تجاوز به حقوق طبیعت و محیط زیست منطقه رزن و درگزین تا به کی ادامه خواهد داشت؟
اگر با مداخلات سودجویانه افراد منفعت طلب، ابتدایی‌ترین نیازهای حیوانات زبان بسته از دسترس آنان خارج شود، به کجا باید پناه ببرند؟ با چه زبانی اعتراض خود را به گوش انسانها و یا مسئولین مربوطه برسانند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از عصر همدان؛ اگر از آموزه‌های دینی بسیار ارزشمند هم که بگذریم باز در آثار فاخر ملی خود به مواردی برمی‌خوریم که انسان را به تفکر عمیقی فرو می برد. سعدی علیه رحمه به عنوان یک متفکر مسلمان و مصلح جهانی در گلستان گران سنگ خویش از باران بی حساب رحمت و فرش زمردین گسترده شده در طبیعت و خوان نعمت بی‌دریغ خداوند که موجب ممد حیات و مفرح ذات می باشد را یاد آور گردیده است.
ما هم به نوبه خود خداوند حکیم و کریم و بخشنده روزی رسان را بسیار سپاسگزاریم که نیازهای مخلوقات خود را در محیط زندگیشان خلق کرده و در دسترس آنان قرار داده است تا هر مخلوقی بسته به نیاز حیاتی خود نفس کشیده، سد جوء و یا رفع عطش و زاد ولد نماید تا چرخه حیات ادامه یابد و اکوسیستم و محیط زیست با خود کنترلی تکوینی، سلامت خویش را تامین و استمرار بخشیده و از دخالت یا منت دیگر مخلوقات بی نیاز بماند.
از الطاف نظام جمهوری اسلامی هم در شهرستان های شمالی استان همدان مشخصا رزن و درگزین، منطقه شکار ممنوعی به عنوان نقطه امن برای حفاظت از گونه‌های حیات وحش تعیین گردیده است که آن هم به نوبه خود جای تقدیر و امیدواری است.
اما بایستی توجه داشت که گونه‌های حیات وحش در محیط زندگی آزادانه خود، علاوه بر لزوم دسترسی به غذا، به آبشخور مناسب و طبیعی و سهل الوصول و بدون مزاحم نیز نیاز دارند.
متاسفانه در سال های اخیر شاهد بروز برخی اقدامات خزنده و آرام تجاوزات مکرر و منفعت طلبانه متعدد برخی افراد به حقوق عمومی و محیط زیست و منابع طبیعی و حریم رودخانه‌ها در اقصی نقاط شهرستان ها هستیم، از سوی دیگر در رسانه‌های تصویری مکرر میبینیم که نیروهای محیط‌بانی و یا علاقمندان به محیط زیست در ایام زمستان به دلیل کمبود، علوفه و آب را با صرف هزینه‌های گزاف، به محیط زندگی وحوش حمل کرده و با توزیع علوفه و یا ساخت آبشخور برای حیوانات و حیات وحش ادامه حیات را برای آن ها تسهیل می‌نمایند که این اقدامات به نوبه خود جای تقدیر دارد.
متاسفانه به دلیل عدم نظارت مستمر و یا کافی نبودن اقدامات لازم و تلاش های مسئولین در برخورد موثر با حریم شکنان سبب گردیده که در یکی دو دهه اخیر متجاوزین به محیط زیست و منابع طبیعی به صور مختلف، عرصه را به همه مخلوقات خدا تنگ نماید. عامه مردم هم طبعا وظیفه‌ای برای خود در مقابل دست اندازی به محیط زیست گونه‌های حیات وحش و منابع طبیعی شهرستان ها ندیده و خود را درگیر با متجاوزین نمی کنند. چون به حمدلله نان در نانوایی ها و آب در لوله‌های منازل در دسترس همگی قرار دارد؟!
استمرار روند تخریب ها هوشیاری دو چندان و اقدامات موثر مسئولین مربوطه در شهرستان ها را میطلبد که ظاهرا جای آن در این عرصه خالی و یا کم رنگ به نظر می رسد، جا دارد مطرح شود که: مسئولین محترم چه نشسته اید؟ کجای کارید؟ که عده‌ای منفعت طلب سودجو بی‌رحمانه به حقوق عامه و طبیعت افتاده و حتی به چشمه‌سارها و جویبارهای باریک کوهستان ها و حیات وحش هم رحم نمی کنند.
