بادیه نشینان مثلث مرموز نگو در فلسطین اشغالی

صحرای گمنام نگو در فلسطین اشغالی که در میان تحولات تاریخی یک سده گذشته در مقایسه با مناطق پر تنش شمالی یا اتفاقات روزمره در غزه و کرانه باختری یا حتی تحولات سیاسی رژیم صهیونیستی در مناطق اشغالی نامش نسبت به مناطق دیگر کمتر به گوش کسی رسیده است.

سکونت عشایر در بیابان نگو بر اساس تخمین‌ها به دست کم 7 تا 4 هزار سال گذشته باز می‌گردد و با نگاهی گذرا و سطحی می‌توان تاریخ این بیابان بادیه نشین را به دوره‌های عصر برنز و عصر آهن و پس از آن به ترتیب تحت حکومت نبطی‌ها، رومی‌ها و امپراتوری بیزانس تقسیم کرد که در تقریبا هزار سال گذشته در برهه‌ای حکومت‌های اسلامی و امپراتوری عثمانی بر آن حکومت کرده‌اند. در یک قرن پیش نیز این منطقه تحت قیمومیت انگلستان اداره می‌شد و در نهایت پس از جنگ اعراب و اسرائیل در 1948، به اشغال رژیم صهیونیستی در آمد.

امروز این منطقه مثلثی شکل بر روی نقشه که نوک پیکان آن خلیج عقبه را نشانه رفته با مساحت بیش از 13 هزار کیلومتر مربع میزبانی نزدیک به 210 هزار بادیه نشین عرب است و سه برابر این عدد جمعیت یهودیان ساکن این منطقه هستند. با وجود اینکه ناحیه مزبور بیش از نیمی (55 درصد) از مساحت فلسطین اشغالی را در بر گرفته است به اندازه بقیه نقاط مورد توجه قرار نگرفته است.

این منطقه بیابانی شاید به لحاظ راهبردی برای اسرائیل مهم تلقی شود اما بی توجهی کابینه رژیم صهیونیستی به اعراب ساکن نگو عرصه را برای آنها بسیار تنگ کرده است. صهیونیست‌ها در مقاطع مختلف با تخریب روستاهای مردم بدوی این منطقه ساخت شهرک‌های یهودی نشین را دنبال کرده اند.

یکی از مناطقی که بارها از خاکستر خود متولد شده روستای العراقیب در این منطقه است. نزدیک به 22 خانواده فلسطینی در این روستا که خانه‌هایش عمدتا از چوب و مواد پلاستیکی ساخته شده است، زندگی می‌کنند. برغم اینکه ارتش رژیم صهیونیستی پاییز سال گذشته برای یکصد و هفتادمین بار خانه‌های العراقیب را به بهانه مسائل امنیتی تخریب کرد، اما ساکنان این روستا هر بار پس از تخریب منازل خود دوباره آن را از نو بنا می‌کنند و حاضر به ترک آنجا نیستند.

البته مشخصا اقدامات ظالمانه و تبعیض از سوی رژیم صهیونیستی بین اعراب و یهودیان فقط در ناحیه نگو متمرکز نیست و صهیونیست‌ها با تصویب قانون دولت - ملت یهود در تابستان سال 2018 و تبدیل غیریهودیان به شهروند درجه دو این دیدگاه تبعیض آمیز را نسبت به فلسطینی‌ها به روشنی ثابت کردند.

تصویب این قانون جنجالی مردم عرب این منطقه را که حتی از خدمات اولیه مانند آب و برق محروم هستند، بیش از پیش با مشکلاتی روبرو کرده است. قشر ضعیف مردم در مثلث جنوبی فلسطین اشغالی علاوه بر مشکلات معیشتی، با بحران‌ها دیگری نیز روبرو هستند و برخی آزادی‌ها از آنها سلب می‌شود. برای مثال مقامات صهیونیستی افزایش جمعیت اعراب در این منطقه محروم را نوعی تهدید برای اسرائیل می‌دانند و به دنبال قطع سلسله زاد و ولد فلسطینی‌ها در نگو هستند.

بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی درست اواخر بهار سال 96 بود که در اظهار نظری نژادپرستانه از افزایش تعداد فلسطینی‌ها در صحرای نگو ابراز نگرانی کرد و آن را تهدیدی جدی خواند. وی موضوع رفتن زنان فلسطینی به بادیه فلسطین اشغالی را با هدف ازدواج تهدید دموگرافی و موجودیتی علیه اسرائیل خواند.

این دیدگاه تبعیض آمیز فقط محدود به نتانیاهو نیست و راست‌های افراطی نیز به صورت علنی نسبت به افزایش جمعیت بدوی‌ها واهمه دارند.

بتزالل اسموتریچ از نمایندگان تندروی پارلمان اسرائیل نیز ماه گذشته میلادی نرخ تولد در میان این قشر را مانند یک بمب تشبیه کرد که باید خنثی شود.

بتزالل اسموتریچ نماینده حزب یمینا رژیم صهیونیستی

اما با نگاهی دقیق به جمعیت نگو به راحتی درمی‌یابیم که یهودیان 75 درصد جمعیت را شامل می‌شوند و بدوی‌ها که ریشه عمیقی در این سرزمین دارند فقط 25 درصد جمعیت باقی مانده را تشکیل می‌دهند و به میان آوردن مساله دموگرافی اقدامی برای جلوگیری از رشد جمعیت فلسطینی‌ها و از سوی دیگر بهانه‌ای برای پیشروی در اراضی آنها است.

