روایت خاطرات باشگاه خبرساز آلمانی که سرمربی ایرانی انتخاب کرد

3 اکتبر 1990؛ روزی که آلمان شرقی و غربی دوباره متحد شدند. این روزی است که بسیاری از مردم آن را جشن می‌گیرند، روزی که در آن اعضای خانواده توانستند پس از چندین دهه فاصله (در برخی موارد)، دوباره یکدیگر را ببینند. امروزه چنین روزی در سراسر آلمان با نام Tag de Deutschen Einheit (روز وحدت آلمان)، به عنوان تعطیلات ملی جشن گرفته می‌شود. روز شادی برای تمام ملت.

با این حال، برای یک سازمان، اوضاع طور دیگری است. «دینامو درسدن» بیشتر دورانِ قبل از اتحاد را به عنوان بهترین باشگاه شرق آلمان گذرانده بود؛ نه تنها به عنوان تیمی که بهترین حمایت‌ها را داشته، بلکه موفق‌ترین و امن‌ترین باشگاه از نظر مالی.

باشگاه پلیس

دینامو درسدن به شکل کنونی خود در سال 1953 تأسیس شد. این باشگاه با روابط قوی‌ای که با پلیس آلمان شرقی داشت از مزایایی برخوردار بود که کمتر تیمی در آلمان شرقی می‌توانست چنین مزایایی داشته باشد.

با این حال، موفقیت آنی نبود و سال‌های اولیه بدون تلاطم سپری نمی‌شد. گفته می‌شود که اریش میلکه، رئیس اشتازی (پلیس مخفی آلمان شرقی) از اینکه تیم موفقی در برلین شرقی (بخشی از آلمان شرقی) وجود نداشت، ناراضی بود. از آنجایی که دینامو موفق‌ترین تیم شرق بود، تصمیم گرفت آن‌ها را به برلین منتقل کند و دینامو برلین را تشکیل دهد.

این بدان معنا بود که درسدن تنها چند سال پس از کسب موفقیت در جام حذفی و تثبیت خود به عنوان یکی از تیم‌های پیشروی کشور، در لیگ فوتبال منطقه‌ای قرار گرفت. آن‌ها یاد گرفته بودند که حمایت دولتی نمی‌تواند دائمی باشد. لیگ‌های پایین‌تر در آلمان شرقی در این مدت از استاندارد بالایی برخوردار نبودند و در عرض پنج سال پس از حضور در رده چهارم، به اوبرلیگا بازگشتند. مدتی طول کشید تا دینامو دوباره پای خود را به لیگ دسته اول باز کند، اما زمانی که این کار را انجام داد حسابی جای پای خود را محکم کرد.

از شروع تا پایان دوران طلایی

درسدن در دهه 1970 پنج بار قهرمان لیگ شد: در سال‌های 1971 و 1973، و سپس سه بار متوالی بین سال‌های 1976 و 1978. نه تنها در کشور بلکه ارزش خود را در مقیاس قاره‌ای هم ثابت کردند و در همان دهه چهار بار به یک‌چهارم نهایی جام باشگاه‌های اروپا راه یافتند. یک بار از رقبای آلمان غربی خود بایرن‌مونیخ و سه بار از بهترین تیم تیم انگلیس در آن زمان یعنی لیورپول شکست خوردند.

با این حال، درسدن یک بار دیگر باید یاد می‌گرفت که حمایت دولتی می‌تواند بسیار بی‌ثبات باشد. جشن گرفتن عناوین برای آن‌ها امری عادی شده بود و پس از یک پیروزی خاص در اواخر دهه 1970، میلکه وارد رختکن دینامو شد و جشن به یک‌باره قطع شد. میلکه با حالتی تحقیرآمیز به آن‌ها اطلاع داد که دینامو برلین از این پس قهرمان خواهد شد. پیش‌بینی او به حقیقت پیوست و با رشوه عجیب به داور یا شاید حتی بازیکن حریف، دینامو برلین دوباره به نیروی غالب در فوتبال آلمان شرقی تبدیل شد. دوران طلایی دینامو درسدن به پایان رسید.

اگرچه دینامو در دهه 1970 از مزایای مهمی به عنوان تیم ایالتی برخوردار بود، اما فاصله زیادی گرفت. رقابت برای سایر تیم‌های اوبرلیگا با تیم جدید ایالتی، دینامو برلین، به شدت دشوار شد. به خصوص که داوران و بازیکنان در لیست حقوق و دستمزد اشتازی حضور داشتند. اگرچه درسدن همچنان در جام داخلی موفق می‌شد، برلین ده بار متوالی بین سال‌های 1979 و 1988 قهرمان لیگ شد.

اتحاد آلمان

با این حال، در سال 1988، اتحاد مجدد آلمان چشم‌اندازی بسیار واقعی به نظر می‌رسید. آلمان شرقی به ضعیف‌ترین دوران در دهه‌های گذشته رسیده بود و اشتازی مشکلات مهم‌تری از تمرکز بر روی فوتبال داشت. این امر به درسدن اجازه داد تا از برلین پیش بیافتد و به تسلط 10 ساله آن‌ها پایان دهد. «جانور شرقی» دو قهرمانی آخر اوبرلیگا را در سال‌های 1989 و 1990 به دست آورد. هواداران درسدن در پی شکست در مقابل ستاره‌سرخ بلگراد در جام باشگاه‌های اروپا 1991-1990 مشکلاتی ایجاد کردند و باشگاه برای فصل بعد از حضور در اروپا محروم شد و هرگز هم به این مسیر باز نگشت.

