اینجا صعود به مخاطره افتاد:/ بدشانس بودی یحیی: غصه یک نسل پشت این اشتباه!

به گزارش "ورزش سه"، بعد از شروع فوق‌العاده تیم ملی ایران در تهران مقابل عربستان و برتری با دو گل علی دایی برابر رقیب دیرینه، ما در شرایطی که می‌توانستیم در بانکوک به پیروزی برسیم، برابر تایلند به تساوی بدون گل رضایت دادیم اما در مسابقه بعدی، تیم آماده و سرحال بلاژویچ برای اولین بار بعد از انقلاب موفق به غلبه بر عراق شد و با آن گل فراموش نشدنی تاریخی علی کریمی و البته ضربه غیرقابل مهار علی دایی در بغداد و مقابل چشم هزاران هوادار تیم ملی عراق به برتری رسیدیم تا با کسب هفت امتیاز از سه مسابقه دشوار اول خود، آماده برتری احتمالا قابل پیش‌بینی در تهران در مقابل بحرین شویم.

در روزهایی که حادثه یازده سپتامبر در ایالت متحده رخ داده بود، دیدار حساس ایران و بحرین در استادیوم آزادی در روز جمعه، 17 شهریور، در شرایطی آغاز شد که به نظر می‌رسید تیم بلاژ بخش قابل توجهی از مسیر صعود به جام جهانی را طی کرده است. البته نباید فراموش کرد در جام جهانی 2002، اتفاق غیرمنتظره‌ای رخ داده بود؛ به علت اینکه کره کره جنوبی و ژاپن برای اولین بار میزبانان آسیایی این تورنمنت بودند، از هر گروه آسیا، فقط یک تیم به صورت مستقیم راهی دور بعد می‌شد و AFC با تصمیمی عجیب، چین را سرگروه یک گروه کرد تا ایران و عربستان، دو مدعی اول آسیا، در یک گروه قرار بگیرند و در واقع فقط یکی از این دو تیم قدرتمند و صاحب نام می‌توانست مستقیما جواز صعود به جام جهانی را کسب کند.

همانطور که پیش‌بینی می‌شد تیم ملی ایران این بازی را نیز بسیار هجومی آغاز کرده و در همان دقایق ابتدایی فرصت‌های خوبی برای باز کردن دروازه تیم ملی بحرین داشت اما جالب اینجاست که یحیی گل‌محمدی، مدافع مورد علاقه بلاژویچ که زیر نظر این سرمربی کروات به شکل فوق‌العاده‌ای احیا شده بود، خیلی سریع توانست دروازه بحرین را باز کند تا ایران در مقابل این حریف دفاعی، خیلی زود به گل اول دست یابد. جالب اینجاست که گل‌محمدی که چند سال قبل به علت ابتلا به یک بیماری، به اهواز و تیم فولاد تبعید شده بود، در سن 31 سالگی دوباره تبدیل به شاید بهترین مدافع ایران شده و یکی از پرندگان آسمانی (لقب مورد علاقه بلاژویچ برای مدافعان قدبلندش) تبدیل شده بود.

یحیی در میان آن. همه مدافع گردن کلفت مثل پیروانی، هاشمی نسب، رحمان رضایی و... تبدیل به موافع فیکس تیم ملی شده بود. قدرت بازی‌سازی و اعتماد به نفس این بازیکن باعث شده بود سبک بازی او مورد توجه سرمربی کروات تیم ملی ایران قرار بگیرد و یحیی سال‌ها بعد از حضور در ترکیب تیم مایلی کهن، دوباره به صف بازیکنان اصلی تیم ملی ایران اضافه شده بود. به هر حال این مدافع باتجربه، در همان دقایق ابتدایی موفق شد دروازه بحرین را باز کند اما گل این بازیکن به اشتباه آفساید اعلام شد تا بهترین فرصت برای پیش افتادن تیم ملی ایران از حریف سختکوش و البته وقت تلف کن، خیلی سریع و در اوایل بازی از دست برود.

در ادامه فرصت‌های تیم ملی ایران در نیمه اول یکی پس از دیگری از بین رفت. نکته جالب دیگر اینجاست که علی سامره، دیگر بازیکن مورد علاقه بلاژ که در این دیدار در ترکیب ثابت تیم ملی قرار داشت، در این مسابقه دو بار تیرک دروازه بحرین را به لرزه درآورد اما بدشانس بود که نتوانست در این مسابقه سرنوشت‌ساز برای تیم ملی ایران گلزنی کند. به همین دلیل در دور برگشت، سامره کم کم به نیمکت تبعید شده و شانس بازی ثابت برای تیم ملی ایران در ادامه مسابقات را از دست داد. شاید اگر بدشانسی سامره در این دیدار نبود، او به همراه تیم ملی در جام جهانی 2002، می‌توانست در ترکیب ثابت قرار بگیرد و مسیر و سرنوشت فوتبالی خود را اینگونه تغییر دهد.

