گفتارهایی از سیره قرآنی امام رضا علیه السلام

به گزارش ایسنا، این نوشتار به ترسیم گوشه‌ای از سیمای قرآنی آن بزرگوار می‌پردازد. عشق فراوان امام رضاعلیه السلام به کتاب خدا او را بر آن داشت تا نخست در زندگی فردی‌اش از آن بهره ببرد. نه زمان برای او مطرح بود و نه مکان و نه روز و شب که موارد زیر بهترین گواه این مدعا است:

هر سه روز یک بار ختم قرآن ابوذکوان عشق زائد الوصف امام رضاعلیه السلام به قرآن کریم را این چنین توصیف کرده است: حضرت هر سه روز یک بار قرآن را ختم می‌کرد و آنگاه می فرمود: اگر می‌خواستم زودتر از سه روز آن را به پایان برسانم، می‌توانستم «اما نخواستم چنین کنم.» زیرا در موقع تلاوت به هر آیه که می‌رسیدم در آن فکر و اندیشه می‌کردم که درباره چه چیزی و در چه زمانی نازل شده است. بدین جهت در هر سه روز یک بار قرآن را به پایان می رسانم.[1]

قرائت قرآن در بستر خواب

عشق فراوان امام رضاعلیه السلام به این کتاب آسمانی او را بر آن داشت تا علاوه بر روز، در شب نیز قرآن بخواند و حتی آیات زیادی را در آستان خواب و در رختخواب تلاوت می‌کرد. رجاء بن أبی الضحاک که گزارشی از سفر امام داده چنین گوید: امام به هنگام خواب در رختخواب خویش فراوان قرآن می‌خواند و هرگاه به آیه‌ای می‌رسید که در آن یادی از بهشت یا جهنم آمده بود، گریه می‌کرد و از خداوند بهشت را درخواست می‌نموده و از آتش جهنم به او پناه می‌برد.[2]

هزار ختم قرآن در یک پیراهن شیخ طوسی در کتاب امالی به سند خود از علی بن علی فرزند برادر دعبل خزاعی نقل کرده که در سال 198 ق. همراه برادرم دعبل خدمت امام رضاعلیه السلام رسیدیم و تا پایان سال 200 ق. در محضرش اقامت داشتیم و سپس به قم رفتیم. بعد از آن که امام رضاعلیه السلام به برادرم دعبل پیراهن پشمین سبز رنگی به همراه انگشتری که نگینش عقیق بود، هدیه کرد، همچنین به او درهم‌هایی که نام آن حضرت بر آن نقش بسته بود، مرحمت نمود و به او فرمود: ای دعبل به قم برو که در آنجا سود و بهره خواهی یافت. و به او یادآور شد: از این پیراهن به خوبی محافظت کن که من در این پیراهن هزار شب هزار رکعت نماز خوانده‌ام و هزار مرتبه قرآن را در آن ختم کرده‌ام.[3]

قرائت سور گوناگون در نماز امام رضاعلیه السلام در نمازهای واجب و مستحب در شب و روز از سوره‌های متنوع و گوناگونی استفاده می‌فرمود و قرائت می‌کرد. رجاء بن أبی الضحاک که در سفر امام از مدینه تا مرو همراه آن حضرت بوده، در گزارشی مفصل به این مسأله اشاره کرده است: امام رضاعلیه السلام در اول ظهر شش رکعت نماز مستحبی می‌خواند که پس از سوره حمد سوره‌های یا أیها الکافرون و قل هو الله احد را می‌خواند و در دور رکعتی که پس از نماز جعفر طیار می‌خواند از سوره‌های ملک و هل أتی استفاده می‌کرد. و همچنین در رکعت وتر سوره‌های قل أعوذ برب الفلق و قل أعوذ برب الناس را تلاوت می‌کرد. و در نمازهای واجب خود پس از سوره حمد از سوره‌های انا انزلناه فی لیل القدر و همچنین در ظهر جمعه سوره جمعه و سوره منافقین و در نماز عشاء در شب جمعه سوره سبح و در نماز صبح روز دو شنبه و پنج شنبه در رکعت دوم پس از حمد سوره غاشیه را تلاوت می‌فرمود.[4]

