کاش اولین مدال جهانی استانم را نگرفته بودم!

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آناج، امیر حقوقی اسکوئی، وزنه‌بردار ملی‌پوش استان آذربایجان‌شرقی در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی برخلاف انتظارات ظاهر شد و او که چند ماه قبل در رقابت‌های جهانی به مقام سوم و مدال برنز دست یافته بود، در این مسابقات دستش به مدال نرسید. وی اما بعد از پایان مسابقات و در زمان بازگشت به میهن با دردسر مواجه شد. ماجرا از این قرار است که هنگام بازگشت کاروان تیم ملی وزنه‌برداری ایران از مسابقات چمدان امیر حقوقی در فرودگاه امام خمینی (ره) گم شد. او که تقریبا یک هفته از گم شدن چمدانش می‌گذرد، در گفت‌وگو با خبرآنلاین سفره دلش را باز کرد. امیر بغض داشت و از این می‌گفت که: «حالا می‌فهمم که برای کسی مهم نیستم و الان (دیشب) که به عنوان یک قهرمان دارم با اتوبوس به تبریز می‌روم با خودم می‌گویم که اشتباه کردم اولین مدال جهانی استان خودم را گرفتم!»

چه شد که چمدان گم شد؟

از ترکیه که برگشتیم طبق روال چمدان‌ها را تحویل دادیم و اتیکت آن را هم گرفتیم. وقتی رسیدم تهران چمدان همه آمد غیر از من. در تهران هم مراسم استقبال بود و کمی درگیر شدیم. دیدم چمدانم نیست! همه چمدان‌ها آمد غیر از چمدان من. خیلی منتظر ماندم اما نیامد که نیامد. وقتی دیدم خبری نیست رفتم پرونده تشکیل دادم و احتمال دادند که شاید کسی اشتباهی آن برداشته باشد. خلاصه آخر سر گفتند برو و ما یک ایمیل به ترکیه می‌زنیم و مشکل را حل می‌کنیم. هر وقت هم چمدان شما آمد تماس می‌گیریم تا بیایید و آن را به شما تحویل بدهیم.

گفتند چمدان در ترکیه است اما نبود!

فردای آن روز به شماره‌ای که داده بودند زنگ زدم. گفتند چمدان در ترکیه هست و ما پیگیری می‌کنیم تا با اولین پرواز به ایران بیاید. هواپیمایی که با آن پریده بودیم ماهان بود. بعد از آن از خود هواپیمایی ماهان بخش خسارت بار تماس گرفتند و گفتند که ما یک نفر را مامور کرده‌ایم تا این کارها را انجام بدهد. خلاصه ما با آقایی که نماینده هواپیمایی بود آشنا شدیم که ایشان نماینده ماهان بودند و گفتند چمدان شما درترکیه نیست و به تهران آمده است و احتمالا یک نفر اشتباهی برداشته است. گفتند با سرپرست تیم حرف بزنید که من با بهداد سلیمی تماس گرفتم تا با مسئولان کمیته المپیک حرف بزند. چون مسئول اعزام آنها بودند. خلاصه آنجا هم به نتیجه‌ای نرسید یا اگر هم رسیده من بی‌خبر هستم.

همه زندگی‌ام درون چمدان بود، حتی کفش ندارم تمرین کنم

خود چمدان که مهم نیست، مهم مدارکی بود که در آن بود. مهم کفش‌ها و لباس‌های ورزشی‌ام بود که داخل چمدان بود. من همین امروز بخواهم تمرین کنم نمی‌توانم چون وسیله‌ای ندارم. با این گرانی و با این شرایط بد اقتصادی باید بروم میلیون‌ها تومان هزینه کنم تا کفش و سایر وسایل وزنه‌برداری را بخرم و تمریناتم را برای قهرمانی آسیا آغاز کنم.

مگر من مسئول هستم که بیایم و دوربین‌ها را چک کنم؟

یکی، دو روز پیش از هواپیمایی ماهان زنگ زدند و گفتند که بیا و دوربین‌ها را چک کن! گفتم مگر وظیفه من است؟ گفتم من تبریز هستم که گفتند این قانون هست و ما اجازه نداریم دوربین‌ها را چک کنیم! خلاصه فدراسیون وزنه‌برداری برای من بلیت تهیه کرد و به تهران آمدم و رفتم فرودگاه امام. دوربین‌ها را چک کردم اما خب این همه چمدان یک شکل. من چطور باید تشخیص بدهم. باز هم پیدا نشد که نشد. در آخر به من گفتند که چمدان شما بارنامه شده است اما نیست! گفتم آقای محترم من به خاطر حرف شما آمدم تهران و این رفتارها درست نیست.

