داستان ایربگ

سال 1998 در چنین روزی استفاده از کیسه هوا یا همان ایربگ در خودروها در امریکا اجباری شد هر چند قوانین مربوط به آن 7 سال قبل‌تر در 1991 تصویب شده بود.

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد در ادامه نوشت: «طبق این قانون حق تردد همه خودروهای سواری و کامیون‌های کوچک، مشروط به داشتن کیسه هوا برای هر دو صندلی جلو می‌شد. طبق اطلاعات سایت هیستوری دات‌کام، امریکا نخستین کشوری بود که چنین قانون سخت‌گیرانه‌ای را به اجرا می‌گذاشت اما ماجرای ایربگ به اوایل دهه 1950 برمی‌گشت.

آن زمان مهندسی به نام جان هتریک از پنسیلوانیا با الهام از کاورهای بادی نصب شده روی اژدرها که در نیروی دریایی استفاده می‌شد، نمونه اولیه «بالش‌های محافظ برای خودروها» را طراحی کرد. او طرح خود را برای چند شرکت خودروسازی مثل فورد و جنرال موتورز فرستاد اما آنها پیشنهادش را حتی لایق پاسخ‌گویی ندیدند.

نمی‌دانم هتریک بعد از آن چه کرد اما موضوع استفاده از چنین محافظی در خودروها به حاشیه رفت و حداقل تا یک دهه بعد توجه و حساسیت کسی را برنینگیخت تا این که سال 1965 رالف ندر لبنانی‌تبار در کتاب «ناامن در هر سرعتی» این ادعا را پیش کشید که برای تضمین سلامت سرنشینان صندلی‌های جلو خودروها، هم به بستن کمربند ایمنی و هم به کیسه هوا نیاز است و این دو ابزار در کنار هم از مرگ هزاران نفر در سال جلوگیری خواهد کرد.

با انتشار این کتاب و تبلیغات ندر - که در امریکا شخصیت مهمی هم محسوب می‌شود - و دیگر فعالان اجتماعی ایالات متحده، مساله کیسه هوا این بار به شکل جدی‌تری به میان آمد؛ هر چند قانونی که سال بعد یعنی در 1966 تصویب شد فقط نصب و استفاده از کمربند ایمنی را اجباری می‌کرد و اشاره‌ای به کیسه هوا نداشت.

از آنجا که این قانون چندان هم الزام‌آور نبود فقط حدود یک‌چهارم (25درصد) مردم آن را رعایت می‌کردند و هنگام رانندگی یا سوار شدن به ماشین، کمربندهای ایمنی خودشان را می‌بستند. تازه چند سال بعد از دهه 1970 بود که هم فورد و هم جنرال موتورز برخی محصولات خودشان را همراه با کیسه هوا عرضه کردند و البته تبلیغات گسترده‌ای را هم درباره فواید این گزینه اضافی به راه انداختند. همزمان با این تبلیغات چند موسسه مطالعاتی، پژوهش‌هایی را درباره ثمربخش بودن این محافظ جدید آغاز کردند و حتی این پرسش را هم پیش کشیدند که «آیا استفاده از کیسه هوا واقعا ضروری است؟»

نتایج این پژوهش‌ها نشان می‌داد، کیسه‌های هوا نه‌تنها مفید نبودند که می‌توانستند باعث آسیب‌های جدی به فک و صورت و حتی شکستگی گردن و مرگ راننده و نفر کناری‌اش شوند. این تحقیقات روی نمونه‌های اولیه کیسه‌های هوا انجام شده بود که کیسه‌هایی بسیار سفت بودند و هنگام تصادف با شدتی بیش از اندازه آزاد می‌شدند. اما به مرور فناوری کیسه هوا و کیفیت کیسه‌ها ارتقا یافت و عیب و ایرادها و خطراتش هم کم و کمتر شد و تقریبا همه خودروسازان محصولات خودشان را با آن تجهیز کردند.

تحقیقات بعدی نیز نشان می‌داد که نمونه‌های بهبود یافته کیسه هوا، دیگر آن خطر را ندارد و استفاده همزمان از کیسه هوا و کمربند ایمنی چنان که رالف ندر در کتابش گفته بود برای حفظ جان دو نفر جلویی خودرو بسیار مفید است و چنان که می‌گویند تا 30 درصد احتمال مرگ را در تصادفات شدید کاهش می‌دهد.»