معترضان و ویروس کرونا علیه شی جین پینگ / بحران بهداشتی بحران سیاسی شد
سیاست کوید صفر شی جین پینگ یک بحران بهداشتی را به یک بحران سیاسی تبدیل کرده است. در حال حاضر آقای شی میان یک بیماری وحشتناک که هنوز ادامه دارد و قرنطینه های غیرمحبوب و پرهزینه گیر افتاده و راه حلی ندارد.
به گزارش اقتصادنیوز، هفته نامه اکونومیست در سرمقاله شماره 3 دسامبر به اعتراضات بی سابقه در چین علیه دولت و شکست سیاست کوید صفر پرداخته است.
طرح روی جلد این شماره، ویروس کرونا را به غل و زنجیری تشبیه کرده که باعث شده چین به یک زندان برای شهروندان تبدیل شود.
در این گزارش آمده است، سیاست کوید صفر شی جین پینگ یک بحران بهداشتی را به یک بحران سیاسی تبدیل کرده است. در حال حاضر آقای شی میان یک بیماری وحشتناک که هنوز ادامه دارد و قرنطینه های غیرمحبوب و پرهزینه گیر افتاده و راه حلی ندارد.
خود چین بود که قرنطینه های کوید -19 را اختراع کرد. در هفته‌های اول همه‌گیری، دولت شی جین‌پینگ ده‌ها میلیون نفر را قرنطینه کرد تا از شیوع این بیماری در ووهان جلوگیری کند. تقریباً سه سال بعد، قرنطینه ها تبدیل به عامل شکست شده اند. اعتراض‌ها از یکسو و افزایش موارد ابتلا به کرونا از سوی دیگر به این معنی است که آقای شی باید جایی بین قرنطینه‌های دسته جمعی و سرایت های بیشتر کرونا حرکت کند - و احتمالاً به هر دوی آنها ختم شود.
فریاد آزادی؛ تهدیدی جدی برای حکومت
ماه های آینده بزرگترین تهدید را برای حکومت شی از زمان به قدرت رسیدن او در سال 2012 و بزرگترین تهدید برای اقتدار حزب کمونیست از زمان اعتراضات اطراف میدان تیان آن من خواهد بود. (تظاهراتی که به رهبری دانشجویان و از 15 آوریل 1989 تا 4 ژوئن همان سال ادامه داشت و بین چندصد نفر تا هزار نفر در این اعتراض‌ها کشته شدند.)
اعتراضات محلی پراکنده در چین رایج است اما این بار پس از کشته شدن حداقل ده نفر در یک آتش سوزی در ارومچی، مرکز سین کیانگ، به دلیل سیاست های کوید، تظاهرات سراسر کشور را در بر گرفت.
آخر هفته گذشته معترضان در پکن خواستار «آزادی» شدند. آنها در شانگهای خواستار کناره گیری آقای شی بودند. جمعیت کم بودند، اما در مکانی به شدت تحت نظارت مانند چین، چنین اتفاقی بسیار قابل توجه است.
معترضان و ویروس علیه شی جین پینگ
اگر مشکل فقط معترضان بودند، نیروهای امنیتی می توانستند نظم را برقرار کنند اما شی جین پینگ با یک ویروس غیرقابل تسلیم هم مواجه است.
یکی از مشکلات غرور بیش از حد است. سیاست کوید صفر به عنوان یک موفقیت خیره کننده با نجات جان میلیون ها چینی آغاز شد. در ابتدا، بیماری کمتر به معنای آسیب اقتصادی کمتر نیز بود. در سه سال گذشته، اکثر چینی‌ها با همه چیز کنار آمده‌اند. ماه به ماه، رسانه‌های دولتی در بوق و کرنا می‌کردند که این ثابت می‌کند که آقای شی و حزب، بر خلاف سیاستمداران فاسد غربی که بر کشتار جمعی ریاست می‌کنند، دارای صلاحیت و انسان هستند. این سخنان اکنون تبدیل به خاکستر شده است.
سیاست‌های آقای شی، چین را در برابر یک ویروس بومی که کنترل آن روز به روز سخت‌تر می‌شود، محافظت نمی‌کند. تقریباً 90 درصد از جمعیت 2 دوز واکسن دریافت کرده اند. اما مدل‌سازی اکونومیست، بر اساس پیش‌بینی‌هایی از میزان ابتلا، بهبودی یا مرگ افراد، نشان میدهد که اگر ویروس بدون محدودیت انتشار یابد، پیک کرونا به 45 میلیون در روز می‌رسد، حدود 680 هزارنفر می‌میرند، حتی اگر واکسن‌ها مقاوم باقی بمانند و همه بیماران تحت مداوا قرار گیرند. اما واقعیت این است که اثر واکسن ها از بین میرود و بسیاری از آنها درمان نمی‌شوند. نیاز به تخت‌های مراقبت‌های ویژه به 410 هزار تخت می‌رسد که تقریباً هفت برابر ظرفیت چین است.
بسیاری از این تلفات نتیجه سیاست آقای شی خواهد بود. تنها 40 درصد از افراد بالای 80 سال سه دوز واکسن کوید دریافت کرده اند که برای جلوگیری از اثرات جدی کوید و مرگ لازم است. از آنجایی که یک فرد سالم 80 ساله بیش از 100 برابر بیشتر از یک فرد سالم 20 ساله در معرض خطر مرگ ناشی از کوید است، این یک اشتباه فاجعه بار است.
