علی (ع) یک روز هم خانه‌نشین نشد
اینکه میگویند علی (ع) خانه‌نشین شد، دروغ است؛ علی یک روز هم خانه‌نشین نشد و یک روز هم از فعالیت اجتماعی دست نکشید.
اینکه میگویند علی خانه‌نشین شد، دروغ است؛ علی یک روز هم خانه‌نشین نشد، یک روز هم از فعالیت اجتماعی دست نکشید؛ علی یک روز هم با جامعه‌اش، با انقلابش، با امتش که امت او بود، چون امت پیغمبر بود قهر نکرد. از کار کناره گرفتن، زود‌رنج بودن، دل‌نازک بودن، از حوادث و رویدادهای کوچک فوراً رنجیدن و زبان به داد و بیداد گشودن، از شأن علی پایین‌تر بود و دامان علی به آن آلوده نشد. [او] کار کرد. لَم یَسبِقُهُ الاَوَلونَ بِعَمَل وَ لا یُدرِکُهُ الآخِرون؛ تا روز قیامت هم هیچ کس در عمل، در تلاش، در فعالیت، به پای علی نرسیده است و نمیرسد...
حضرت علی علیه‌السلام تسلیم محض پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بود
و، اما خصلت دوم. وَ لَقد کانَ رَسولُ الله صَلَی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه یُعطیهِ الرایَه؛ پیغمبر پرچم به او می‌سپرد. این به نظر من و آن‌چنان که من میفهمم، یک تعبیر سمبلیک است. پیغمبر اکرم به خیلی‌ها پرچم میداد و خیلی‌ها را به میدان جنگ میفرستاد... امام حسن میخواهد بگوید امیرالمؤمنین بازوی توانای پیغمبر بود، تسلیم محض پیغمبر بود... علی به معنای واقعی کلمه بازوی پیغمبر بود: اینجا را بکوب، اینجا را بنواز، با فلانی دوست شو و به سوی فلانی به دشمنی تهدیدکنان برافراشته شو؛ تسلیم محض و مطلق.
خصوصیت بزرگ دیگر علی علیه‌السلام این است که در مقابل پیغمبر، سِلم محض است. آن وقتی که رسول خدا به او میگوید در مکه بمان، میماند؛ آن وقتی که در جنگ تبوک به او میگوید در مدینه بمان، میماند؛ آن وقتی هم که به او میگوید با عمروبن‌عبدود بجنگ و جانت را در خطر بینداز، می‌اندازد؛ لا یَسبِ‌قونَه بِالقَولِ وَ هُم بِاَمرِه؛ یَعمَلون. در مقابل خدا و در مقابل پیامبر و در مقابل اسلام باید از علی این خصلت را آموخت: تسلیم محض بودن... باید به طور مطلق تسلیم اسلام باشیم، از اسلام سخن بشنویم، از اسلام راهنمایی بجوییم...
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در دنیا اندوخته مالی فراهم نیاورد
و، اما نکته‌ی سوم در زندگی امیرالمؤمنین به روایت امام حسن مجتبی. امام حسن در پایان این خطبه‌ی شریفه میفرماید: وَ ما تَرَکَ عَلی اَهلِ اَلارضِ صَفراءَ وَ لا بَیضاءَ [اِلا سَبعَ مِائَهَ دِرهَم]؛ علی از طلا و نقره‌ی عالم هیچ از خود باقی نگذاشت مگر هفتصد درهم. هفتصد درهم مبلغ بسیار ناچیزی است که همین مبلغ ناچیز هم در زندگی علی اندوخته به حساب نمی‌آید، زیرا علی آن را برای روز مبادا نیندوخته بود؛ خرج لازمی داشت و پول علی کفاف نمیداد، مجبور بود حقوق خودش را از بیت‌المال مقداری کنار بگذارد و بر خودش زحمت و رنج را تحمیل کند تا بتواند این خلأ را در زندگی پُر کند...
سه موعظه از زندگی امیرالمؤمنین علیه‌السلام که نباید فراموش کنیم
برادران و خواهران! راه ما این است و این موعظه‌ای است که امیرالمؤمنین با عمل خودش به ما داده است و ما را به آن فراخوانده است. این سه موعظه را فراموش نکنیم؛ این‌ها مصداقهای واقعی تقوا هستند؛ ما این سه درس را از علی یاد بگیریم. من این سه درس را باز هم تکرار میکنم: اول، عمل و تلاش. بیکار نمانید؛ کوشش کنید کار لازم و عمل صالح را در هر زمانی بشناسید و پیدا کنید و بعد آن را با صمیمیت و اخلاص انجام بدهید؛ و دوم، تسلیم بودن در مقابل فرمان رهبری؛ در مقابل فرمان آن کسی که برای انسان واجب‌الاطاعه است؛ و آنگاه بی‌اعتنائی به مادیگری، به پول، به زخارف دنیا، و پشت پا زدن به هر گونه عملی که از این احساس انسان سرچشمه میگیرد. این، فرمان امیرالمؤمنین برای ما است. پروردگارا! ما را با شیوه‌ی علی‌بن‌ابی‌طالب در دنیا زنده بدار و ما را در راه علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام بمیران.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری قرآن و عترت