عاشورایی که قیامت کرده است

به گزارش مشرق، آرش فهیم، منتقد سینما با انتشار مطلبی درباره سریال عاشورا، در صفحه اینستاگرامی خود نوشت:

چرا باید مینی سریال «عاشورا» را بزرگ‌ترین محصول نمایشی تلویزیون ایران در یک دهه اخیر دانست؟

احتمالا افرادی چون من که موقعیت مهدی را چند بار دیده‌اند، ابتدا دچار این اشتباه بشوند که مجموعه «عاشورا» تکرار بسط یافته یا به قول عامیانه، آب بسته شده همان فیلم است و از خیر تماشای آن بگذرند. چون رسم معمول این بوده که وقتی می گفتند فلان أثر، نسخه سریالی فلان فیلم است، درواقع همان أثر را در شکل منبسط و طولانی شده با راش های اضافه می دیدیم.

اما واقعیت این است که این بار دقیقا برعکس است، یعنی «عاشورا» قیامت کرده و گویی «موقعیت مهدی» فرع و حاشیه‌ای بر آن است. اصل ماجرا در این مینی‌سریال اتفاق افتاده که از قضا باید آن را بزرگ‌ترین مجموعه نمایشی تلویزیون در 10 سال اخیر و بعد از «مختارنامه» دانست. جالب اینکه حتی «عاشورا» از «موقعیت مهدی» هم خوش‌ریتم‌تر و دارای جاذبه تصویری بیشتری است.

عاشورای هادی حجازی فر یک کلاس درس برای داستان گویی با تصویر در سینماست؛ شاید در ظاهر، «عاشورا» فیلمنامه چندان پیچیده و پر فراز و نشیبی نداشته باشد. اما این سریال با دستمایه قرار دادن ماجراهای واقعی و ترسیم ظریف و نکته سنج آن ها توانسته دنیای در ظاهر ساده اما بزرگ و پررنگ شهیدان مهدی و حمید باکری و سایر همرزمانشان را به تصویر بکشد. هر نما از «عاشورا» با وسواس کم نظیری طراحی شده است، طوری که به یک تابلوی زیبا و چشم نواز منجر گردیده و این تابلوهای زیبا به گونه‌ای دقیق کنار هم چیده شده‌اند که یک کل منسجم و نزدیک به دنیای واقعی را ثمر داده که روح نواز است.

نتیجه این ترکیب خلاقانه و استادانه این است که شما آنچنان گرم و مسحور حوادث و اتفاقات درون فیلم می شوید که انگار خودتان هم بخشی از داستان و همنفس شخصیت ها هستید. چنین اتفاقی در فیلم «خیلی دور خیلی نزدیک» هم رخ داده بود؛ خود میرکریمی در مصاحبه ای تعریف کرده بود که وقتی قصه این فیلم را نوشته بود، به او خورده گرفته بودند که قصه لاغری است و به فیلم به‌دردبخوری از آن درنمی‌آید (نقل به مضمون) اما نتیجه همان قصه به ظاهر کوچک، فیلم بزرگی در تاریخ سینمای ایران شد.

در عاشورا هم تقریبا همین اتفاق رخ داده است. یعنی روایت این أثر، بیش از آنکه در متن مکتوب و فیلمنامه نوشته شده باشد، در ظهور شخصیت‌ها، رنگ بندی و فضاسازی تصاویر و حرکت دوربین سرشته شده است؛ مجموعه‌ای که یک آن چشم و دل مخاطب را رها نمی کند. موقع تماشای هر قسمت، آرزو می کردم که ای کاش، این قسمت تمام نشود و من از این خلسه دلچسب دراماتیک خارج نشوم.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.