این حزب میخواهد میلیون‌ها نفر را برای هفته‌های متوالی حبس کند، اما نتوانسته است با بدگمانی در مورد واکسن در میان سالمندان مقابله کند. دولت در ابتدا فقط برای افراد زیر 60 سال مجوز واکسن صادر کرد. این امر ضمن ترویج طب سنتی، ایمنی واکسن های خارجی را مورد تردید قرار می دهد و نتوانست مقامات محلی را تشویق کند تا آنها اول واکسن دریافت کنند.
تا زمانی که چین مسیر خود را تغییر ندهد، تاب آوری آن در برابر کوید از بین خواهد رفت. آخرین انواع ویروس کوید بسیار مسری تر از اومیکرون است که خود به مراتب بسیار واگیرتر از دلتاست.
ایمنی در برابر بیماری و مرگ در افرادی که فقط واکسینه شده‌اند، بسیار سریع‌تر از افرادی که به ویروس مبتلا شده اند، از بین میرود. با این وجود، چین هنوز برنامه ای برای دوز چهارم واکسن ندارد. اگر پوشش دوز بوستر 90 درصد باشد و 90 درصد موارد بهترین درمان را دریافت کنند، مدل اکونومیست نشان میدهد که مرگ و میر به 68 هزارنفر کاهش می یابد، حتی اگر ویروس بدون محدودیت انتشار یابد.
در جهانی با واکسن‌ها و داروهای ضد ویروس فراوان، سیاست کوید صفر با آن همه هزینه اقتصادی و اجتماعی دیگر نتیجه بخش نیست. تعداد پروازهای داخلی در چین نسبت به سال گذشته 45 درصد، حمل و نقل جاده ای 33 درصد و ترافیک در متروهای شهری 32 درصد کاهش یافته است.
بیکاری جوانان شهری تقریباً 18 درصد است یعنی تقریباً دو برابر سال 2018. برخلاف آخرین پیک آلودگی در فصل بهار، در حال حاضر محدودیت‌هایی در تمام شهرهای بزرگ وجود دارد. برخی از مکان‌ها برای ماه‌ها خاموش شده اند. جای تعجب نیست که مردم به خیابان ها ریخته اند.
آقای شی با یک معضل جدی مواجه است پیامدها گسترده تر از کوید هستند. آقای شی با تبدیل سیاست کوید صفر به یک آزمون وفاداری و ظیفه شناسی، یک بحران بهداشتی را به یک بحران سیاسی تبدیل کرده است. با تحمیل دستگاه تشخیص و اجرای روزانه، این ایده را که سیاست کوید -19 او "مردم را در اولویت قرار میدهد" زیر سوال برد و در عوض یک دولت اقتدارگرای سرسخت را وارد هر خانه‌ای کرد. با پایبندی به سیاست کوید صفر علیرغم تأثیرات آن بر اقتصاد، او در مورد یکی از ادعاهای اصلی حزب که معتقد است تنها حزب است که می تواند ثبات و رفاه را تضمین کند، تردید ایجاد کرده است.
زمان بندی نامناسب؛ زمستان و جام جهانی
این آزمون رهبری آقای شی در زمان بدی انجام می شود. از یک سو زمستان و از سوی دیگر جام جهانی.
زمستان زمانی است که بیماری های تنفسی مانند کوید به راحتی گسترش می یابد همچنین تماشاگران چینی جام جهانی، متوجه میشوند که درحالیکه کشورهای دیگر آزاد و بدون ماسک، آنها زندانی هستند. شکست سیاست کوید صفر نه تنها یک خطای تهدید کننده زندگی، بلکه مایه شرمساری است.
آقای شی هیچ راه آسانی برای خروج از اپیدمی ندارد. حزب گفته است که برای واکسیناسیون سالمندان تلاش خواهد کرد اما تجویز واکسن و تهیه داروهای ضد ویروس ممکن است ماه ها طول بکشد. قرنطینه ها سخت خواهند بود و حتی در این صورت ممکن است بیماری شیوع پیدا کند. در بهترین سناریو، چین موج مرگ و میر، بیماری و اختلال اقتصادی را تجربه خواهد کرد.
نحوه برخورد آقای شی با این مشکلات همه چیز را مشخص خواهد کرد. هیچ کس نمی داند که مردم چین چقدر او و دولت مرکزی را به خاطر اشتباه رخ داده سرزنش می کنند یا اینکه آیا سیستم نظارت و کنترلی که حزب برای ایجاد آن تلاش کرده است می تواند در برابر مخالفت های توده ای مقاومت کند.
همچنین هیچ کس نمی تواند مطمئن باشد که ناسیونالیسم فزاینده چین تا چه اندازه وفاداری به حزب کمونیست را تضمین می کند. در طول ده سال اول قدرت، آقای شی کنترل فزاینده ای بر سیاست و اقتصاد بدون پرداخت بهایی اعمال کرده است اما کوید همه اینها را زیر سوال می برد.
همچنین بخوانید