دانشجویان؛ کانون تزریق امید و مطالبه گری

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس؛مقام معظم رهبری در دیدار با دانشجویان در تاریخ 6/2/1401 فرمودند: اولین مسئله‌ای که بنده توصیه می‌کنم این است که شما در این زمینه تقوا به خرج بدهید؛ تقوا به همان معنایی که من اینجا در دیدار کارگزاران گفتم؛ تقوا یعنی خود را مرتباً مراقبت کردن و مواظب بودن. مراقب خودتان باشید که دچار یأس و ناامیدی و [اینکه] نمی‌شود و فایده‌ای ندارد و مانند این حرف‌ها نشوید.

در بخش اول تبیین سخنان رهبر معظم انقلاب با دانشجویان؛ نگاه انقلاب اسلامی به دانشگاه و تفاوت آن با نگاه واپسگرایان و ضدانقلاب مورد دقت قرار گرفت و مهم‌ترین دغدغه امروز دانشجویان پاسداری از هویت اسلامی دانشگاه و اهدافی بود که انقلاب در دانشگاه دنبال می‌کند. این نوع نگاه دوقطبی مشخصی را در جامعه نسبت به دانشگاه پدید آورده که زمینه رقابت و تقابل بین دو جریان را در بیرون و داخل دانشگاه فراهم ساخته، و اگر چه هنوز دانشگاه به آن نقطه مطلوب انقلاب نرسیده و همچنان با چالش مخالفین داخلی اعم از استاد و دانشجو و جریان‌های نفوذی روبروست ولی دستاوردهای ارزشمندی در اثر تأثیر انقلاب بر دانشگاه توسط مقام معظم رهبری شمارش شد که تفاوت شگرف امروز با قبل از انقلاب دانشگاه را نشان می‌دهد و می‌توان بدان افتخار کرد.

اگر دانشگاه به تعبیر امام خامنه‌ای مرکز تربیت نیروی تراز انقلاب و پرورش افراد نخبه و محلی برای حل مسائل کشور و رفع عقب‌ماندگی‌های دو قرن اخیر کشور است که هست؛ طبیعتاً دشمن سرمایه‌گذاری هنگفتی برای منحرف کردن حرکت دانشگاه از مسیر اصلی‌اش کرده و می‌کند و لذا حفاظت از این دستاورد وظیفه سنگین دانشجو و دانشگاه است ؛ دانشجویان مسلمان و انقلابی باید با هویت زدایی دینی از دانشگاه مقابله کنند؛ با جریانی که دانشجویان را به‌سوی بی‌تفاوتی و سکوت و عدم احساس مسئولیت اجتماعی و سیاسی سوق می‌دهند مبارزه کنند.

توصیه‌های مهم به جوانان دانشجو:

1- پرهیز از انفعال و ناامیدی

اولین توصیه‌ی من به شما دانشجوها پرهیز از انفعال و ناامیدی است؛ مواظب باشید؛ یعنی مواظب خودتان باشید، مواظب دلتان باشید، مواظب باشید دچار انفعال نشوید، دچار ناامیدی نشوید. شما باید کانون تزریق امید به بخش‌های دیگر باشید. بله، نابسامانی‌هایی در بخش‌های مختلف وجود دارد اما این نابسامانی‌ها غیرقابل‌رفع است؟ ابداً؛ اینها قابل‌رفع است. مدیران خوبی هستند، وجود دارند، ان‌شاءالله می‌توانند، می‌کنند، کما اینکه تا حالا خیلی از کارها انجام‌گرفته، بنابراین اولین مسئله‌ای که بنده توصیه می‌کنم این است که شما در این زمینه تقوا به خرج بدهید؛؛ تقوا یعنی خود را مرتباً مراقبت کردن و مواظب بودن. مراقب خودتان باشید که دچار یأس و ناامیدی و [اینکه] نمی‌شود و فایده‌ای ندارد و مانند این حرف‌ها نشوید. این اولین توصیه‌ی ما است. اگر شماها این توصیه را ندیده بگیرید، نه‌فقط نقش دانشجو تنزل پیدا می‌کند بلکه بقیه‌ی موتورهای حرکت به جلو هم کُند می‌شود، حرکتش کُند خواهد شد؛ یعنی روی آنها هم تأثیر منفی می‌گذارد.

جوان‌های هم سن‌وسال شما در دفاع مقدس همت کردند و کشور را نجات دادند؛ بعضی‌ها می‌گفتند: «آقا! فایده‌ای ندارد، نمی‌شود، امکان ندارد، کاری نمی‌شود کرد> همین جوان‌های مثل شما آمدند وسط میدان و کاری کردند که همه‌ی دنیا را متحیر کرد.

