«کرونا» میدان نمایان شدن عیار ایمان و انسانیت

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیار آفتاب؛ قریب به یک ماه است که پدیده ای به نام «19-COVID» یا همان" کرونا ویروس" وضعیت عادی، روال طبیعی و شرایط مرسوم و معمول زندگی را، در سراسر گیتی دستخوش تغییرکرده و بلکه افکار آحاد جامعه بشری را به خود مشغول داشته است.

هر چند که خاستگاه اولیه و منشأ پیدایش این ویروس منحوس معلوم نیست [تا جایی که برخی از کارشناسان، پیدایش آن را عالمانه و عامدانه دانسته و احتمال جنگ بیولوژیک بودن آن را، از سوی آمریکا، علیه اقتصاد چین و شرکای تجاری او می دهند]، اما نقطه آغازین تشخیص و شیوع این ویروس، از «Wuhan» شهر ووهان جمهوری خلق «چین» بود.

البته در ممالک و سرزمین هایی هم، که مردمانش با این میهمان ناخوانده مواجهه و رویارویی مستقیم ندارند، از ترس ابتلای به آن، روح و جان شان، ناخواسته به سوهان حساسیت و وسواس گرفتار آمده و به نوعی همگان را در تنگنایی جسمی - روحی انداخته است.

از اهتمام و توجه نسبت به نکات ایمنی و مراعات توصیه های کاربردی سازمان بهداشت جهانی و رعایت اصول کارشناسان بهداشتی که بگذریم، از چند منظر می توان این رخداد و اتفاق را تبیین و بررسی کرد:

«کرونا» می تواند عذاب یا آزمون و امتحان باشد

این ویروس چه از نوع بال باشد یا ابتلاء، آنچه که مهم و قابل تأمل است اینکه؛ اولا: باورمان شود که سر رشته تمامی امور به دست خداوند است؛ چرا که «ال مؤثر فی الوجود اال اهلل» و ببینیم که حضرت حق، چگونه با یک موجودی که ذره یا مادون ذره است، اینگونه خودنمایی می کند.

پیدایش کرونا، میدان و عرصه ای است برای رؤیت قدرت بی بدیل حق، که حقیقتا «والله علی کل شیء قدیر» (توبه؛39) و ضعف و ناتوانی بشر، که «وخلق الانسان ضعیفا» (نساء؛28) پس ای انسان! چه چیزی تو را نسبت به پروردگارت، فریفته ومغرور ساخته است؟ «یا أیها الانسان ما غرک بربک الکریم» (انفطار؛6)

مهمترین درس تربیتی این شرایط، تواضع و خضوع در برابر قدرت بی مثال حق است. ثانیا: ریشه برخی اشکالات را در خودمان جستجو کنیم، یعنی به جای تحلیل های فاقد پشتوانه علمی و انداختن موضوع به گردن این و آن، بیندیشیم که چگونه و با چه ساز و کاری از این آزمون سخت، سربلند بیرون آییم؛ چرا که آزمون و امتحان امت ها، سنت الهی است و از آن گریزی نیست «ولنبلونکم بشیء من الخوف والجوع ونقص من الأموال والأنفس والثمرات وبشر الصابرین» (بقره؛ 155)

پس باید باور داشت و البته چون بندگان واقعی و نیک الهی، دل را به دریای رحمت بی پایان و لطف بی انتهایش سپرد؛ چرا که بعد از هر سختی و صعوبتی، قطعا فرج، آسایش و آرامش است» واذکر عبدنا أیوب اذ نادی ربه أنی مسنی الشیطان بنصب وعذاب* ارکض برجلک هذا مغتسل بارد وشراب * ووهبنا له أهله ومثلهم معهم رحم منا وذکری لأولی الألباب (ص؛41-43)

«کرونا» میدان نمایان شدن عیار ایمان و انسانیت

این ویروس، هر چند کام مردم عزیز سرزمین مان را تلخ نمود، ولی باید دانست که همیشه در دل تلخی، شیرینی هایی نیز وجود دارد. از طرفی در دل حوادث و اتفاقات است که جوهر افراد شناخته می شود «فی تقلب الأحوال، علم جواهر الرجال» (نهج البالغه؛ حکمت 217)

در گردش ایام و فراز و فرودهای زندگی است که عیار هر کسی آشکار و هویدا می شود. در رسانه ها دیدیم و شنیدیم که در میان پرچمداران عرصه سلامت، پزشک یا پزشکان متعهدی هستند، که قریب به یک ماه است به خانه و دیدن زن و بچه خود نرفته و با عشق و ایثار تمام، در کنار هموطنانش به مداوای ایشان مشغول است، پرستار محترمه ای که مراسم عیش و عروسی اش را تأخیر انداخته؛ چرا که دغدغه ای مهمتر در میان است و آن حفظ سلامتی و کمک به بهبودی بیماران کشورش، در راه مبارزه با این ویروس منحوس، کسانی بودند که خود گرفتار بیماری شده و حتی برخی از ایشان، به صف عاشقی و صنف پرافتخار شهیدان پیوستند.

