سخنرانی که «سخن تازه» می گفت...

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود... بامداد امروز مردی از میان رفت که خاطرات شیرین زیادی از سخنرانی ها و منبرهای متفاوتش در ذهن مردم نقش بسته است.

شیرینی این خاطرات بیشتر به نوع نگاه و سخن او در بیان معارف دینی مربوط است: توصیه های اخلاقی ساده و اثرگذاری که آمیخته با نکته سنجی های عرفانی و پرهیز از سیاست زدگی رایج و مرسوم بود و معمولا با چاشنی نقد قشری گری و سطحی نگری در دینداری همراه می شد. در کمتر سخنرانی مرحوم «آیت الله فاطمی نیا» نیش و کنایه به تقدس مابی و دینداری عامیانه غایب بود. «مقدس بازی» و «عوام بازی» دو تعبیر ویژه ای بود که در سخنرانی هایش معمولا تکرار می شد.

علیرغم داشتن نظرگاه سیاسی، از منبر و درس دین برای آن خرج نمی کرد.

در مجموع به تصویر مطلوب ما ایرانیان از یک «روحانی» بسیار نزدیک بود: لطیف و مهربان، مخالف با دین قشری، سهل گیر در احکام و مناسک و سخت گیر در فهم دین.

اشاره او به برخی دقایق عرفانی و تلاش مجتهدانه اش برای ترسیم کردن تصویری متفاوت و تازه از آنچه که در اذهان عمومی از معارف دینی نقش بسته است باعث شده بود که همواره احساس تازگی و طراوت از سخنان آن مرحوم به مخاطب منتقل شود. سخنرانی های او مدت هاست که در فضای مجازی دست به دست می شود و جان های مشتاق را می نوازد.

مرحوم فاطمی نیا توانسته بود با مشی خاصی که در منبر به آن پایبند بود اقشار مختلف مردم را گرد هم آورد. عامه مردم، دانشگاهیان و روحانیون هر کدام در پای منبر او چیزی برای آموختن سراغ داشتند.

مجالس احیا و عزاداری های او معمولا با استقبال زیادی مواجه می شد چرا که بنابر مشی سهل گیرانه اش از خسته کردن مخاطب دوری می کرد و معتقد بود که شیرینی معارف دینی را نباید با حاشیه روی های بیجا و طولانی در کام شنونده تلخ کرد. مرحوم آیت الله «عبدالله فاطمی نیا» در مجموع الگوی بسیار خوبی از تبلیغ و تبیین درست معارف دینی از خود به جا گذاشت که در این زمانه سخت کمتر دیده شده و شایسته پیروی است.