در کنار مشکلات این چنینی موضوعات دیگر مانند فعالیت‌های نظامی و هسته‌ای رژیم صهیونیستی نیز برای ساکنان این منطقه آزاردهنده و خطرناک است. از زمان تاسیس رژیم نامشروع اسرائیل در سال 1948 صحرای نگو به منزلگاه مراکز نظامی ارتش رژیم صهیونیستی تبدیل شده است که این فرایند در دو دهه اخیر شدت یافته است.

راز صحرای نگو چیست؟

دقیقا همان چیزی که صحرای نگو را به منطقه‌ای مرموز تبدیل می‌کند اقدامات نظامی و هسته‌ای اسرائیل است که از چشم جهانیان مخفی مانده است. نام یک مرکز هسته‌ای برای تولید بمب و تسلیحات اسرائیل قطعا به گوش همه آشنا است و در مقطعی بسیار جنجال آفرین شده بود؛ دیمونا.

تاسیسات هسته‌ای دیمونا که اخیرا به شیمون پرز تغییر نام داد، مرحله ساخت آن در سال 1958 آغاز شد و راکتور آب سنگین آن بین سال‌های 64-1962 فعال شد. هیچ هواپیمایی اجازه عبور از فراز این سایت هسته‌ای اسرائیل را ندارد و اطراف آن نیز به شدت محافظت شده و محصور است. محافظت از این منطقه به قدری سفت و سخت است که موشک اسرائیلی در جریان جنگ 6 روزه در سال 1967 به جنگنده خودی که بر فراز دیمونا پرواز می‌کرد هم مهلت نداد و آن را منهدم کرد.

اولین تصویر هوایی ماهواره کرونا از تاسیسات هسته‌ای دیمونا

اسرائیل مدعی است که راکتور هسته‌ای به منظور انجام تحقیقات در حوزه دانش اتمی است اما گفته می‌شود که این تاسیسات برای ساخت تسلیحات هسته‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. بر اساس اطلاعات ارائه شده در کتاب "تلاش اسرائیل برای کیک زرد؛ راز ارتباط بین اسرائیل و آرژانتین" نوشته «ویلیام بر»، رژیم صهیونیستی یک دهه پس از آغاز مرحله ساخت دیمونا به اولین سلاح هسته‌ای خود دست یافته و تخمین زده می‌شود که بین 80 تا 400 سلاح هسته‌ای در اختیار دارد.

این رژیم همواره از سیاست ابهام در خصوص فعالیت‌های هسته‌ای خود در این منطقه استفاده کرده و از امضای معاهده منع اشاعه هسته‌ای (ان. پی. تی) سر باز زده است. در همان سال‌های اولیه که آمریکا به کمک بازرسان هسته‌ای سعی داشت از فعالیت‌های اسرائیل سر در بیاورد نیز صهیونیست‌ها با فریب کاری مانع دستیابی بازرسان به برخی اماکن مخفی در دیمونا شدند.

خطرات زیست محیطی نشت مواد رادیو اکتیو از تاسیسات دیمونا بارها سلامتی ساکنان شمال صحرای نگو را به خطر انداخته است. مراکز و پایگاه‌های نظامی هم برای این منطقه کم دردسر ساز نشده است.

رژیم صهیونیستی پایگاه‌های نظامی مختلفی را در جای جای این منطقه که محل سکونت اعراب بدوی است، بنا نهاده و از میان آنها می‌توان به پایگاه هوایی هاتزریم، پایگاه دریایی ایلات، کمپ لاهاو در نیتزانا، پایگاه سده بوکر، پایگاه آموزشی در آراد و پایگاه شیزافون در قلب نگو اشاره کرد. همچنین طبق گزارش روزنامه فایننشال تایمز اسرائیل تا پایان سال 2020 سه پایگاه نظامی بزرگ را در نگو پایه گذاری می‌کند و از سالها پیش نیز یک پایگاه نیروی هوایی (یک مرکز اطلاعاتی) را از فرودگاه بن گوریون در تل آویو به نواتیم در صحرای نگو منتقل کرده است.

محل پایگاه‌های نظامی نواتیم و هاتزریم در شمال نگو

چینش مراکز نظامی رژیم صهیونیستی در این منطقه موجب حضور بیش از 10 هزار پرسنل نظامی و حدود 2 هزار و 500 پرنسل غیر نظامی در آنجا شده است.

راویا ابوربیا یک حقوقدان وابسته به انجمن حقوق مدنی اسرائیل در سال 2013 به روزنامه فایننشال تایمز گفت که اگر در مورد هر گونه طرح شهرک سازی صحبت کنیم، خواه این برنامه از طریق انتقال پایگاه‌های نظامی به نگو باشد چه از شیوه‌های دیگر، ابتدا کابینه باید با جمعیت موجود در این منطقه کنار بیاید.

به گفته این فعال حقوق مدنی، سیاست‌ها در قبال این شهروندان تبعیض علیه آنها است و با هدف اخراجشان دنبال می‌شود.

پس از گذشت نزدیک به هفتاد سال به علت دوری اعراب ساکن نگو با هم کیشان عرب خود در کرانه باختری و غزه گویی در چشم آنان نیز غریب می‌آیند. شاید هم دست‌هایی پشت پرده به نحوی مانع از یاد شدن نام نگو در رسانه‌ها می‌شوند تا صهیونیست‌ها همانند فعالیت‌های مخفی در دیمونا به اقدامات مرموز دست بزنند.

*س_برچسب‌ها_س*

• اسرائیل
• اعراب
• رژیم صهیونیستی
• فلسطین