2. اذکار امام پس از تلاوت برخی سوره‌ها محدثان و راویان حدیث نقل کرده اند که امام رضاعلیه السلام پس از تلاوت برخی آیات قرآنی و یا در پایان برخی از سوره‌های قرآن به طور آهسته یا بلند جملاتی را بر زبان جاری می‌کردند که بخشی از آنها را رجاء بن أبی الضحاک برای ما نقل کرده است. وی می‌گوید: امام رضاعلیه السلام در تمام نمازهای خود در شبانه روز بسم الله الرحمن الرحیم را بلند می‌گفت و هرگاه آی قل هو الله أحد را تلاوت می‌کرد، پس از آن آهسته می‌گفت: الله أحد و هر گاه سوره توحید را به پایان می‌رساند سه مرتبه می‌فرمود: کذلک الله ربنا. و اگر سوره جحد را می‌خواند آهسته می‌فرمود: یا أیهاالکافرون، و وقتی از تلاوت سوره فارغ می‌شد می‌فرمود: ربی الله و دینی الاسلام. و هرگاه سوره والتین والزیتون را تلاوت می‌کرد در پایان می‌فرمود: بلی و أنا علی ذلک من الشاهدین. و هرگاه سوره لااقسم بیوم القیام را تلاوت می‌کرد در پایان می‌فرمود: سبحانک اللهم بلی. و به هنگام تلاوت سوره جمعه می‌فرمود: قل ما عند الله خیر من اللهو و من التجار للذین اتقوا والله خیر الرازقین. و هرگاه از سوره حمد فارغ می‌شد می‌فرمود: الحمد لله رب العالمین، و اگر سوره سبح اسم ربک الأعلی. و نیز اگر به آیه یا ایهاالذین آمنوا می‌رسید، آهسته می‌فرمود: لبیک اللهم.[5]

3. تکیه گاه کلام امام رضاعلیه السلام

امام رضاعلیه السلام در تمام زمینه‌ها و مسائل دینی و علمی و عقیدتی و فقهی از این کتاب آسمانی و این منبع پر فیض الهی کاملا بهره می‌برد. و در هر سخن یا بیان به کلام الله مجید تکیه کند. صدوق در امالی از ابوذکوان از ابراهیم بن ابی‌العباس نقل کرده که می‌گفت: ندیدم چیزی را از امام رضاعلیه السلام بپرسند که جوابش را نداند؛ بلکه جواب همه چیز را می‌دانست و نیز داناتر از او به زمان خویش را هرگز مشاهده نکردم. مأمون پیوسته با پرسشهای گوناگون خود امام را می‌آزمود. اما ایشان به همه پرسشهای وی جواب می‌داد. تمام گفته‌های امام رضاعلیه السلام و پاسخ‌های وی برگرفته از قرآن کریم بود.[6]

قرآن در زندگی امام رضاعلیه السلام قرآن کریم در بین مسلمانان آنقدر رفیع است که هیچ کس نمی‌تواند در برابر آن بی‌اهمیت باشد چه رسد به مقام منیع امامت که خود حافظ دین و حامی کتاب خداست. امام رضاعلیه السلام در ابعاد گوناگون از جمله بعد اجتماعی به رهنمودهای قرآن عنایت داشته‌اند: حضرت از آحاد ملت اسلامی خواسته تا اهمیت بیشتری به قرآن کریم داده و موارد زیر را در زندگی خود اعمال کنند.

