تجربه‌ای شگفت‌انگیز میان نخلستان و عطر درختان لیمو
کارگردان جوان برای برگزاری یک کارگاه آموزشی دعوت شده بود اما حس و حال «رودان» آنچنان او را گرفت که تصمیمش را عوض کرد. او تصمیم گرفت به جای برگزاری یک کارگاه صرف، نمایش تازه خود را اجرا کند؛ اجرا در مکانی که هیچ چیزی ندارد جز نخلستان و درختان لیمو.
به گزارش ایسنا، حسین پوریانی‌فر از جمله کارگردان‌های جوان و خوش‌فکر تئاتر است که تاکنون چند اثر نمایشی همچون «شینیون»، «بی‌مرگی» و «هار» را در تهران روی صحنه برده است. او در دوران کرونا هم نمایش «هار» را در تماشاخانه ایرانشهر بازتولید کرد.
مدتی بعد از اجرای این نمایش برای برگزاری یک کارگاه بازیگری به رودان، در نزدیکی بندرعباس دعوت شد. در آغاز ماجرا برای او برگزاری صرف یک کارگاه بود و شاید ته ذهنش به این فکر می‌کرد که مانند بعضی کارگاه‌ها، در پایان کار هم یک اجرای جمع و جور تدارک ببیند تا هنرجویان جوان بتوانند خود را محک بزنند اما گاهی هم می‌شود که شرایط، بهتر از انتظارات ما رقم بخورد، جادوی جنوب آنچنان او را به ذوق آورد که تصمیم گرفت تازه‌ترین نمایش خود را در این مکان و کلیومترها دور از تهران اجرا کند، اجرا در مکانی که پیش از این حتی محل عبور رهگذران هم نبوده است و تنها چیزی که در آن به چشم می‌آید، نخلستان است و عطر درختان لیمو...
حالا این کارگردان جوان در گفت‌وگو با ایسنا از تجربه تازه خود می‌گوید.
او توضیح می‌دهد اولین بار است که نمایشی را خارج از تهران اجرا می‌کند و این برایش بسیار خوشایند است: «وقتی شروع به کار کردیم حس و حال جغرافیا و پتانسیل بچه‌ها آنچنان مرا به ذوق آورد که دیگر مطمئن شدم می‌خواهم نمایش تازه خود را با همین بازیگران و در همین مکان اجرا کنم. بنابراین این نمایش، کار جدید من است منتها با بازیگرانی که هیچ شناختی از آنان ندارم و برای اولین بار است با آنان کار می‌کنم.»
ولی فقط حس و حال غریب جنوب نیست که او را هیجان‌زده کرده است. دیدن پتانسیل هنرجویان کارگاه هم برای او شوق‌انگیز بوده است: «شور و حال آنان مرا ترغیب به کار کرد. انگیزه عجیب و غریبی که دارند و دیدم چقدر حرفه‌ای هستند و شاید تنها چیزی که به آنان ضربه می‌زند، این است که خارج از تهران زندگی می‌کنند. از نظر بازیگری پتانسیل بسیار خوبی دارند که گاه از بازیگرانی که چندین سال در تهران کار می‌کنند، بالاتر است و همین موضوع سبب شد که ماجرا برایم جدی شود و حالا می‌دانم این نمایش، کار جدیدم است.»
پوریانی‌فر برای اجرای این نمایش متن از پیش تعیین‌شده‌ای ندارد. نگارش متن وابسته به تمرین‌هاست و او احتمال می‌دهد که برای تکمیل نمایشنامه از همراهی دو دوست دیگر بهره ببرد. او مشغول نگارش متن است و نام آن را هم انتخاب کرده؛ «سومین تقطیر».
قرار است این نمایش در همین نخلستان اجرا بشود، اجرایی که غروب آغاز می‌شود و در نورپردازی آن از نور ماه هم استفاده خواهد شد.
پوریانی‌فر که از شاگردان حمید پورآذری است، هرچند برای اجرای تازه خود به سیاق معلمش، مکانی خارج از سالن‌های مرسوم تئاتر را در نظر گرفته ولی این اجرا یک اجرای کلاسیک است.
او توضیح می‌دهد که این نمایش بعد از گذراندن مرحله بازبینی و دریافت مجوز، به مدت یک هفته در همین نخلستان اجرا خواهد شد، اجرایی کاملا رسمی با پوستر و بروشور و همه چیزهایی که یک تئاتر رسمی دارد.
در حال حاضر گروه اجرایی این نمایش تمرین فشرده‌ای دارند، آنان روزانه هشت ساعت تمرین می‌کنند و نمایشنامه هم همزمان با تمرین‌ها تکمیل می‌شود، متنی که برآمده از فضا و جغرافیا و وابسته به تمرین بازیگران است.
حسین پوریانی‌فر، تجربه تئاتر در خارج از تهران را اتفاقی فوق‌العاده می‌داند و بسیار خشنود است که این تجربه را در نخلستان‌های رودان و بندرعباس به انجام می‌رساند، مکانی بکر که تا به حال هیچ نمایشی در آن اجرا نشده است. در اجرای این نمایش دو نفر از فعالان تئاتر تهران، مهدی قربانی و سپیده فضل‌یاب هم، حسین پوریانی‌فر را همراهی می‌کنند.
انتهای پیام
پی‌نوشت: عکس‌هایی که به این مطلب ضمیمه شده، از سپیده فضل‌یاب است.
