ولی اگر من شهید شدم و پیش خدای خودم رفتم، گریه نکن؛ بلکه خوشحال باش که من یک چنین راهی رفته ام و به راه بد نرفته ام. امیدوارم که مرا ببخشی اگر اذیتت می کردم.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته. همیشه از امام (قدس سره) پشتیبانی کنید.

انتهای پیام /