اهتمام به قرآن امام رضاعلیه السلام با سفارش به یاران خود از جمله ریان به وی فرمود: کلام الله لا تجاوزه و لا تطلبوا الهدی فی‌غیره فتضلوا؛ قرآن سخن خداست، از مرز او تجاوز نکنید و هدایت را جز در پرتو قرآن نجویید و در غیر این صورت گمراه خواهید شد.[7]

تلاوت کتاب خدا شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا به سند خود از حضرت امام رضاعلیه السلام از پدران خود از رسول خدا نقل کرده که پیامبر6فرمود: شش چیز از مروت و جوانمردی است، سه کار در حضر و سه نوع رفتار در سفر. اما در وطن، اول، تلاوت کلام الله مجید؛ و دوم، آباد کردن مساجد؛ و سوم، اتحاد برادران در راه خدمت به جامعه. و اما آن سه امر که در سفر است: اول، زاد و توشه را بی‌دریغ در اختیار همسفران گذاشتن؛ و دوم، حسن خلق؛ و سوم، مزاح و شوخی بدون آمیختن با هیبت.[8]

قرائت قرآن با صوت و ترتیل قرآن زیبا است و هرچه به زیبایی‌اش کمک کند، بسیار پسندیده است. از جمله این که قرآن را باید با صدای رسا و صوت حسن قرائت نمود. امام رضاعلیه السلام از پدرانش از رسول خدا6 نقل می‌کند: حسنوا القرآن بأصواتکم، فان الصوت الحسن یزید القرآن حسنا؛ قرآن را با صوت نیکو زینت دهید، زیرا که صدای نیکو بر زیبایی قرآن می‌افزاید.[9] قرائت قرآن در ماه رمضان محدث نوری از کتاب فقه الرضا در باب روزه آورده است که امام رضاعلیه السلام فرمود: و أکثر فی هذا الشهر المبارک من قراء القرآن والصلا علی رسول الله6؛ در این ماه شریف قرآن زیاد بخوان و فراوان بر رسول خدا صلوات و درود بفرست.[10] همچنین از پدران خود از علیعلیه السلام از رسول خدا نقل می‌کند که فرمود: من تلافیه (شهر رمضان) آی من القرآن، کان له مثل أجر من ختم القرآن فی غیره من الشهور؛ کسی که یک آیه از قرآن در ماه رمضان بخواند مانند یک ختم قرآن است در ماه‌های دیگر.[11]

ختم قرآن در مکه مکرمه علامه محدث نوری در کتاب مستدرک آورده که در برخی از نسخه‌های فقه رضوی از امام رضاعلیه السلام آمده است که فرمود: فان قدرت أن لاتخرج من مکه حتی تختم القرآن فافعل فانه یستحب؛ اگر می‌توانی از مکه خارج نشوی تا قرآن را در آنجا ختم کنی، این کار را انجام بده؛ زیرا بسیار شایسته است. و این کار، یکی از مستحبات می‌باشد.[12]

2. رهنمودهای اخلاقی امام رضاعلیه السلام با الهام از کتاب خدا، درسهای اخلاقی خود را برای جامعه اسلام بویژه به منتسبان به اهل بیت بیان می‌فرمود. امام علیه السلام با بیان آیات مربوطه به دیگران گوش‌زد می‌کرد که هرگز انتساب به پیامبر یا امام بدون توجه به عمل و پیروی از خدا باعث نجات انسان نخواهد بود. فریب برخی از گفتارها را نخورده و راه صلاح را در پیش گیرند.

