حمایت از هنرمندان صنایع دستی در کجای قانون قرار دارد؟

به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس، «باید با سرمایه گذاری جدی صنایع دستی استان را رونق کامل داد و با سیاست گذاری صحیح راه ورود گسترده تولیدات هنرمندان ایرانی را به بازارهای جهانی هموار ساخت.»، «صنایع دستی ما بسیار ارزشمند است و حکایت از همان تمدن دارد، ما در صنایع دستی می‌توانیم خیلی کار کنیم و تحول ایجاد کنیم.»، «در قسمت صنایع دستی، مثلاً در زمینه لباس و تزیینات آن، که خیلی مهم است، هم ارزش افزوده زیادی دارد و هم طراحی متنوع و هم می‌تواند معرف قومیت‌های ما باشد. باید از همه فرصت‌ها و مشخصه‌های قومی استفاده کنیم. هر قسمتی از کشور در فرهنگ و نوع پوشش، مشخصه‌های خاص خود را دارد که اسامی محلی خاص خود را دارا است و ما باید از این‌ها در تنوع استفاده کنیم. اینها چیزهایی است که می‌تواند خانم‌ها را شاغل کند.»، «صنایع دستی تنوعی که دارد، تجملی که دارد و ذوقی که در آن به کار رفته، زیبا و همه کس پسند است» و...

اینها تنها بخشی از سخنان مقام معظم رهبری درباره صنایع دستی است، رهبر انقلاب نه تنها در کلام بلکه در عمل هم حمایت خود را از هنر سنتی و صنایع دستی ایران نشان داده‌اند.

تصاویری که از منزل رهبر معظم انقلاب در فضای مجازی منتشر شده نشان از زندگی ساده و ایرانی ایشان دارد، به طوری که پُشتی‌ها، فرش‌ها و زیراندازهای حاضر در عکس همگی تولید شهرهای کشورمان هستند و هیچ جنس خارجی در آن دیده نمی‌شود.

زیلوی میبد، سوزن دوزی اصفهان، ترمه یزد، مینا، سفال لاله جین، همدان و ساعت دست ساز چوبی سلام (مجموعه فرصت) بخشی از این صنایع دستی می‌باشد که رهبر انقلاب از آن‌ها استفاده می‌کنند اما با این حال و علی‌رغم تأکیدات مقام معظم رهبری درباره حمایت صنایع دستی، باز هم جای خالی این حمایت در برنامه‌های دولتی به وضوح مشهود است.

نمونه آن برنامه هفتم توسعه و عدم توجه صنایع دستی به عنوان یک کالای فرهنگی در این برنامه است. پیش از این ما طبق ماده 142 قانون مالیات‌های مستقیم، شاهد معافیت‌های مالیاتی برای هنرمندان این عرصه بودیم؛ این در حالی است که در فصل 4 ماده 27 برنامه هفتم توسعه شاهد این هستیم که عنوان شده معافیت مالیاتی صرفاً تا 500 میلیون در سال برای هر فرد است.

این تبصره در شرایط کنونی که هنرمندان نیاز به حمایت دارند و نسل جدید می‌تواند از ظرفیت صنایع دستی برای اشتغال استفاده کند، یک تهدید اساسی محسوب می‌شود.

از سوی دیگر در فصل 7 برنامه هفتم توسعه و در بخش میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی می‌بینیم که هیچ حمایتی از صنایع دستی نشده و صرفاً به گردشگری و میراث فرهنگی توجه شده است.

در ماده 29 بند «ش» یک حمایت اندک داشتیم که بر اساس قانون بیمه قالیبافان و صنایع دستی، افرادی که مشغول به کار بودند و بیمه‌ای نداشتند از سوی دولت بیمه شدند، اما در برنامه فعلی این بیمه منوط به «آزمون وسع» شده است، یعنی اگر هنرمند با هزار مشکل برای شرکت در یک نمایشگاه یک بار به خارج از کشور رفته باشد مشمول بیمه نمی‌شود و این خود ضد توسعه هنر است.

باید بین یک بنگاه اقتصادی و یک کارگاهی که کار فرهنگی و هنری انجام می‌دهد تفاوت باشد و همه با چوب خط یکسان سنجیده نشوند.

در بند «ب» فصل چهارم برنامه هفتم و بخش اصلاح نظام مالیاتی، ذیل ماده 27 نه تنها حمایتی نمی‌بینیم بلکه شاهد برداشته شدن حمایت‌های قبلی هم هستیم، رشد صادرات دو برابری که در این برنامه دیده شده، مستلزم تولید با کیفیت و صنایع دستی با کیفیت است.

نباید فراموش کنیم که هنرمند ایرانی، همواره با کار هنری خود، آنچه در درون داشته بیان کرده و به پشتوانه فرهنگ غنی و سیراب از سرچشمه عرفان، با دست یافتن به مواد گوناگون، مهارت استادانه و احساس زیبایی و نبوغ خود را در بسیاری از دست ساخته ها، به ویژه ظرف های فلزی، سفالین، شیشه ای و دست بافت ها نشان داده است.

در صنایع دستی ایران، ذوق هنری و بردباری و وسواس هنرمندان ایرانی، در ریزه‌کاری فنون هنری دیده می شود و آنها همیشه در این هنر پیشتاز بوده‌اند.

پایان پیام /

شما می توانید این مطلب را ویرایش نمایید

این مطلب را برای صفحه اول پیشنهاد کنید

توسعه گردشگری

وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی صنایع دستی قالیبافی این خبر توسط افراد زیر ویرایش شده است