فروریختن دیوار برلین به معنای اتحاد مجدد برای فوتبال آلمان بود، درست مانند هر جنبه دیگری از زندگی آلمان. این امر منجر به پایان اوبرلیگا و در نتیجه پایان حمایت اشتازی از تیم‌هایی مثل درسدن و برلین شد. باشگاه‌های آلمان شرقی به باشگاه‌های غرب در بوندس‌لیگا (لیگ بسیار رقابتی‌تر) پیوستند.

بیشتر بخوانید:

باشگاه سوئدی درگیر پرونده کلاهبرداری از فروش ملی‌پوش ایران!/ عکس

عبدی: می‌خواهیم یک رکورد رویایی ثبت کنیم

مانع بزرگ در راه تمدید قرارداد ترابی

سقوط

در نتیجه رقابت‌های سخت‌تر، درسدن متوجه شد که باید از همان ابتدا در برابر سقوط بجنگد. پس از اینکه در چند فصل اول خود در بوندس‌لیگا به سختی از سقوط رهایی یافتند، در فصل 1994-1993 با تیمی شایسته متشکل از اووه روسلر منچسترسیتی و پیوتر نواک بازیکن لهستانی، در رده سیزدهم قرار گرفتند. با این حال فصل بعدی از دسته اول سقوط کردند و از آن زمان دیگر به آنجا برنگشتند.

فراز و فرودهای زیادی در سال‌های پس از سقوط برای دینامو وجود داشت؛ البته عمدتاً فرود. تصادفی نیست که آن‌ها بلافاصله پس از تشکیل لیگ برتر در انگلیس به دسته پایین سقوط کردند. پول در فوتبال اهمیت فزاینده‌ای داشت و دینامو یکی از باشگاه‌های زیادی در سراسر قاره بود که برای حفظ خود خیلی تقلا می‌کرد.

آن‌ها پس از سقوط از بوندس‌لیگا مجوز حضور در بوندسلیگا 2 را به دلیل بی‌نظمی‌های مالی دریافت نکردند و بنابراین چاره‌ای جز سقوط به فوتبال منطقه‌ای نداشتند و بیش از یک دهه در آنجا ماندند. گاهی حتی در مورد بقای باشگاه هم جای تردید وجود داشت. به یاد آوردن باشگاهی که برای مدت طولانی بر فوتبال آلمان شرقی تسلط داشت، سخت بود. آن‌ها مانند سایه‌ای از آن تیم قدرتمند شده بودند.

تیم دسته چهارمی

پایین‌ترین نقطه زمانی بود که با گذراندن بیشترِ فصل تحت مربیگری کالین بل انگلیسی، به اوبرلیگای شمال‌غرب (رده چهارم فوتبال آلمان) سقوط کردند. در میان عملکردهای ضعیف در زمین و همچنین به دلیل موفقیت باشگاه دیگر شهر «درسدنر» دروازه‌های باشگاه در حال فرو ریختن بود.

هر چند وقتی به کف رسیدید، تنها راه بالا رفتن است. باشگاهی به بزرگی درسدن مطمئناً نمی‌توانست برای همیشه در فوتبال منطقه بماند و هدف خود را به بوندسلیگا 2 معطوف کرد. آن‌ها در سال 2004 به آنجا برگشتند اما در سال 2006 مجدداً سقوط کردند. این نمونه‌ای از درسدن مدرن بود. آن‌ها پنج سال طولانی دیگر را در لیگ منطقه‌ای گذراندند، و بعد با وجود اخراج سرمربی خود، رالف لوس، دوباره به سطح دوم صعود کردند.

دسته سوم و دسته دوم

سال‌های بعدی برای دینامو عجیب بوده است. آن‌ها سطح حمایتی را که در دوران اوج خود داشتند، به دست آورده‌اند و به طور مرتب بین 25000 تا 30000 هوادار جذب می‌کردند که با توجه به این نکته که بیش از 20 سال در لیگ برتر نبوده‌اند عددی باورنکردنی به نظر می‌رسد. هواداران آن‌ها به دلیل ایجاد بهترین فضا در خارج از بوندس‌لیگا و ساخت یک بنر به طول 450 متر که بنا بر گزارش‌ها بیش از 25000 یورو هزینه داشته است، شهرت جهانی به دست آوردند. روی این بنر نوشته شده بود Der Verein Mit Den Besten Fans (باشگاهی با بهترین هواداران). مطمئناً هم همینطور است و جای بحثی ندارد.

فصل 2017-2016 دینامو حتی به صعود به بوندس‌لیگا هم نزدیک شد، ولی در رده پنجم ایستاد. با این حال پس از سقوط در فصل 2020-2019 به دسته سوم، بار دیگر قهرمان این دسته شدند و بازگشتند. این روزها پس از نزدیک شدن به منطقه قرمز جدول الکساندر اشمیت از سرمربیگری‌شان اخراج شده و فریدون زندی ستاره سابق کایزرسلاترن و فرایبورگ که ایرانی - آلمانی است به طور موقت جای او را گرفته.

آینده روشن؟

پیش بینی آینده دینامو درسدن در آلمانِ یکپارچه سخت است، اما یک چیز مسلم است؛ تماشای این تیم خسته‌کننده نخواهد بود. با تیم‌هایی مانند شالکه، وردربرمن، هامبورگ، کارلسروهه، فورتونا و کایزرسلاترن، بوندسلیگا 2 مانند قبرستانی برای غول‌های سابقِ خوابیده شده است. قبرستانی که هر یک از آن‌ها می‌تواند هر لحظه از خواب بیدار شود. طرفداران دینامو درسدن امیدوارند که غول بعدی که از خواب بیدار می‌شود پیراهن زرد معروف آن‌ها را بر تن داشته باشد.

257 256