البته و در نهایت تأسف، در مقابل هم شنیدیم که کسانی بوده و هستند که جان و سلامتی مردم را مطمع نظر خویش ساخته؛ آن را پل منافع و مقاصد مادی و رهگذر مطامع پست دنیوی خود کرده و با احتکار اقلام ضروری و مورد نیاز مردم، در سودای کسب درآمد و سودجویی بیشتر خویش اند. یکی با وجود بضاعت اندک مالی و توان ناچیز جسمی خویش، در گروهای جهادی، از هیچ مساعدت و کمکی دریغ ندارد و دیگری، میدان را برای بستن بار و پر کردن حسابش فراهم دیده است و چقدر بین این دو فرق است؟؟؟ پس بجاست که گفته شود که شب تمام می شود ولی روسیاهی به زغال میماند: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند توانگرا دل درویش خود به دست آور که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند بدین رواق زبرجد نوشته اند به زر که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند» (گنجور، غزلیات حافظ، شماره 179.)

«کرونا» فرصتی برای تنبه، تفکر، تغییر و توجه

هر چند که ویروس کرونا، ما را مجبور به قرنطیه خانگی نموده است، ولی در همین اوضاع می توان، جبران اوقات از دست رفته کرد. به عبارتی دیگر، خیلی کارها را در همین شرایط انجام داد. «تنبه» به معنی آگاهی و بیدار شدن از خواب غفلت و اینکه چقدر می تواند فاصله انسان با مرگ کوتاه شود، حتی باندازه یک ویروس» ونحن أقرب الیه من حبل الورید»(ق؛16،)

بیائید تا وقت هست، جبران کنیم؛ کنار همسر و فرزندان بودن را، ارسال پیامکی از سر عذرخواهی برای دلهایی که ناخواسته شکستیم، تماس با کسانی که یکطرفه رابطه ارحام و دوستی را بریدیم و...، مرگ بسیار و بیشتر از آنچه فکر کنیم، نزدیک است.

«تفکر» به معنای اندیشیدن، درباره همه آن داشته هایی که تا پیش از این واقعه، برایمان عادی بود یا اصالا به چشم نمی آمد. اموری مثل خوشحالی بچه ها برای خرید لباس نو و حضور در بازار شلوغ شب عید، میهمانی های شعف انگیز فامیلی در ایام نوروز، دید و بازدیدها و دورهمی های شادی بخش اقوام و بستگان، در آغوش کشیدن پر از مهر عزیزان و بوسیدن روی ماه پدر، مادر و فرزندان و...، عجب! یک ویروس تا این اندازه خطرناک است که حتی می تواند روی یک دست دادن معمولی ما هم تأثیر بگذارد؟ تا چه رسد به حضور در جمعه و جماعات، زیارت مشاهد شریفه و اعتاب مقدسه، کالس درس و بحث های استاد و شاگردی و...، اقداماتی که تا پیش از این برایمان عادی بود و به چشم نمی آمد.

«تغییر» به معنای عوض شدن، چون در هر شرایط و وضعیت، می بایست سبک زندگی متناسب با آن را داشت. به خاطر احتیاط های عقلی و رعایت توصیه های بهداشتی مبنی بر عدم حضور در مجامع عمومی، اموری بسیار پسندیده و مسائلی مثبت در حال شکل گرفتن است؛ از نظافت و پاکیزگی فردی و اجتماعی، خرید اینترنتی، اکتفای به حداقل ها در خوراک و پوشاک و پرهیز از اسراف و تبذیر در تمامی مسائل غیر ضروری خانواده ها بگیرید تا چیزهایی مثل آموزش مجازی دروس دانش آموزان، دانشگاهیان و حوزویان...، اموری که از دل این رویداد و واقعه به ظاهر تلخ، ولی قابل توجه و مثبت درآمده است.

قطعا خدای حکیم، امور عالم هستی را در سایه حکمت خویش رقم می زند و آنچه عرض شد، کمترین آثاری است که برای زندگی ما داشته است.

«توجه» به معنای خوب دیدن و درس گرفتن، هر چند که این پدیده و میهمان ناخوانده با نوعی تلخی، تعب و سختی همراه است، ولی با آمدنش، توجه و تضرع ما را به خدا بیشتر نمود.

دیدن مشکلات دیگران، کمبودها و محدودیت ها، توجه نخبگان علمی کشور را برانگیخت، تا از دل این تهدید، فرصت بیافرینند و در سایه محدودیت های اقلام بهداشتی و دارویی کشور، پیروزی و موفقیت خلق کنند و رشد و بالندگی برای ایران عزیز اسالمی بارمغان آورند. برخی لباس خدمت و نوکری پوشیده و دردمندی همنوعان شان، آنها را به وادی انفاق، ایثار و از خودگذشتگی برد. در یک کالم، با همه تلخ کامی و برخی رفتارهای ناجوانمردانه از سوی فرصت طلبان، ولی عموم تالش می کنند که «ارحموا ترحموا» را تحقق بخشند و این توجه بسیار زیباست.

«کرونا» دیر یا زود تمام می شود انشاءالله، ولی سعادتمند کسی است که خوب ببیند، درس بگیرد و زیبا عمل کند. خدا هم از ما عمل زیاد نخواسته، بلکه عمل زیبا می خواهد «لیبلوکم أیکم أحسن عملا» (ملک؛2.)

علی درستکار

انتهای پیام /