یک اقیانوس و چند دریا فاصله؛ کشاورزی ایران در ونزوئلا شدنی است؟
با وجود فراز و فرودهای فراوان در مناسبات اقتصادی دو کشور، ایران و ونزوئلا در طول دو دهه گذشته مناسبات سیاسی خود را حفظ کردند و تلاش کردند تا در تمامی مجامع بین‌المللی به عنوان حامی یکدیگر ایفای نقش کنند.
فرارو - علی رضوانی‌زاده نائب رئیس انجمن کشت فراسرزمینی ایران با بیان اینکه ونزوئلا می‌تواند به انبار محصولات کشاورزی جهان تبدیل شود، گفت: ونزوئلا با هدف کشت فراسرزمینی یک میلیون هکتار زمین کشاورزی در اختیار ایرانیان قرار داده است.
به گزارش فرارو، نائب رئیس انجمن کشت فراسرزمینی ایران، ونزوئلا را مستعدتر از برزیل و روسیه برای کشت فراسرزمینی دانست و افزود: به نظر می‌رسد این کشور می‌تواند خلا اوکراین را در جهان پرکند. باید از روابط خوب سیاسی شگل گرفته بین ایران و ونزوئلا برای ایجاد امنیت غذایی کشور و جهان بهره بگیریم؛ متاسفانه ما در زمینه فرصت‌سوزی‌ها در جهان در رتبه نخست هستیم.
رضوانی‌زاده، سویا را استراتژیک‌ترین محصول دنیاست معرفی کرد و افزود: کنجاله سویا در تولید مرغ و دام بسیار کاربرد دارد. همچنین کشت سویا در هکتار حاشیه سود 150 درصدی دارد این در حالیست که حاشیه سود گندم در هر هکتار کمتر از 30 درصد است. می‌توان در ونزوئلا سویا و ذرت کاشت و پول قابل توجه کسب و با آن پول گندم از کانادا، استرالیا و هر کشور دیگر خریداری کرد. به عبارت دیگر کشاورزی فراسرزمینی امکان خلق ثروت را برای فعالان این حوزه فراهم می‌کند.
نخستین چالش درباره موفقیت کشت فراسرزمینی ایران در ونزوئلا فاصله این دو کشور است. مسیر پروازی تهران - کاراکاس در حال حاضر طولانی‌ترین مسیر پروازی ایران است. فاصله هوایی ایران و ونزوئلا تقریبا 16 ساعت است و اگر محموله‌ای بخواهد از دریا بین این دو کشور جا به جا شود برای رسیدن به ونزوئلا باید از دریا سرخ و مدیترانه عبور کنند، تمام اقیانوس اطلس را پشت سر بگذارند و با ورود به دریایی کارائیب بعد از 45 روز به مقصد برسند. آیا با توجه به هزینه زیاد حمل کالا، این اقدام به صرفه است؟
کشت فراسرزمینی در ونزوئلا دارای صرفه اقتصادی نیست
مسعود دانشمند دبیر کل اسبق خانه اقتصاد ایران در گفتگو با فرارو در مورد انجام کشت فراسرزمینی توسط ایران در کشور‌های دیگر اظهار داشت: در این بحث باید توجه شود که هزینه فایده این موضوع برای کشورمان چیست، در حال حاضر اینکه ایران بخواهد در ونزوئلا ذرت و سویا کشت کند و آن را به کشور بیاورد، با توجه به بحران غذایی که در جهان به واسطه جنگ اوکراین رخ داده، به اعتقاد بنده چندان منطقی نیست.
وی افزود: در وهله اول باید دید که ونزئلا چرا می‌خواهد به ایران زمین دهد و با توجه به اینکه کشور‌های آمریکای لاتین قطب تولید کشاورزی در جهان هستند، به خصوص در مورد تولید غلات باید دید که همکاری دو طرفه به چه نحوی قرار است شکل بگیرد، اینکه نیروی انسانی، زمین و آب از طرف ونزوئلا تامین می‌شود و ایران شاید تکنولوژی و سرمایه را تامین کند، سوال جدی این است که آیا ما از لحاظ مالی با توجه به وضعیت کسری بودجه دولت، توان تامین هزینه‌های چنین کاری را داریم یا نه.
این فعال بخش خصوصی بیان داشت: در حال حاضر ما با مضیقه مالی روبرو هستیم و دولت نمی‌تواند بسیاری از طرح‌های اقتصادی خود را جلو ببرد، از سویی حمل این مواد به ایران هزینه زیادی خواهد داشت که باید دید که آیا پیش بینی‌های لازم برای این موضوع شده یا خیر، بنابراین همان طور که مشاهده می‌کنید، در این زمینه ابهامات زیادی مطرح است که باید وضعیتشان مشخص شود.
مسیر پروازی تهران - کاراکاس در حال حاضر طولانی‌ترین مسیر پروازی ایران است
دانشمند گفت: از سوی دیگر ونزوئلا چرا خود نمی‌تواند، از ظرفیت زمین‌های خود استفاده کند، زیرا این کشور این روز‌ها قدری از بحران اقتصادی فاصله گرفته و با فروش نفتی که انجام می‌دهد، تا حدودی وضعیت اقتصادی خود را سروسامان داده، از سوی دیگر تولید و فراوری ذرت و سویا و همچنین کنجاله سویا و ذرت در ونزوئلا و حمل آن‌ها به ایران با توجه به فاصله زیادی که بین دو کشور وجود دارد، به نظر نمی‌رسد که برای کشورمان دارای صرفه اقتصادی باشد.
این عضو اتاق بازرگانی ایران اضافه کرد: ما در زمینه کشت فراسرزمینی با قزاقستان در حال همکاری هستیم و با توجه به وسعت زیاد این کشور برخی از محصولات را در این کشور تولید می‌کنیم، زیرا قزاق‌ها با توجه به وسعت سرزمینی که دارند، نمی‌توانند تمامی زمین‌های خود را زیر کشت ببرند، از سویی تاجیکستان نیز زمین به ایران نمی‌دهد، در این رابطه باید در اطراف و همسایگان خود اقدام به کشور فرا سرزمینی کنیم، که از لحاظ اقتصادی این موضوع برای کشورمان دارای صرفه اقتصادی باشد.
دانشمند ادامه داد: یک گروهی از کشاورزان و سرمایه گذاران اصفهانی با مستقر شدن در کشور سیرالئون در غرب آفریقا، یک مزرعه بزرگ را احداث کرده اند و در آن جا با تولید محصولات مانند گوجه فرنگی که در آن منطقه یافت نمی‌شود، هم گوجه را به کشور‌های اروپایی صادر می‌کنند، هم رب گوجه فرنگی را نیز در همان مزرعه فراوری می‌کنند و به کشور‌های نظیر فرانسه، آلمان و اتریش صادر می‌کنند، بنابراین در کشور فراسرزمینی باید هزینه - فایده این موضوع را سنجید بعد اقدام کرد.
از میان اخبار