سرخس زیرساخت‌ها و مسئولان وعده‌ها
در دومین یادداشت از سلسله یادداشت‌های "خادم مردم سرخس" که مربوط به انتخاب فرماندار سرخس است، به موضوع زیرساخت‌ها و وعده‌هایی که برای استفاده از ظرفیت‌های سرخس داده شده است، پرداختیم.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس، در دومین یادداشت از سلسله یادداشت‌های #خادم_مردم_سرخس که مربوط به انتخاب فرماندار سرخس است، به موضوع زیرساخت‌ها و وعده‌هایی که برای استفاده از ظرفیت‌های سرخس داده شده است پرداختیم. متن این یادداشت به این صورت است:
سرخس شهرستانی با توانایی تامین منابع و امکانات یک کشور، اما گرفتار در دست مسئولانی است که توان تبدیل این توانمندی‌ها برای خدمت به مردم این شهرستان و کشور را ندارند. امروزه تعریف زیرساخت و کاربرد آن در زندگی مردم به ابعاد مختلف کشوری، منطقه‌ای، شهری، اجتماعی و... تغییر کرده است و برای سنجش میزان توانایی رشد یک شهر ابتدا به ارزیابی زیرساخت‌های آن می‌پردازند.
در تعریف زیرساخت می‌توان گفت زیرساخت هر کشوری، مجموعه تسهیلات عمومی، با سرمایه‌گذاری خصوصی یا عمومی است که امکان ارائه خدمات ضروری و استاندارد زندگی را فراهم می‌کند. این مجموعه از تسهیلات عمومی مرتبط به یکدیگر که امکانات جابجایی و حمل‌ونقل، تامین امنیت و سرپناه، ارائه خدمات و برقراری خدمات رفاهی را میسر می‌کنند عبارتند از مجموعه بزرگراه‌ها، پل‌ها، راه‌آهن‌ها و جاده‌های حمل کالا یا ترانزیت و در عین حال شبکه فاضلاب، سیستم آبرسانی و مخازن تامین آب را هم شامل می‌شوند و نیز شامل سدها، آب‌بندها، راه‌ها و بنادر هم هستند. همچنانکه مراکز تولید برق، گاز و نیرو را نیز در بر می‌گیرد. در کل زیرساخت‌ها را می‌توان به زیرساخت‌های اجتماعی (آموزش، بهداشت، امنیت و...) و زیرساخت‌های اقتصادی (سیستم حمل‌ونقل، ارتباطات، نیرو و...) تقسیم کرد.
در شهرستان مرزی سرخس منابع زیرساختی معدنی، نفتی و گازی، گمرک، سد دوستی، نیروگاه برق، منطقه ویژه اقتصادی و راه‌آهن بین‌المللی را مشاهده می‌کنیم اما نه تنها این زیرساخت‌ها برای مردم و شهر باعث رشد و پیشرفت نشده است بلکه با آمدن و رفتن مسئولان مختلف عواید آن نصیب دیگران شده است.
این منابع زیرساختی با اینکه در این منطقه وجود دارند اما مدیریت و تصمیم‌گیری در خصوص آنها و درآمدهایشان از جایگاهی دیگر و خارج از نگاه به شهرستان سرخس انجام می‌شود. به طور مثال امروز با وجود سد دوستی مردم از بهره‌مندی آب کشاورزی و آب آشامیدنی با کیفیت محرومند، با وجود نیروگاه برق که البته امروز با کمتر از یک چهارم مقدار اعلامی در زمان افتتاح کار می‌کند دچار مشکلات برق‌رسانی به صنایع و شهروندان هستیم تا جایی که برای جبران کمبود برق ناچار به وارد کردن برق از ترکمنستان شده‌ایم.
منطقه ویژه اقتصادی و گمرکی که با حصار‌های کشیده شده در اطراف و حتی جاده‌های مواصلاتی بین آنها خود را خارج از این منطقه سرزمینی اعلام می‌کنند و منابع گازی که پس از سال‌ها مردم روستاهای این شهرستان فاقد گاز هستند و برای پیشرفت شهرستان منتظر عملی شدن وعده‌های مسئولان هستند. این بخشی از زیرساخت‌های بالفعل شده نه برای سرخس، بلکه برای جاهای دیگر است.
قسمتی دیگر از زیرساخت‌های این منطقه نیز ناتمام و به دست تقدیر سپرده شده است و سالیان سال است مردم با گذر از کنار آنها خاطرات بزرگنمایی‌های مربوط به آن را یادآوری می‌کنند؛ جاده‌ی ترانزیتی که امروز معروف به جاده مرگ است و همچنان ناکامل و درگیر کشاکش بودجه و بی‌تدبیری‌هاست، صنایع درون منطقه ویژه اقتصادی که درگیر امکانات و راه‌اندازی هستند، امکانات ارتباطی مثل اینترنت که متاسفانه در سطح خود شهرستان پوشش کامل ندارند، زیرساخت‌های طبیعت‌گردی، باستان‌شناسی، تفریحی، آموزشی، شهری، بهداشتی و غیره نیز ابعادی دیگر از کمی و کاستی‌های زیرساختی این شهرستان هستند.
سخن پایانی: امروز سخن از انتخاب فرماندار و دیگر پست‌ها برای شهرستان سرخس بسیار زیاد است از مسئولان امر که در این تصمیم‌گیری مشارکت دارند انتظار می‌رود در انتخاب خود فردی لایق، شایسته و برابر با معیارهای خدمت به مردم و انقلاب را لحاظ کنند تا چند سال دیگر همچنان از طرح‌های 20 ساله و چه بسا 40 ساله‌ی زمین مانده حرف زده نشود و یاد ناتوانی مسئولان، خاطر مردم را آزرده نسازد.
#خادم_مردم_سرخس
یادداشت از محمد امیدوار، فعال فرهنگی و رسانه‌ای
انتهای پیام /