2-ناامیدی انسان را از راه خارج می‌کند بعضی از نسل‌های گذشته‌ی شما اینجا کم آوردند، در این مورد کم آوردند و دچار خطا شدند؛ یعنی آنجایی که نبایستی مأیوس بشوند، نباید ناامید بشوند، ناامید شدند، و این ناامیدی آنها را از میدان خارج کرد، و بعضی‌هایشان هم بدجوری خارج شدند! حالا بعضی‌ها فقط خارج شدند اما بعضی‌ها علاوه بر خارج شدن از میدان مبارزه‌ی انقلابی، هم‌صدای با دیگران هم شدند. پس مواظب باشید به افق پشت نکنید، به قله پشت نکنید، همیشه به سمت قله و به سمت افق روشن حرکت کنید.

3- فکر کردن و اندیشه ورزی

توصیه‌ی بعدی پرداختن به اندیشه‌ورزی است. در دانشگاه دو چیز لازم است: علم و فکر. علم بدون فکر مشکل‌ساز می‌شود، علمی که بدون فکر باشد، راه را غلط می‌رود؛ تبدیل می‌شود به سلاح‌های کشتارجمعی و سلاح اتمی و سلاح شیمیایی و بعضی از پدیده‌های علمی دیگری که بشریت را دارد بدبخت می‌کند؛ علمی که فکر درست همراهش نباشد، و بی‌فکر یا بافکر غلط حرکت کند این می‌شود. یکی از کارهای مهم اندیشه‌ورزی است؛ توصیه‌ی من این است: بنشینید فکر کنید. شماها خوش استعدادید، خوش‌فکرید، می‌توانید فکر کنید؛ بنشینید فکر کنید. البته فکر کردن راهنما هم لازم دارد، استاد فکر هم لازم دارد. بدون فکر اگر حرکت کنیم، حرکت‌ها زیگزاگی و موجب رکود و موجب توقف و موجب عقب‌گرد و امثال اینها خواهد شد چون فکر «بایدها» و «نبایدها» را معین می‌کند، این فکر باید در مسیر درست قرار بگیرد؛ اگر چنانچه فکر را درست مدیریت نکردید، ممکن است به راه خطا برود. حالا البته من کمتر اسم از افراد می‌آورم، [اما] مرحوم آقای مصباح (رضوان‌الله علیه) یک استادِ فکر بود؛ درباره‌ی مسائل فکری یک راهنما و مرشدی بود که می‌توانست مرجع و ملجأ باشد. این‌جور آدم‌ها لازم‌اند که استاد فکر باشند؛ همچنانی که علم استاد می‌خواهد، فکر هم استاد می‌خواهد؛

4-مماس شدن با مسائل کشور:

توصیه‌ی بعدی رهبری این است که دانشجویان با مسائل کشور مماس بشوند. انسان [وقتی] مسائل کشور را از دور نگاه می‌کند، یک‌جور است، [اما] وقتی تماس با مسائل پیدا می‌کند، یک‌جور دیگر است؛ مثلاً مسئله‌ی آب یک مسئله‌ای است که وقتی وارد بشوید، و تحقیق کنید، به یک نتایجی می‌رسید که مثلاً با نتایجی که اینجا گفته شد تفاوت دارد. روی این مسئله‌ی دانش‌بنیان‌ها کارکنید با مسائل کشور مماس بشوید، مسائل را از نزدیک ببینید، درک کنید، روی آن کارکنید، متمرکز بشوید. تحقیق کنید؛ نتایج تحقیقتان مورداستفاده قرار خواهد گرفت. دانشجوها می‌توانند گفتمان سازی کنند؛ در مورد شرکت‌های دانش‌بنیان گفتمان سازی بشود. وقتی یک موضوعی گفتمان شد در داخل کشور و به‌صورت یک موضوع متفاهَمِ عرفیِ عمومی درآمد، به‌طور طبیعی جریان پیدا می‌کند؛ گفتمان سازی این است.

5-جریان سازی علیه مؤلفه‌های مخل دانش‌بنیان

مثلاً مثل خام‌فروشی، یعنی فروش مواد بدون ارزش‌افزوده روی این مسئله جریان سازی کنید تا گفتمان مخالف با این، تولید بشود. یا واردات مصرفی، واردات غیر تولیدی که مشابه داخلی دارد و به‌اصطلاح متضاد با تشکیل حرکت دانش‌بنیان در کشور است. یا مثلاً مبارزه با قاچاق. این هم یک کاری است که دانشجوها می‌توانند انجام بدهند.

