خانواده؛ پناهگاهی برای دوران قرنطینه

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیارآفتاب؛ محیط خانواده را می توان به عنوان یکی از تعیین‌کننده‌ترین عوامل موثر در رفتارهای خروجی افراد در جامعه برشمرد. به این معنا که اگر خانواده بتواند نقش مأمن و ملجأ را آن طور که در وظیفه ذاتی آن تعریف شده است، بازی کند، نتایج مثبت آن در جامعه نمایان خواهد شد و از طرفی اگر خانواده تنها به عنوان یک ماشین نیازساز بدون مرز تعریف شود خروجی های زننده ی اجتماعی را در پی خواهد داشت.

می توان گفت ایام کرونایی و به تبع آن تعطیلی مشاغل و برقراری قرنطینه خانگی نقش خانواده در مدیریت بحران ها را مشخص‌تر کرد. مطمئنا در چنین شرایط بحرانی که مجموعه ای از استرس ها و اضطراب های فکری و روانی برآمده از عدم امنیت سلامت و همچنین در خطر افتادن منابع و منافع اقتصادی، که به اعضای یک خانواده حاکم می شود، نحوه مدیریت این شرایط و نحوه برقراری ارتباط اعضای خانواده از درجه اهمیت بالایی برخوردار خواهد بود.

شاید بدون هیچ گونه اغراقی بتوان گفت که خانواده در تعریف فرهنگ ایرانی اسلامی آن، محلی است برای مدیریت بحران ها؛ محلی که روابط بر مبنای روابط بروکراتیک و اداری شکل نگرفته و کاملا ارزش حضور هر یک از اعضا برای خانواده در ابعاد مختلف روحی و جسمی شناخته شده است. به عبارتی نگاهی به فرهنگ ایرانی اسلامی نشان می دهد که خانواده به عنوان اصلی ترین پناهگاه اعضای آن شناخته می شود که می توانند در اوج استرس های تزریق شده بیرونی و یا به هم ریختگی های درونی به عنوان یک داروی شفا بخش نقش ایفا کرده و با ورود به حل مشکلات، لحظه به لحظه منجر به استحکام روابط فی مابین شود.

بدون شک استواری چارچوب های یک خانواده بر مبانی دینی و اخلاقی خود در استحکام بخشی آن و ایفای نقشش در شرایط بحران تاثیر گذار خواهد بود؛ چراکه خانواده ای که بر اساس مبانی دینی و اخلاقی پیش روی می کند، پاسخ گویی به نیازهای روحی، روانی و عاطفی را در درجه نخست اولویت خود قرار می دهد. البته این به آن معنا نیست که خانواده ای که چارچوب های خود را بر این اساس قرار داد به نیاز های مادی بی توجه است و یا که برای پاسخ گویی به آن تلاشی نمی کند در صورتی که مطمئنا سعی بر این دارد که شرایط به شکلی ادامه پیدا کند که در موقعیت های بحرانی خانواده نه به عنوان یک معضل بلکه به عنوان یک دارو شفا بخش عمل کرده و افراد محل آرامش گیری خود را آغوش گرم خانواده بیابند. به عبارتی این دست افراد خانواده را محلی برای اقناع خواسته های مادی بدون مرز و چارچوب و تلاش برای کسب رضایت مصنوعی از یکدیگر نمی دانند بلکه خانواده در اوج پیوند های درونی جستجو می کنند.

شاید بتوان گفت گفتگو، محبت، افزایش شناخت نسبت به روحیات یکدیگر، توجه به انجام امورات دینی آن هم به صورت جمعی و خانوادگی، توجه به برخی خصایص اخلاقی رفتاری مانند قناعت و ایثار و فداکاری و بسیار مواردی از این دست می تواند به شدت بر هر چه محوری تر شدن نقش خانواده کمک کند.

نگاهی در آموزه های دینی نیز نشان می دهد که آرامش افراد در تشکیل خانواده نهفته است و هر چه مستحکم تر شدن آن به ثبات آرامش درونی فرد کمک شایان توجهی خواهد داشت. از طرفی در این آموزه ها می توان توجه به مباحثی چون قناعت را یافت چرا که لازمه تحقق یک زندگی تمام عیار رعایت نکاتی در تمام ابعاد انسانی است. به عنوان نمونه امیرالمومنین (ع) در این زمینه در کتاب غررالحکم می فرمایند: «خوش ترین زندگی را کسی دارد که خداوند سبحان، قناعت را ارزانیش داده و همسری پاک و شایسته نصیبش کرده.» و یا مجموعه احادیثی که می توان از آنها در باب ایثار و فداکاری نام برد. «ایثار، عالی ترین خصلت اخلاقی است.» یا «خصلت های والای انسانی، جز با عفت و ایثار، کامل نمی گردد.»

در نگاهی ساده می توان این طور گفت که در خانواده طبق تعریف اصیل آن، نمی توان شادی و آرامش را از هر مسیری کسب کرد و این مهم را تماما به دستاوردهای مادی گره زد. این دستاورد تنها زمانی نصیب انسان خواهد شد که توجه به تمام ابعاد فرد در خانواده شکل بگیرد. از سویی دیگر می توان گفت که آرامش امری درونی است و مطمئنا نمی توان امور درونی را فقط با تنظیم امور بیرونی به سامان رساند. این نظم درونی خروجی یک نگاه مبتنی بر ارزش های اخلاقی و دینی و در کل یک نگاه چند بعدی است که توجه به خواسته های روحی و عاطفی اعضای خانواده در آن از اهمیت بالایی برخوردار است.

ایام کرونایی را می توان به عنوان یک فرصت دانست که اعضای خانواده ایرانی بار دیگر به ملجا اصلی خود بازگشتند و در نبرد بین خانواده فرد محور و مدرن و خانواده سنتی و اصیل چند صباحی فرصت دوباره ای در اختیار خانواده سنتی قرار گرفت تا افزایش موقعیت های در کنار هم بودن را بار دیگر تجربه کنند. شاید بتوان گفت لذت بخش ترین تجربه زندگی انسان تجربه در کنار خانواده بودن است اگر به خانواده آن طور که باید توجه کنیم.

انتهای پیام /