راغفر: در اعتماد به اروپا وقت زیادی تلف کردیم
یک کارشناس اقتصادی حامی دولت، اعتماد به اروپا و معطل اینستکس ماندن را اشتباه توصیف کرد.
به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
حسین راغفر استاد دانشگاه الزهرا درباره بدعهدی‌های اروپا به همشهری گفت: مشخص است که اروپا نه می‌خواهد و نه می‌تواند راهی برای حفظ برجام ایجاد کند. به واقع اروپا جنبه واسطه‌گری خود را از دست داده است. بسیاری از کشورهای اروپایی مانند انگلستان، آلمان و... با مشکلات اقتصادی زیادی روبه‌رو هستند. از این‌رو برای اروپاییان مشکلات داخلی کشورشان اهمیت بیشتری دارد و با توجه به روابط این کشورها و وابستگی‌شان به اقتصاد آمریکا انتظار اینکه بتوانند درباره موضوع مورد مناقشه‌ای، طرف کشوری غیر از آمریکا را بگیرند بعید به‌نظر می‌رسد. این امر نمایانگر آن است که سیاست‌گذاران ایران، هم انتظار زیادی از اروپا داشته و هم وقت و انرژی زیادی صرف آن کرده‌اند که نتیجه‌ای از آن حاصل نشده و پس از این نیز نخواهد شد. موضع‌گیری‌های این کشورها ارزش عملی چندانی ندارد به
*س_بیشتر بخوانید:_س* *س_موج تازه ادعاهای عجیب درباره ایران - FATF_س* *س_راغفر: اگر دلار 8000تومان شود مردم از ذوق به همین دولت رای می‌دهند_س*همین خاطر سعی می‌کنند با اقدامات تنبیهی آمریکا مواجه نشوند.
مشکلات ما از تصویب کردن یا نکردن FATF نیست، از تفکری است که پس از جنگ شکل گرفت. به جای اینکه بخواهد ظرفیت‌های لازم را برای حضور معنادار و موفق در دنیا کسب کند، به‌دنبال این بودکه وام‌هایی از اروپا بگیرد. واقعیت این است که ورود ما به بسیاری از نهادهای بین‌المللی با این تصور همراه بود که پس از جنگ به فکر بازسازی نگاه غرب باشیم. آنها در طول جنگ تلاش کرده بودند که کشور را خارج از مناسبات بین‌المللی نشان دهند و تحریم‌هایی را به‌خود بپذیرند.
این نگاه در همه دورانی که تحریم‌ها شدت و ضعف می‌گرفت انعکاسش در رفتار نهادهای مالی بین‌المللی علیه ایران قابل رؤیت بود. حتی در دوره باراک اوباما، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده آمریکا، همکاری‌های بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول با ایران تعطیل شد. این نگاه منفعلانه، بدون اینکه برنامه روشن اقتصادی و سیاسی فراهم کنیم، باعث شد بدون آمادگی و چشم‌انداز روشن، درهای اقتصاد کشور و سیاست را بگشاییم. حاصل آن بند و بست‌هایی است که بر ما بسته و تعهداتی است که از ما گرفته‌اند بدون آنکه گزینه بهره‌برداری این حضور را در عرصه‌های بین‌المللی فراهم کرده باشیم.
کارکرد نهادهای بین‌المللی خدمت به نظام جهانی و آمریکاست و این سهل‌انگاری است اگر گمان کنیم حضور در این نهادها منافع ما را تامین خواهد کرد.