وقتی همه خوابیم!
روز گذشته رسانه ها به نقل از عضو هیئت علمی پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی با بیان اینکه احتمال تکرار زلزله طی یکماه آینده در هرمزگان وجود دارد، نوشتند: ایران وارد دوران 10 ساله پر زلزله می‌شود و وقوع زلزله 7 ریشتری در تهران محتمل تر است.
زمستان سال گذشته نیز سرپرست سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهرداری تهران گفته بود: «تهران شهر بزرگ و پیچیده‌ای است. اگر در این شهر پیچیده زلزله بزرگی در مقیاس بالای 6 ریشتر رخ دهد پیچیدگی‌های بسیار بیشتری نسبت به زلزله‌های قبلی شاهد هستیم.»
این هشدارها برای چندمین بار است که از سوی کارشناسان امر بیان می شود و به اندازه کافی نیز در رسانه ها تکرار شده اما کمتر توضیح و دلیلی برای تبیین بی اعتنایی عمومی به این مساله حیاتی دیده می شود. گویی نه مسوولان امر و نه مردم در میان گرفتاری های پیچ در پیچ زندگی و مسوولیت های مختلف فرصتی برای اندیشیدن به خطر بسیار پرهزینه و غیر قابل جبرانی به نام زلزله در شهر ها و به خصوص کلانشهر تهران ندارند!
نشانه این ادعا نیز فقدان برنامه ریزی های لازم برای کم کردن از این خطر است. حجم ساختمان های قدیمی و نا ایمن در کلان شهرها از جمله در تهران و وجود بافت های فرسوده در آنها به اندازه ای است که در صورت بروز یک زلزله 6 ریشتری میزان خسارات و تلفات آن قابل پیش بینی نیست. همین سخن در مورد روستاهای کشور که ساخت و ساز در آن ها به مراتب سهل گیرانه تر است صادق است. اما نه در رسانه ها و نه در مسوولان امر جدیت و همتی که به اندازه بزرگی این خطر باشد دیده نشده، حال آنکه چنین مشکل حیاتی، توجه فوری مسوولان ارشد کشور و حساسیت مستمر مردم و رسانه ها را می طلبد. در چنین شرایطی باید انواع راه های کاستن از خطرات این بلیه فراگیر در کشور مطرح و به صورت مدام کارشناسی شود و با مشارکت عمومی در اولین فرصت نیز به مرحله اجرا درآید.
هر هزینه ای برای این مهم یقینا کمتر از خسارات مهیبی است که در صورت بی مبالاتی به این مساله به کشور وارد خواهد آمد. خساراتی که نه تنها دستکمی از خسارات یک دوره جنگی ندارد بلکه می توان گفت ابعاد آن از یک جنگ طولانی نیز پیچیده تر و وسیع تر است!
جدا از اطلاعات ناقص از وضعیت دقیق ساختمان های شهرهای کشور هیچ برنامه ای برای نوسازی و مقاوم سازی ساختمان های سست و لرزان ارائه نشده و نظارت ناکافی در امر ساخت و ساز حتی درمورد ساختمان های نوساز هم دیده می شود که فجیع تر و غمبارترین نمونه این امر را نیز همگان در مورد ساختمان متروپل به چشم دیدند.
زنگ هشدار طبیعت برای بار چندم به صدا درآمده اما آیا ما بیدار می شویم؟!