نکاتی که باید درباره دعای هفتم صحیفه سجادیه بدانید
دعای هفتم صحیفه سجادیه دعایی است که امام سجاد (ع) همواره در شرایط اندوه و سختی می‌خواندند.
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، رهبر انقلاب در یکی از توصیه‌های خود خواندن دعای هفتم صحیفه سجادیه را برای دفع بلا و گرفتاری به مردم پیشنهاد دادند. در هفتمین باب از صحیفه سجادیه دعا و ستایش امام زین‌العابدین (ع) در مقابل پروردگار الهی در خصوص رفع بلا، سختی و روی آوردن اندوه بر انسان ذکر شده است.
در این گزارش نکاتی ارائه شده مبنی بر اهمیت دعای هفتم صحیفه سجادیه که در ادامه می‌خوانید:
خدای متعال گره‌های کوری که به دست هیچ کس باز نمی‌شود را به آسانی می‌گشاید و می‌داند که چگونه باید بندگان مبتلا و گرفتار را به سامان برساند. این‌گونه است که در این دعا آمده است: «یا من تحل به عقد المکاره، و یا من یفثأ به حد الشدائد، و یا من یلتمس منه المخرج الی روح الفرج. ای کسی که گره هر سختی به دست تو گشوده شود و ای که تندی شدائد به عنایتت می‌شکند، ای که راه بیرون‌شدن از تنگی و رفتن به سوی آسایش از تو خواسته شود.»
انسان مؤمن در موضوعات زندگی جز از خدا حاجت نمی‌خواهد و در این میان آنکه دارای بینش و آگاهی بیشتری است جز به سوی خدای بزرگ حرکت نمی‌کند. حال اگر انسان این امر را به درستی درک کند، در بر طرف شدن مشکلات بجز خدا به کس دیگری متوسل نمی‌شود. «ذلت لقدرتک الصعاب، و تسببت بلطفک الأسباب، و جری بقدرتک القضاء، و مضت علی ارادتک الأشیاء دشواری‌ها به لطف تو آسان شود و وسایل زندگی و اسباب حیات به رحمت تو فراهم آید و قضا به قدرتت جریان گیرد و همه چیز به اراده تو روان شود».
همه چیز فقط به خواست و اراده خداوند انجام می‌شود، البته بی‌آنکه خدا فرمانی بدهد، همه فرمان می‌برند و بی‌آنکه نهی کند، همه از کار می‌ایستند. همه چیز با اراده خداوند است، زیرا این جهان به گونه‌ای خلق شده که دارای یک نظام اصلح است و غیر اصلح نمی‌تواند آن را اداره کند. خداوند همه محاسن را در عالم هستی در جای خود قرار داده و هرکدام به وظیفه خود عمل می‌کنند.
حال همه موجودات و همه اعمال و افعال و کار‌های عالم بدون مصلحت خداوند محقق نمی‌شود بدون آنکه به امر کردن برای انجام امور و به نهی و بازدارندگی نیازی وجود داشته باشد. کسی نمی‌تواند از آنچه خداوند انجام می‌دهد، جلوگیری کند و آنچه خداوند انجامش را دشوار می‌کند، کسی نمی‌تواند آسانش کند. «فلا مصدر لما أوردت، و لا صارف لما وجهت، و لا فاتح لما أغلقت، و لا مغلق لما فتحت، و لا میسر لما عسرت، و لا ناصر لمن خذلت. اله من، چیزی را که تو آورده‌ای کسی نبرد و آنچه تو فرستاده‌ای دیگری باز نگرداند و بسته تو را کسی نگشاید و چیزی را که تو بگشایی دیگری نبندد و آنچه را تو دشوار نموده‌ای کسی آسان نکند و آن را که تو ذلیل کرده‌ای یاوری نباشد.»
آنان که به قدرت بی انتهای خداوند ایمان دارند هرگز مشکلات و سختی‌های زندگی امید آن‌ها را ناامید نمی‌کند و از پا در نمی‌آیند. به علاوه انسان مؤمن و در واقع مؤمن واقعی با قرار گرفتن دربرابر مشکلات و سختی‌های زندگی این را درک می‌کند که همه چیز به اراده خداوند است و اگر او بخواهد با گوشه چشمی همه را حل می‌کند پس نه تنها ناامید نمی‌شود بلکه قدرت ایمانش افزون شده و سبب استقامت و مبارزه او با مشکلات می‌شود.
«و لا تشغلنی بالاهتمام عن تعاهد فروضک، و استعمال سنتک؛ و مرا به خاطر چیرگی غم از رعایت واجبات و به کار بستن مستحبات خود باز مدار.»
این افرادی درد را بهتر از عافیت و فقر را بهتر از دارایی می‌دانند، زیرا عامل رشد خود را در این دیده اند. البته چنین افرادی در تاریخ بسیار کم هستند مانند حضرت زینب (س) که در روز عاشورا و در اوج مصائب و مشکلات فرمود: «ما رایت الا جمیلا».
انتهای پیام /