تیم تحت هدایت چیرو در طول 90 دقیقه، بارها با ستاره‌های تکنیکی خود، از جمله علی کریمی، نیکبخت واحدی، مهدی مهدوی‌کیا و البته ارسال‌های متوالی روی دروازه، بخت‌های مناسبی برای باز کردن دروازه حریف داشت اما در نهایت تلاش تیم ملی ایران در طول بازی، به نتیجه‌ای منجر نشد و دو امتیاز حساس در شرایطی غیرمنتظره و در تهران از دست رفت. اما بی تردید مهم‌ترین نکته این دیدار، وقت تلف کردن‌های غیرمنتظره و سرسام آور بازیکنان تیم ملی بحرین بود. شاید بیشترین نمود ذهنیت وقت تلف کردن تیم‌های عربی برای ایرانی‌ها از آن دیدار شکل گرفته باشد؛ مسابقه‌ای که بازیکنان تیم ملی بحرین در طول 90 دقیقه از هر فرصتی برای زمین انداختن خود استفاده کردند و داور هم عکس‌العمل چندانی به آنها نشان نمی‌داد تا شاید بخش قابل توجهی از جریان بازی به حضور برانکارد و کادر پزشکی تیم ملی بحرین و زمین افتادن‌های متوالی بازیکنان این تیم سپری شده باشد. این اتفاق در شرایطی رخ داد که از همان دقایق ابتدایی بازی، هواداران حاضر در استادیوم به شدت به بازیکنان و کادرفنی تیم ملی بحرین اعتراض می‌کردند و این رفتار توسط بازیکنان تیم ملی ایران و میروسلاو بلاژویچ هم بارها تکرار شد اما در نهایت اعتراضات هم تاثیری در روند بازی نداشت و در شرایطی که بازیکنان بحرین شاید بیشتر از آنکه مشغول بازی کردن باشند، روی زمین دراز کشیده بودند، با یک امتیاز شیرین تهران را ترک کردند. امتیازی که در نهایت منجر به خوش خدمتی آنها به عربستان و صعود رقیب دیرینه ایران به جام جهانی شد.

نتایج پر فراز و نشیب تیم ملی ایران ادامه یافت و در مسابقه بعد به خوبی توانستیم با گل دقایق پایانی سیروس دین‌محمدی در جده، از عربستان یک امتیاز حساس دیگر را بگیریم. در شرایطی که تایلند و عراق را نیز شکست دادیم، فاصله‌ای تا صعود به جام جهانی نداشتیم تا آن شب تلخ در منامه فرا رسید. جالب اینجاست تیم ملی ایران در شرایطی شانس صعود به جام جهانی به عنوان تیم اول را از دست داد که از رقیب مستقیم خود یعنی عربستان، موفق به کسب چهار امتیاز شد اما کسب تنها یک امتیاز از بحرین و از دست دادن پنج امتیاز مقابل این تیم، در نهایت باعث شد در آخرین لحظه، جواز صعود را به عربستان واگذار کرده و دوباره به سمت مسابقات پلی‌آف برویم.

شاید تلخ‌ترین خاطره برای هواداران فوتبال ایران از بازی برگشت مقابل ایرلند، اشک‌های یحیی گل‌محمدی بعد از تک گل او با ضربه سر در دقایق پایانی باشد اما شاید کمتر کسی در خاطر داشته باشد اگر این گل یحیی گل‌محمدی مقابل بحرین در تهران پذیرفته می‌شد، احتمالا مشکل چندانی برای غلبه بر این تیم و کسب سه امتیاز دیدار خانگی مقابل بحرین نداشتیم و اگر این اتفاق رخ داده بود، پیش از رسیدن به داستان پلی‌آف و آن شب تلخ و سرد آبان ماه در آزادی مقابل ایرلند، مستقیما به جام جهانی راه یافته بودیم.

اما در نهایت تیم فوق‌العاده بلاژویچ با ستاره‌هایی تکنیکی و فوتبالی شناور، در شرایطی که می‌توانست به عنوان تیم اول به جام جهانی صعود کند، مغلوب تصمیم عجیب AFC، هم‌گروه شدن با عربستان و در نهایت شاید ناداوری و بدشانسی شد و خیلی راحت این نسل فوق‌العاده و آماده تیم ملی ایران با در اختیار داشتن ستاره‌هایی مانند رحمان رضایی، مهدی هاشمی نسب، مهدی مهدوی‌کیا، مجاهد خذیراوی، علی کریمی، علی دایی و بسیاری از بازیکنانی که در اوج دوران ورزشی خود به سر می‌بردند، نتوانست به جام جهانی صعود کند.

در نهایت ما و بلاژویچ جام جهانی 2002 را از خانه با یکدیگر از تلویزیون تماشا کردیم و داستان این سرمربی جنجالی، پرشور و البته دوست داشتنی در فوتبال ایران اینگونه به پایان رسید. اما دوران حضور یحیی در تیم ملی ایران ادامه یافت و او چهار سال بعد بالاخره در جام جهانی موفق به گلزنی شد اما این اتفاق می‌توانست خیلی زودتر برای این مدافع بازی‌ساز و خوش‌فکر روی بدهد. پس شاید به غیر از آن اشک‌های تلخ مقابل ایرلند، این گل مردود مقابل بحرین بزرگ‌ترین حسرت زندگی یحیی گل‌محمدی باشد.

آریا فاطمی‌مقدم