حکایت عاشقی‌های دو معلم در «مثل ماه»

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو:

عشق که فرمان دهد راه‌ها هموار می‌شود و این‌چنین است که «اسماعیل کریمی» به فرمان عشق سر می‌نهد تا بیاموزد که می‌شود غیرممکن‌ها را ممکن کرد، او زاده سال 42 در یکی از روستاهای محروم مشکین‌شهر است، دوران تحصیل را در روستاهای همجوار و مشکین‌شهر گذرانده، مدرسه‌ای که هر روز برای رسیدنش باید از تپه‌ها و رودخانه می‌گذشت و سبک‌بالانه پای درس معلم حاضر می‌شد، هنوز تحصیل را به پایان نرسانده که همزمان با جنگ تحمیلی به خدمت سربازی در کردستان و رشت می‌رود و پس از بازگشت دوباره به تحصیل، موفق به دریافت دیپلم تجربی می‌شود، این طفل دیروز که خود ساعت‌ها راه را برای رسیدن به کلاس درس می‌پیمود، امروز معلم مدرسه‌ای با یک دانش‌آموز است.

«اسماعیل کریمی» مهمان برنامه «مثل ماه» شبکه سه سیما بود، او در خصوص فعالیت خود در آموزش و پرورش گفت: پس از اخذ دیپلم ابتدا در نهضت سواد آموزی و بعد آموزش و پرورش مشغول به خدمت شدم، امسال وارد سی‌امین سال تدریس شدم و تاکنون در تمام مقاطع تحصیلی تدریس کرده‌ام.

او که امروز تنها یک دانش‌آموز دارد، اظهار کرد: دانش‌آموز من امسال در سال ششم ابتدایی و در یکی از روستاهای دورافتاده و محروم استان اردبیل است، که من برای رسیدن به این روستا باید90 کیلومتر را طی کنم، که 5 کیلومتر آن را پیاده‌روی می‌کنم، این روستا همین یک دانش‌آموز را دارد و برای او هم، این امکان نیست که به فاصله نزدیک‌تری بیاید.

کریمی که به خدمت در مناطق محروم افتخار می‌کند، عقیده دارد: این رفتن و برگشتن انرژی می‌خواهد، اما من معتقدم باید تأثیرگذار باشم، در برف و سرما و گرما این راه را طی می‌کنم، کسی که مسؤلیت را قبول می‌کند باید همه چیز را بر عده بگیرد. اگر معلمی تؤام با عشق باشد همه چیز ممکن می‌شود، خودم از روستای محروم بودم به همین دلیل با عشق در مناطق عشایر و روستاهای دورافتاده زیاد خدمت کردم و به ذهم هم نمی‌رسید روزی به تلویزیون دعوت شوم.

این معلم در پاسخ به این سؤال که چرا معلم شدید، عنوان کرد: این شغل آن قدر تقدس دارد که باید از آنها که معلم نشدند، پرسید چرا معلم نشدید، علم‌آموزی با تن‌آسایی به جود نمی‌آید، زحمت و علاقه من با این هدف است که نسلی تربیت کنیم که مملکت را به سمت پیشرفت سوق دهد، اگر بنده خدمتم تمام شود باز هم معلمی را انتخاب می‌کنم، علم را با هیچ چیز عوض نمی‌کنم، چراکه علم اقتدار است، علم یعنی قدرت، مملکتی که علم را داشته باشد قطعا بر کشورهای دیگر غلبه خواهد کرد، امیدوارم روزی برسد کشور ما از این هم پیشرفته‌تر شود.

وی در ادامه با اشاره به اینکه امید من این است که این بچه‌ها که من تربیت کردم به فکر آینده کشورشان باشند، یادآور شد: هر عمل خوب و بدی به ما برمی‌گردد و ما باید جوابگوی ثانیه‌های عمرمان باشیم. من وقتی دانش‌آموزان خودم را می‌بینم که امروز به مقاطع بالای تحصیلی و اجتماعی رسیده‌اند به خود می‌بالم.

اسماعیلی در خصوص چگونگی فعالیت مدارس روستاهای دورافتاده در زمان شیوع ویروس کرونا گفت: همکاران ما در ماه‌های گذشته سنگ تمام گذاشتند و به صورت شیفتی و یک در میان به مدرسه می‌روند و با رعایت کامل اصول بهداشتی سعی می‌کنند که آموزش تعطیل نشود، البته اداره آموزش و پرورش منطقه هم سعی کرده در حد ممکن مشکلات اینترنت را در مناطقی که امکان استفاده از آن وجود دارد حل کند.

«علی فرزاد» مهمان دیگر برنامه «مثل ماه» معلم روستایی محروم با عنوان قلعه رئیسی از منطقه چهار روستای استان کهگیلویه و بویراحمد است، او که سابقه 19 ساله تدریس دارد، در خصوص نحوه فعالیت خود این‌چنین توضیح می‌دهد: مسیرهای من یکی از مشکل‌ترین و صعب‌العبورترین راه‌های کوهستانی است، چرا که برای رسیدن به 25 دانش‌آموز مدرسه باید 25 کیلومتر و پنج رودخانه را پشت سر بگذارم که البته 10 کیلومتر آن را باید پیاده طی کنم.

این معلم فداکار که برای تهیه آب‌گرم خانه دانش‌آموزش، آبگرمکن منزل خودش را به او هدیه داده، با اشاره به اینکه من این خدمت را با علاقه انتخاب کردم، اظهار کرد: چون من خودم طعم محرومیت را چشیدم خواستم این کار را برای دیگر بچه‌های سرزمینم انجام دهم، چون می‌دانم برای همه افراد این ادامه تحصیل به سادگی مقدور نیست، خودم زجر کشیدم به همین خاطر دوست دارم به مناطق محروم خدمت کنم و امروز وقتی دانش‌آموزان سال‌های گذشته خودم را می‌بینم به خود افتخار می‌کنم که نهالی که کاشتم این چنین ثمر داده.

وی با تأکید بر اینکه در ماه‌های اخیر با وجود تعطیلی همه مدارس کشور، مدرسه ما تعطیل نشد، بیان کرد: آنجا چون از مناطق محروم است ما خانه به خانه جزوات آموزشی پخش کردیم و بعد با توجه به رعایت نکات بهداشتی، در فضای باز مدرسه را دایر کردیم و حتی یک روز مدرسه تعطیل نشد، چون امکان برگزاری کلاس مجازی وجود ندارد.