آشفتگی در سیاست خارجی غرب

از سوی دیگر بن‌سلمان نشان می دهد که قدرت آمریکا نسبت به 15سال قبل کمتر تحمیل‌کننده است. عربستان سعودی از 1945 روابط نزدیکی با آمریکا داشته است؛ اما مدت‌هاست که بن‌سلمان با خودداری از برقراری تماس تلفنی با جو بایدن و در عوض دوستی با روسیه و چین، رفتار سردی با او داشته است. عربستان سعودی در منطقه ای که آمریکا با حمله به عراق تلاش در اصلاح آن را داشت، نقش کلیدی دارد. ولی گرچه آمریکا و متحدانش همچنان نیرومند هستند، اما این جنگ سبب شده است تمایل رای‌دهندگان برای دیدن نیروهایشان به‌عنوان پلیس جهانی از بین برود. بی میلی آنها نیز قابل درک است؛ نبرد صحرای غربی نشان داد که نمی توان با اسلحه کشیدن روی مردم آنها را آزادی خواه کرد. حالا تاریخ به عقب برگشته است و مرد جوانی که عجله دارد بر این باور است که می تواند به سطوح رفاه غربی رسید بدون اینکه به مشکلات دموکراسی یا حقوق بشر برخورد کند. اما ولیعهد عربستان تنها نیست. چین بر حقوق بشر مردم محور تاکید دارد که صلح و توسعه اقتصادی را بالاتر از رای دادن و آزادی بیان قرار می دهد. زمانی که رهبران غربی از کشورهای جنوب جهان درخواست می کنند تا با محکوم کردن عملیات نظامی روسیه در اوکراین از سیستم بین المللی دفاع کنند، بسیاری می گویند صبرشان در برابر ریاکاری غرب، تمام شده است. با این حال اکونومیست ایمان خود را به نهادهای برخاسته از عصر روشنگری از دست نداده است؛ اما معتقد است استراتژی غرب برای ترویج جهان بینی خود پراکنده است و آمریکا و متحدانش باید با دید شفاف تری برخورد کنند. آنها باید بین آنچه مطلوب است و آنچه ممکن است تعادل برقرار کنند. بهترین راه دوری از اتهامات ریاکاری برای رهبران غربی پرهیز از مواضع اخلاقی است که قادر به حفظ آن نیستند. رهبران غربی همچنین باید درباره میزان نفوذ واقعی خود صادق باشند. این فرض که بقیه بیشتر به غرب نیاز دارند تا غرب به بقیه، امروز کمتر صادق است؛ در 1991 حدود 66درصد از تولید جهانی مربوط به گروه جی 7 بود؛ درحالی‌که سهم آنها امروز 44 درصد است. اصل دیگر این است که صحبت کردن اغلب خوب است. در واقع صحبت کردن می تواند بینش هایی ایجاد کند، فرصتی برای اعمال نفوذ به دست بدهد و به حل مشکلات غیرقابل حل کمک کند. صحبت رئیس جمهور آمریکا با بن‌سلمان صحیح بود. صحبت امانول مکرون با رئیس‌جمهور روسیه نیز درست بود.