تویی که هر وقت صدایت می زنم، هستی

ابوحمزه، روایت شب نشینی دلشکسته هاست. درمانده ها. جامانده ها. سرافکنده ها....

ابوحمزه، مناجاتی ست جوشیده از قلب نازنین امام سجاد (درود خدا بر او) که در همه سحرهای مبارک رمضانی زمزمه می کرده است.

ابوحمزه، روایت غریبی همین امروز انسانی ست که در جست وجوی حقیقتی ست برای دردهای آشکار و پنهان وجودش...

| چند بیت از غزل مناجاتی علی محمد مؤدب: غریبم، جز تو می دانم رفیق و آشنایی نیست صدایت می زند اندوه من، جز تو خدایی نیست

بلد یا نابلد سوی تو می پوید نیاز من که جز ناز تو در شش سوی عالم ماجرایی نیست

همین هیچم که محتاج تو هستم هرچه فرمایی همین هیچم، همین هم بر درت کم ادعایی نیست

ابوحمزه، جهان پیچیده درون آدمی است که از زبان امام (انسان کامل) صادر شده است. بازنویسی خبرآنلاین از سه فراز نخستین این مناجات را در روز سوم ماه مبارک رمضان را تقدیم مخاطبان می کنیم:

فراز اول:

اِلهِی لَاتُؤَدِبنِی بِعُقُوبَتِکَ، وَلَا تَمکُر بِی فِی حِیلَتِکَ،

خدایا، مرا به عذاب و کیفرت ادب نکن و با مَکر و ترفندهایت، با من برخورد نکن،

مِن أَینَ لِیَ الخَیرُ یَا رَبِ وَلَا یُوجَدُ اِلا مِن عِندِکَ؟ وَمِن أَینَ لِیَ النَجاهُ وَلا تُستَطاعُ اِلا بِکَ؟

خدایا، من از کجا خیری دریافت می کنم؟ درحالی‌که خیر به جز نزد تو یافت نمی‌شود و برای من از کجا راه نجاتی هست؟ درحالی‌که نجات من جز به دست تو فراهم نمی‌شود، لَا الَذِی أَحسَنَ استَغنی عَن عَونِکَ وَرَحمَتِکَ، وَلَا الَذِی أَساءَ وَاجتَرَأَ عَلَیکَ وَلَم یُرضِکَ خَرَجَ عَن قُدرَتِکَ، یَا رَبِ یَا رَبِ یَا رَبِ

نه آن‌کسی که به کار نیک و خیر مشغول است، از کمک و رحمتت تو بی‌نیاز است، آن‌کسی که رفتارش زشت و بد است و با اعمالش به تو جسارت و گستاخی می کند و رفتارش، تو را خشنود نمی سازد، هیچ کدام ازسیطره قدرت تو بیرون نیستند؛ تویی فقط ای پروردگارم، ای پروردگارم، ای پروردگارم؛

فراز دوم:

بِکَ عَرَفتُکَ وَأَنتَ دَلَلتَنِی عَلَیکَ وَدَعَوتَنِی اِلَیکَ، وَلَولا أَنتَ لَم أَدرِ مَا أَنتَ.

من تو را فقط به تو شناختم و تو مرا بر هستی خودم راهنمایی کردی و به‌سوی خود خواندی و اگر راهنمایی تو نبود، من نمی‌دانستم تو که هستی،

الحَمدُ لِلهِ الَذِی أَدعُوهُ فَیُجِیبُنِی وَ اِن کُنتُ بَطِیئاً حِینَ یَدعُونِی،

خدایا ممنونم از تویی که هر وقت صدایت می زنم، تو پاسخم را می‌دهی، ولی تو هنگامی که مرا دعوت می کنی، من تردید و سستی و تنبلی می‌کنم.

وَالحَمدُ لِلهِ الَذِی أَسأَلُهُ فَیُعطِینِی وَ اِن کُنتُ بَخِیلاً حِینَ یَستَقرِضُنِی،

خدایا ممنونم از تویی که وقتی من از تو درخواست می کنم، به من عطا می کنی، ولی وقتی تو از من می خواهی که حتی برای تو و در راه تو چیزی قرض بدهم، من بخل می ورزم و کوتاهی می کنم.

الحَمدُ لِلهِ الَذِی أُنادِیهِ کُلَما شِئتُ لِحاجَتِی وَأَخلُو بِهِ حَیثُ شِئتُ لِسِرِی بِغَیرِ شَفِیع فَیَقضِی لِی حاجَتِی؛

خدایا ممنونم از تویی که هروقت برای نیازی که داشتم، تو راصدا کردم و هرزمانی خواستم راز پنهانی ام را بی‌پرده و بی ملاحظه در خلوت خودم به تو می گویم و تو هم نیاز و حاجتم را بی ملاحظه برآورده می کنی؛

فراز سوم:

الحَمدُ لِلهِ الَذِی لَاأَدعُو غَیرَهُ وَلَو دَعَوتُ غَیرَهُ لَم یَستَجِب لِی دُعائِی،

خدایا ممنونم از تویی که غیر تو را صدا نمی کنم چراکه اگر غیر تو را ب‌خواندم نیازها و خواسته هایم را برآورده نمی‌کرد؛

الحَمدُ لِلهِ الَذِی لَاأَرجُو غَیرَهُ وَلَو رَجَوتُ غَیرَهُ لَأَخلَفَ رَجائِی،

خدایا ممنونم از تویی که به غیر تو امید نمی بندم که اگر جز به تو امید می‌بستم هر کس دیگر مرا ناامیدم می‌کرد؛

الحَمدُ لِلهِ الَذِی وَکَلَنِی اِلَیهِ فَأَکرَمَنِی وَلَم یَکِلنِی اِلَی النَاسِ فَیُهِینُونِی،

خدایا ممنونم از تویی که مرا بخودت مشغول کردی، بعد به من محبت و اکرام کردی و مرا به مردم وانگذاشتی تا سرافکنده ام کنند،

الحَمدُ لِلهِ الَذِی تَحَبَبَ اِلَیَ وَهُوَ غَنِی عَنِی،

خدایا ممنونم از تویی که با من دوستی کردی، درحالی‌که نیازی به من نداری،

الحَمدُ لِلهِ الَذِی یَحلُمُ عَنِی حَتَی کَأَ نِی لَاذَنبَ لِی،

خدایا ممنونم از تویی که بر من با نرمش و صبوری برخورد می‌کنی تا آنجا که انگار من هیچ گناهی ندارم،

فَرَبِی أَحمَدُ شَیء عِندِی وَأَحَقُ بِحَمدِی؛

بنابراین پروردگارم! تو ستوده‌ترین موجود برای من هستی و جایگاه حقیقی تو ازهرگونه سپاس و ستایشگری من بالاتر است؛

/6262