پاداش مدال نقره «ناهید کیانی» طلا حساب شد؛ نزدیک بود!
پس از پایان رقابت‌های المپیک، مسئولین و دولتمردان ورزشی تصمیم گرفتند نقره کیانی را معادل طلا در نظر گرفته و به سنگ نوردی که با تلاش چشمگیر و ستودنی، بیش از حد انتظار ظاهر شده بود جایزه ویژه‌ای اعطا نمایند!
محمد ماکویی؛ واضح است که این نحوه برخورد کاملا با فرهنگ ایرانی همخوانی دارد و ما ملت غیر نتیجه گرایی که عادت کرده ایم ارزش افراد را وابسته به زحمتی که کشیده اند و یا توقعی که ازشان می‌رفته است بدانیم کاملا طبیعی می‌دانیم که مسئولین اینطور، نه طور دیگر، رفتار نمایند.
از نظر من این نوع برخورد درست نیست، زیرا اگر سنگ نوردی که نزدیک بود حریف صاحب نام خود را شکست دهد مستحق دریافت جایزه ویژه است، ناهید کیانی هم که نزدیک بود از علیزاده شکست بخورد نباید مورد قدردانی خاص و استثنایی قرار گیرد.
از سوی دیگر، چنانچه بخواهیم افراد را در عرصه ورزش بر اساس زحمتی که می‌کشند، نه نتیجه‌ای که کسب می‌کنند، مورد داوری قرار دهیم، هم باید نتایج بسیاری مسابقات فوتبال داخلی را بر گردانیم و هم باید در عوض فرد مستعدی که با زحمت کم می‌تواند پرچم ما را در مسابقات جهانی و المپیک بالا ببرد، زحمتکشی که فقط اسباب شرمندگی و شرمساری را در چنین رقابت‌هایی فراهم می‌کند اعزام نماییم!
در باره ارزشگذاری بر "کسب مدال بر اساس توقع" هم شاید مجبور باشیم طلایی‌های کشتی را برنزی حساب کرده و برنزی‌های دوچرخه سواری را طلایی محسوب نماییم!
کوتاه سخن اینکه شما با تفکر و فرهنگ ایرانی نمی‌توانید در عرصه المپیک و جهان برای خود نامی شایسته دست و پا نمایید و برای درخشیدن در این عرصه‌ها باید بپذیرید که کسی که فقط چند صدم ثانیه سریعتر از دیگری دویده و یا شنا کرده است از او بهتر است و آنی که تنها چند سانتیمتر از نفر دوم بیشتر و یا بالاتر پریده است نسبت به او دست بالا را دارد!
می‌گویند کسی که ادعا می‌کرد می‌تواند تا قعر اقیانوس پایین برود وقتی با نگاه تعجب آمیز حضار روبرو می‌شود تخفیف داده و "حالا شما یه کم بالاتر بگیر! " می‌گوید!
نفر دوم که ادعا می‌کند براحتی می‌تواند قله اورست را فتح کند نیز به همین سرنوشت دچار شده و "حالا شما یه کم پایینتر فرض کنید! " را بر زبان می‌آورد!
نفر سوم در مقام ادعا "من می‌توانم با بینی غذا بخورم! " گفته و بعد مجبور می‌شود حرف خود را با ادای "شما یه کم پایینتر بگیرید! " اصلاح کند!
به این ترتیب، شاید دلیل اینکه طلایی‌های کاروان ایران از نظر تعداد مدال به طلایی‌های بعضی از دیگر کاروان‌ها نمی‌مانند به خاطر این است که در آنجا‌ها برای اینکه "طلا یک چیز دیگر است" را در بین ورزشکاران جا بیندازند یکی گرفتن طلا و نقره را همانند همسان دانستن سختی غذا خوردن با دهان و بینی گرفته اند!
از میان اخبار