آقای هواپیمایی ماهان! این طرز برخورد با یک قهرمان نیست

بعد از اینکه چمدان پیدا نشد گفتم برگردم تبریز. قرار شد همان آقا برای من بلیت بگیرند. به من گفتند برو فرودگاه مهرآباد پیش آقای فلانی و بگو از طرف فلانی آمدی. برای ساعت 19.30 قرار بود برای من بلیت بگیرند. وقتی رفتم فرودگاه گفتند اصلا برای این ساعت بلیت نداریم! هر کسی هم به شما گفته الکی گفته! گفتند برای ساعت 22 داریم، صبر کن برایت می‌گیریم. خلاصه دیگر از فرودگاه بیرون نیامدم و گفتم ساعت 22 می‌روم. جالب اینجاست که در نهایت یک عذرخواهی ساده کردند و گفتند نمی‌توانیم کاری برای شما انجام بدهیم و شرمنده‌ایم. خب آقای محترم این شرمندگی شما به چه درد من می‌خورد؟ چاره‌ای نداشتم و آمدم ترمینال و با اتوبوس راهی تبریز شدم. در راه زنگ زدم به آن آقا و گفتم باید خجالت بکشید. این طرز برخورد با قهرمان جهان نیست.

دیشب فهمیدم تا وقتی مدال می‌گیری عزیز هستی!

تا وقتی که مدال می‌گیری عزیز هستی اما وقتی مدال نگیری و وقتی قهرمان نشوی همه یادشان می‌رود که چه بودی. انگار نه انگار که من همان امیری بودم که 9 ماه پیش اولین مدال جهانی استانم را گرفتم. هیچ کسی حتی نیامد بزند روی شانه‌های من و بگوید خسته نباشی پسر! حتی یک تلفن به من نزدند و خسته نباشید بگویند. از مسابقات که برگشتم به شهرم فق مادرم بود، خواهرم و برادرم. اینجا فقط باید مدال بگیری تا از تو استقبال کنند.

آقای رییس هیات! می‌دانید امیر حقوقی کجاست؟

یک ماه است که رییس هیات تبریز اصلا نمی‌داند من کجا هستم. اصلا نمی‌داند چه مشکلی برایم پیش آمده و چطور تمرین کردم. یک مقام مسئول از تبریز زنگ نزده که ببیند دارم چه کار می‌کنم؟ هیچ وقت، تاکید می‌کنم هیچ وقت این آقایان را نمی‌بخشم. الان که دارم به تبریز می‌روم آخر شب است و طوری دارم می‌روم که هیچ کدام‌شان را نبینم. حتما باید مدال می‌گرفتم که من را حساب کنید؟ اصلا چمدانم به جهنم! یکی، دو ماه دیگر مسابقات قهرمانی آسیا شروع می‌شود و من به جای تمرکز روی این مسابقات دربه در در تهران دنبال مدارکم هستم.

آخرین ضربه را از فدراسیون علی مرادی خورم

از لحاظ روحی فشار زیادی روی من آمد. در این یک ماه که نمی‌توانستم شاهکار کنم. این هم آخرین ضربه‌ای بود که فدراسیون آقای علی مرادی به من زد. سه بار به خاطر این آقا و برای شرکت در جلسات با اتوبوس به تهران آمدم. هر بار که می‌آمدم بدنم قفل می‌کرد. سعید علی حسینی شاهد تمرینات من است. شما بروید رکورد قبل از اردوی من را ببینید. 150 یک ضرب و 190 دو ضرب. در یک ماه اما چه اتفاقی افتاد؟ چه رکوردهایی زدم؟ اینها که دیگر سندش موجود است.

کم نمی‌آورم، در آسیا مدال می‌گیرم و نمی‌گذارم کسی بیاید استقبالم

از دست همه ناراحتم و انگیزه‌ام برای آسیایی کم شده بود اما تصمیم خودم را گرفته‌ام و تمام تلاشم را می‌کنم تا به مسئولان استانم بفهمانم که امیر هنوز زنده است. شما دارید به او به چشم یک مهره سوخته نگاه می‌کنید اما او هست و این را ثابت می کنم و در آسیا مدال می‌گیرم. این مدال را می‌گیرم اما به کسی اجازه نمی‌دهم برای استقبالم بیاید. شما مدال را می‌خواهید نه امیر را. شرمم می‌آید که بگویم برای مدالی که در قهرمانی جهان گرفتم کل استان آذربایجان‌شرقی به من 5 میلیون هدیه دادند! فرمانداری و استانداری 2 میلیون و تربیت بدنی هم 3 میلیون! خجالت بکشید. به خدا اگر می‌دانستم برای این آقایان فقط مدال مهم است همان را هم نمی‌گرفتم. سال‌هاست زیر وزنه‌های سنگین وزنه می‌زنم اما یک نفر از استان حال مرا نمی‌پرسد. اصلا نمی‌گویند برنامه بعدی‌ات چیست و می‌خواهی در قهرمانی آسیا چه کار کنی؟ به خودم می‌گویم اصلا برای این آقایان ارزش دارد؟ آقایان! من چیزی نمی‌خواهم. اتفاقا این بی توجهی‌های شما انگیزه من را بیشتر می‌کند تا با قدرت به سمت قهرمانی آسیا بروم.

انتهای پیام /