6-مطالبه گری و شیوه آن طبیعت دانشجو مطالبه گری است؛ مطالبه گری کنید و از مسئولان بخواهید که کار جدی بکنند؛ یکی از کارهایی که شماها می‌توانید بکنید این است؛ شما بر حذر بدارید مسئولان را از کارهای نمایشی؛ از آنها بخواهید کارهای جدی و واقعی انجام بدهند؛ این یکی از مطالبات درست و به‌جای دانشجویان است که می‌توانند این را بخواهند.

7- ارتباطات بین‌المللی با جوانان جهان

الآن در دنیا گروه‌های جوان دانشجو و غیر دانشجوی زیادی هستند که علیه سیاست‌های استکباری، علیه آمریکا، علیه سیاست‌های اروپایی و غربی به شدت مشغول فعالیتند؛ در خود اروپا وجود دارند، شاید در آمریکا [هم باشد] گروه‌های اسلامی در کشورهای اسلامی هم که معلوم است فراوان هستند؛ با اینها اگر بتوانید ارتباط سالم برقرار کنید، دو فایده دارد: فایده‌ی اول این است که به آنها نیرو می‌دهید و کمک می‌کنید؛ فایده‌ی دوم این است که جمهوری اسلامی را به آنها معرفی می‌کنید؛ یعنی شمای دانشجو، جمهوری اسلامی را به آن گروه دانشجوی مثلاً فرانسوی یا اتریشی یا مثلاً انگلیسی معرفی می‌کنید که جمهوری اسلامی این است؛ اگر چنانچه این حرکت را انجام بدهید خوب است. من روی چند کشور همسایه می‌خواهم تکیه کنم؛ ارتباطاتتان را با گروه‌های دانشجویی عراق، افغانستان، پاکستان هر چه می‌توانید بیشتر تقویت کنید. اینها آمادگی قلبی و روحی‌شان با شماها خیلی زیاد است و ارتباطات را برقرار کنید

شیوه‌های مطالبه گری

1- لزومی ندارد که برخورد تندوتیز بکنید!

2- منطقی و جدی و با منطق و استدلال مطالبه گری کردن،

3- موضوعات مهم قابل مطالبه گری عبارتند از: شعار سال - مسئله‌ی عدالت اقتصادی، مسئله‌ی فرهنگ، مسئله‌ی سبک زندگی؛ اینها همه مسائلی است که می‌توان در مورد اینها واقعاً مطالبه گری کرد و درخواست عمل جدی کرد؛

این مطالبه گری موجب می‌شود که بعضی نگویند «خب حالا که مثلاً تشکیلات مدیریتی دولت تشکیلات انقلابی است مجلس انقلابی، دولت انقلابی و مانند اینها دیگر مثلاً نقش دانشجوهای انقلابی چیست؟» نخیر، اتفاقاً می‌توان گفت نقششان گاهی اوقات بیشتر است، برای خاطر اینکه امکان حضورشان، امکان فعالیتشان، امروز بیشتر است. یکی از موارد، همین مطالبه گری است که می‌توانید انجام بدهید.

الزامات مطالبه گری: الف)- باید دانشجوها مبانی اعتقادی خودشان را محکم کنند؛ مبانی اعتقادی را، مبانی ایمانی را دانشجوها باید در خودشان مستحکم کنند

ب)- مطالعه و مجالست با علما. داشته باشند

ج)- تقویت اندیشه‌ورزی، عمیق شدن در مسائل کشور،

د)- بررسی راه‌حل‌ها و تجربه‌ها.

ه)- تفکیک عملکرد ضعیف مسئولین از نظام و انقلاب ا سلامی

و)- دشمن نتواند از مطالبه‌ی به حق شما سوءاستفاده کند

ز)- با دشمن وجه مشترک و مانند اینها پیدا نکنید؛ مخرج مشترک پیدا نکنید: [چون] او هم موضوعات را مطرح می‌کند دیگر، او هم مشکلات را مطرح می‌کند، هم صورت‌مسئله را او مطرح می‌کند، هم به‌اصطلاح علاج را و نتیجه‌گیری را مطرح می‌کند. شما صورت‌مسئله‌تان هم با او باید فرق داشته باشد، نتیجه‌گیری‌تان هم با او باید بکلی فرق داشته باشد، چون او دشمن است دیگر، او مُغرض است و از روی خیرخواهی انجام نمی‌دهد کار را.

نویسنده: حمیدرضا ترقی، عضو شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی