کریمی: طالب‌زاده انگیزه و راه صدای منتقدان غربی به غرب بود / جایگزین "آوینی" که جایش خالی نخواهد ماند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سهیل کریمی مستندساز، مهم‌ترین ویژگی فرهنگی مرحوم حاج نادر طالب‌زاده را، محوریت او برای جوانان در زمان فقدان شهید آوینی برشمرد و گفت: حاج نادر طالب زاده همسنگر خوبی برای آقا مرتضی بود که به موازات هم جلو می‌رفتند. به جرأت می‌شود گفت که در خیلی زمینه‌ها در سال‌های بعد از شهادت شهید آوینی، فقدان آقا مرتضی را او جبران می‌کرد. برای همین محل رجوع خیلی از بچه‌ها بود. هر کس و با هر اعتقادی که داشت از نظر سیاسی به ایشان رجوع می‌کرد و او با آغوش باز از او استقبال می‌کرد.

وی ادامه داد: کارکردی که شهید آوینی برای آن نسل از نظر فرهنگ و هنر انقلاب داشت، او تحقیقاً برای بچه‌های امروز پیدا کرده بود. اما آوینی نفحات دیگری داشت و بیشتر درگیر فلسفه و ادبیات بود اما ارتباط طالب‌زاده با غرب مهم بود. او انگیزه‌ای بود برای قشر تجدید نظرخواه در غرب که به غرب معترض بودند و اعتراضشان را از طریق او به حوزه‌های دیگر برسانند. حاج نادر یک اقدام مهم دیگر کرد و آن هم پیام اربعین و امام حسین (ع) را جهانی می‌کرد و صدای آنان را می‌رساند. این ویژگی مختص او بود.

کریمی در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره فشارها و تهدیدهایی که به مرحوم طالب‌زاده وارد شده بود و سرسختی او گفت: فشارهای مختلفی به خاطر مسئولیت پدرش قبل از انقلاب با اینکه استعفا داده بود به او وارد می‌شد اما با این حال عوارض سوابق پدرش متوجه او می‌شد و به او اصابت می‌کرد. اموال پدرش و حتی خانه مادرش هم مصادره شد اما بیشتر از قبل تلاش می‌کرد. خصوصاً کسانی بخاطر این سوابق در داخل علیه او اقدام می‌کردند، اما با این وجود او از قدرتش کم و پشیمان نمی‌شد و برعکس خیلی قوی‌تر از قبل مسیرش را ادامه می‌داد.

وی گفت: در دهه 70 سلسه مستند "ساعت 25" را به قیمت جان، طرد شدن از آمریکا و ایجاد مشکل برای خود و خانواده‌اش ساخت. کپسول انرژی و انگیزه بود؛ این جنس از آدم‌ها هیچ کاری هم که نکنند و صرف اینکه باشند هم انرژی ساطع می‌کنند.

کریمی ادامه داد: او در این مسیر خیلی از افراد را درس می‌داد؛ به‌نظرم برای علاقمندان رسانه و سینما، یک دوره کامل رسانه و یک استثنا بود. با وجود اینکه تولیدات بسیار خوبی را برای صداوسیما داشت اما یکبار به من گفت که برای چند فصل برنامه‌سازی تلویزیونی پولم را ندادند و دیگر پولی ندارم که استودیو اجاره کنم و برنامه بسازم. اما باز هم کوتاه نمی‌آمد و با کوچکترین پولی که دستش می‌آمد، دوباره تولید محتوا می‌کرد. در یک کلام، کارخانه تولید محتوا بود.

این فعال فرهنگی در پایان گفت: حاج نادر دست تنها بود اما سکوی پرتابی بود برای هرکس که می‌خواست به جایی برسد. به زبان حال و در اوج صداقت و صمیمیت، به افراد می‌گفت از من کمک بگیر هیچ وقت هم به کسی "نه" نمی‌گفت. می‌دانست که برای رسیدن برخی به مناصب مورد استفاده قرار می‌گیرد اما می‌گفت که اگر این استفاده از من به نفع انقلاب است اشکالی ندارد و آخ نمی‌گفت. شاید کمرش را هم خم می‌کرد که روی دوش من برو بالا. برای افتتاحیه جشنواره‌ها و همایش‌ها از نادر طالب‌زاه استفاده می‌شد اما بعد کنارش می‌زدند اما او هیچ اعتراض نمی‌کرد. عوامل آن شبکه و برنامه تا مدت‌ها بر سر کار بودند اما دیگر کاری با حاج نادر نداشتند. او هم قهر نمی‌کرد و هیچ موضعی نمی‌گرفت. اما زمین خدا بدون حجت نمی‌ماند و این عرصه هم جایگزین حاج نادر را پیدا خواهد کرد. امیدوارم باشند افرادی که این مسیر را ادامه بدهند.