گفت و گو با زید بن موسی صدوق در عیون به سند خود از یاسر خادم نقل کرده: در زمانی که امام رضاعلیه السلام در خراسان بود برادرش زید بن موسی در مدینه شورش کرد و دست به آتش‌سوزی و ویرانی و کشتار زد. بدین جهت او را زیدالنار می‌گفتند. مأمون عباسی دستور جلب او را صادر کرده بدین جهت زید را اسیر و به سوی مأمون بردند. مأمون گفت: زید را به نزد امام رضا ببرند. یاسر گوید: وقتی زید را به نزد امام وارد کردند، حضرت به او فرمود: ای زید! آیا گفتار فرومایگان اهل کوفه تو را فریب داده که فاطمه دامان خود را پاک نگه داشت پس خداوند آتش را بر ذریه‌اش حرام کرد. خیر چنین نیست. این گفتار فقط درباره امام حسن و امام حسینعلیهما السلام است. پس اگر در خود می‌بینی که گناه کنی و به سوی بهشت وارد شوی و (پدرت) موسی بن جعفر خدا را اطاعت کند و داخل بهشت شود، پس تو نزد خداوند عزیزتر هستی، بدان که هیچ کس به آنچه که نزد خداوند است نمی‌رسد، مگر به اطاعت و پیروی از ذات حق. و اگر چنین گمانی کرده‌ای که با گناه و معصیت می‌توانی به آنها برسی زهی خیال باطل و سخت در اشتباه هستی. زید گفت: من برادر تو و فرزند پدرت هستم؟! امام رضاعلیه السلام فرمود: تا زمانی برادر من می‌باشی که از خداوند اطاعت و فرمان ببری. بدان که نوح پیامبر فرمود:) رب ان ابنی من أهلی و ان وعدک الحق و أنت أحکم الحاکمین، فقال الله عزوجل: یا نوح انه لیس من اهلک انه عمل غیر صالح ([13] پروردگارا! پسرم از خاندان من است و وعد تو (در مورد نجات خاندانم) حق است و تو از هم حکم کنندگان برتری. خداوند فرمود: ای نوح! او از اهل تو نیست او عمل غیر صالحی است. پس خداوند فرزند نوح را به دلیل گناه و معصیت از خاندان نوح بیرون شمرد.[14]

دقت در عمل به قرآن محمد بن یحیی بن أبی عباد از عموی خود نقل کرده که از امام رضاعلیه السلام چند بیت شعری شنیدم با اینکه سروده‌ها بسیار کم بود. آن حضرت فرمود: کلنا تأمل مدا فی الأجل والمنایا هن آفات الأجل لا تغرنک أباطیل المنی والزم القصد و دع عنک العلل انما الدنیا کظل زائل حل فیها راکب ثم رجل همه ما مردم آرزوی طول عمر را داریم، در حالی که مرگ آفت‌های آرزوها می‌باشد. پس آرزوهای باطل تو را فریب ندهند، و مواظب پیمودن راه باش و بهانه جویی‌ها را کنار بگذار؛ بدانکه دنیا همانند سایه از بین رفتنی است، همانند سواری است که برای لحظاتی توقف کند و سپس آنجا را ترک گوید. گوید: عرض کردم، خداوند شما را عزیز بدارد، این اشعار از کیست؟ امام فرمود: سروده یکی از شما عراقیان است. عرض کردم: این اشعار را از زبان ابوالعتاهیه [15] شنیدم. حضرت فرمود: نامش را بگو و این لقب را بر زبان جاری نکن، خداوند می‌فرماید:) ولاتنابزوا بالالقاب ([16]؛ با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را یاد نکنید.

شاید این مرد از این لقب خوشش نیاید.[17] معروف این است که ابوالعتاهیه به مرد کم عقل و گمراه و احمق می‌گویند و مقصود امام این بود که اکتفا به نام شاعر و سراینده کن و هرگز از لقبی که کسی کراهت دارد، استفاده نکن؛ چون مصداق فرمایش خدا که می‌فرماید باالقاب زشت یکدیگر را یاد نکنید، خواهی بود.

منابع: 1. امالی صدوق، ص 660؛ بحارالانوار، ج 49، ص90. 2. عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 182؛ بحارالانوار، ج 49، ص 94. 3. امالی شیخ طوسی، ص 359؛ بحارالانوار، ج 49، ص 238. 4. بحارالانوار، ج 49، ص 94. 5. عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 180؛ بحارالانوار، ج 49، ص 94. 6. امالی صدوق، ص 660؛ بحارالانوار، ج 49، ص90. 7. همان، ص 326. 8. قرآن در احادیث اسلامی، ص 59. 9. عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 69. 10. مستدرک الوسائل، ج 4، ص 267. 11. فضائل الاشهر الثلاثه، ص 77. 12. مستدرک الوسائل، ج 1، ص 294. 13. هود / 44. 14. عیون اخبارالرضا، ج 2، ص 234. 15. نام این سراینده و شاعر اسماعیل بن قاسم، شاعر معروفی است. 16. حجرات / 11. 17. منتهی الامال، ج 2، ص 280؛ بحارالانوار، ج 41، ص 107.

انتهای پیام