به نظر می رسد مسئولین محترم اعم از فرمانداران و بخشداران و منابع طبیعی و محیط زیست و حوزه قضایی و انتظامی با هماهنگی لازمه اقدامات جدی‌تری به عمل آورند تا طبیعت بیش از این دستخوش چنگ اندازی های فرصت طلبان نگردد.
اگر با مداخلات سودجویانه افراد منفعت طلب، ابتدایی‌ترین نیازهای حیوانات زبان بسته از دسترس آنان خارج شود، به کجا باید پناه ببرند؟ با چه زبانی اعتراض خود را به گوش انسان ها و یا مسئولین مربوطه برسانند؟
اگر حیوانات وحشی برای تامین غذا و یا آب مورد نیاز خود ناچار به حوالی روستاها و یا شهرها نزدیک شوند و مردم بی دفاع و زنان یا کودکان و یا دام های مردم را مورد هجوم خود قرار بدهند، چه کسی باید مسئول و پاسخگوی این پیشامدها بوده باشد؟ اصلا مگر چنین اتفاقاتی در چند سال گذشته در سطح منطقه به کرات رخ نداده است؟
اصل ماجرا این است که در سال های اخیر باز هم پیشرفت تکنولوژی و با ظهور لوله‌های پلی اتیلن فشار قوی مقاوم و ارزان قیمت، تهدید و آفت جدیدی به جان چشمه‌سارها و مسیر جویبارها که آبشخور حیات وحش بوده، افتاده است.
در نقاط مختلف طبیعت کوهستان های منطقه، خصوصا دامنه جنوبی رشته کوه های خرقان از شرقی‌ترین نقطه تا غربی‌ترن آن در این شهرستان ها مشاهده می شود که برخی مالکین زمین های دیم دامنه‌های پایین دست، با تملک و پوشاندن روی چشمه‌ها، خشک شدن جویبارها را رقم زده و با استفاده از این نوع لوله‌های مقاوم و ارزان آب چشمه سارهای متعلق به طبیعت را به نفع خود مصادره و آن را با لوله از کوه و دره و دامنه‌ها به زمین های دیم خود در پایین دست ها منتقل کرده و با احداث استخرهای سیمانی و کشیدن فنس به دور آن، ابتدایی‌ترین حقوق حیوانات زبان بسته را از آنان سلب نموده‌اند.
خدا رحمت کند اموات و فرهنگ گذشته منطقه را که با توجه به تاثیرات عمیق اعتقادی به عاشورا و ارادت به سرور و سالار عطشان شهدای کربلا، آب را نه تنها از هیچ جنبنده‌ای مضایقه نمی‌کردند بلکه بنا به وصیت آنها یا تاثیرات مثبت فرهنگی در قسمتی از سنگ مزارها چاله کوچکی ایجاد می‌شد که آب باران یا شستشوی سنگ مزار آب در آن چاله جمع گردد تا امکانی برای رفع عطش پرندگان فراهم بوده باشد.
جای این سوال باقی است که مسئولین محترم ادارات مربوطه چرا از کنار این تجاوزات با غمض عین می گذرند و فقط اکتفا به نصب تابلو منطقه شکار ممنوع می کنند؟ چرا خبرنگاران محترم رسانه‌ها که چشم بینا و وجدان بیدار جامعه تلقی می شوند، حساسیتی در این زمینه از خود نشان نداده و نمی دهند؟
حال باید تنها امید دوستداران طبیعت و حیات وحش به کرم و لطف پروردگار خالق و بارش باران رحمت از درگاه الهی باشد و حالا به نظر می رسد، در زمین خدا فقط یک راه امید و پناهگاه برای آنها باقی مانده که با اطلاع رسانی این اتفاقات، دست نیاز به سوی حوزه محترم قضایی و دادستانی شهرستان رزن دراز کرد. دادستان محترمی که در دفاع از حقوق عامه مردم به عنوان مدعی‌العموم انصافا اشتهار مثبت و حساسیت کافی و وافی داشته و دارند. امید می‌رود که در این زمینه نیز با ورود به هنگام و موثر خود دست سودجویان دست انداز به طبیعت را کوتاه و حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی و خدادادی را جانی دوباره بخشند.
بیایید با عدم دستبرد به حیات وحش و محیط زیست، هم امکان ادامه حیات مخلوقات زبان بسته خدا را فراهم نماییم و هم محیط زندگی روستاها و شهرهایمان را در معرض خطر حضور حیوانات وحشی قرار ندهیم که آسیب های جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت.
آذرخش
انتهای پیام /