گواردیولا - مسی، افتخار و شرم برای بارسلونا

خبر خوب: بهترین بازیکن تاریخ و بهترین مربی تاریخ در لاماسیا پرورش یافته و پیروز شدند. خبر بد: بارسا آن‌ها را از دست داده و نتوانستند دوران درخشان خود را در باشگاهی که آن‌ها را پرورش داده به پایان برسانند و حتی خبر بدتر: بارسا در سال شکوفایی کامل آن‌ها (یکی با آرژانتین جام جهانی را می‌برد، دیگری با سیتی قهرمان لیگ قهرمانان می‌شود)، حتی نمی‌تواند ادعایی در موردشان داشته باشد.

حس هواداران به مسی و پپ، ترکیبی متناقض از غرور و شرم است. غرور برای داشتنشان، شرم برای از دست دادن آنها. باعث افتخار است که هر دوی آن‌ها هر زمان، حتی زمانی که با باشگاهی دیگر همکاری دارند، عشق خود را به بارسا ابراز می‌کنند. در عین حال شرمنده‌ایم که بارسلونا هر دو را بیرون انداخت.

در مورد گواردیولا، جدایی او تا حدودی به دلیل رابطه بد او با ساندرو روسل بود که متوجه نشد با حمله به یوهان کرویف، در واقع به مربی خودش حمله کرده است. در مورد مسی، جدایی او تا حدی با مدیریت ورزشی وحشتناک بارتومئو و بعداً مدیریت احساسی وحشتناک لاپورتا رخ داد.

ما رسانه‌ها همچنین باید از خودمان نیز انتقاد کنیم: محیط وسواس‌آمیز و اغلب خفه‌کننده بارسا در نهایت ستاره‌هایش را می‌سوزاند و آن‌ها را از نظر روحی خسته می‌کند. مسی و گواردیولا خارج از بارسا از حرفه خود لذت می‌برند، بدون اینکه نیازی به نظارت 24 ساعته داشته باشند.

اقلیت نوکمپ که زمانی جرات سوت زدن علیه آن‌ها را داشت نیز باید سهم شرم و مسئولیت خود را بر عهده بگیرد. اما فراتر از تذکر دادن در مورد گناهکار بودن، تأملی دیگر نیز لازم است. قبلاً در زمان پپ این اتفاق افتاده بود و اکنون نیز در مورد مسی تکرار شده است. وقتی باشگاه باید از خجالت آب شود و وقتی می‌بیند که یک فوق ستاره بزرگ شده در خانه را از دست می‌دهد، همیشه از همین کلیشه استفاده می‌کند: بارسا بالاتر از همه است.

عبارتی که توسط قدرتمندان باشگاه بار‌ها تکرار شده و همه قبول داریم که برای رفع مسئولیت از این کلیشه استفاده می‌شود. اگر پپ در سال 2012 نمی‌رفت و مسی در سال 2021 بیرون نمی‌شد، بارسا امروز کجا بود؟ پاسخ ساده است: مطمئناً بسیار بهتر از امروز. نه، بارسا بالاتر از همه نیست؛ مسی و پپ استثنا هستند.