یلدای ایرانی؛ از «شب‌چَره» تا آجیل مخصوص!
گروه تاریخ خبرگزاری فارس امین رحیمی: آجیل شب یلدا در واقع از «شب‌چَره» آمده است که این بود: «در روزهای کوتاه زمستان که کشاورزان فعالیت کمتر و وقت آزاد بیشتری داشتند اعضای خانواده با تاریک‌شدن هوا برای شب‌نشینی دور هم جمع می‌شدند و تا پاسی از شب در زیر کرسی داغ برای یکدیگر خاطره و داستان تعریف می‌کردند. رونق‌بخش این شب‌نشینی‌ها نُقل، آجیل، میوه‌های تازه فصل و میوه‌هایی بود که در طول سال خشک کرده بودند. به این تنقلات که هنگام شب‌نشینی و پس از صرف غذای اصلی خورده می‌شد شب‌چَره می‌گفتند».
برای شب یلدا که شب‌نشینی طولانی‌تر داشت شب‌چره ایرانیان هم مفصل‌تر می‌شد و احتمالاً در طول سال خوراکی‌های بهتر را برای شب یلدا جمع‌آوری و نگهداری می‌کردند. البته این شب‌چره یلدایی یکسان نبود و در هر گوشه و کنار ایران هر نوعی از خوراکی بود که در همان منطقه کشت می‌شد یا در دسترس بود؛ گندم بوداده بود و نخودچی و شاهدانه و برنجک و تخمه هندوانه و کدو بود و بادام، گردو، پسته، فندق، مویز، انجیر و توت خشک بود.
همه این‌ها هم یک‌جا نبود؛ در منطقه‌ای کشمش بود و جایی دیگر توت خشک یا تخمه و جایی دیگر بادام بود و داستانش این بود: «اگر چه در کمتر کتاب تاریخی از شب یلدا نشان می‌توان یافت اما می‌توان گفت که از همه آن جشن‌ها که هزاران سال در ایران، مقدس و محترم بوده‌اند، جز نوروز، تنها یلداست که همواره خانواده‌های ایرانی را گرد هم جمع کرده است و آداب ساده و شیرین آن همچنان در دورافتاده‌ترین روستاهای ایران معمول و رایج بوده است... در این جشن که بی‌شک ریشه‌های دهقانی دارد هیچ غذای خاصی پخته نمی‌شد. در واقع سفره این جشن، سفره محقرانه دهقانان و کشاورزان بود که با اندوخته‌های کشاورزی، میوه‌های تابستانی که به زحمت تا این شب سالم مانده‌اند و خشکبار جمع آمده در طول 9 ماه نخستین سال پر شده است».
پایان پیام /
شما می توانید این مطلب را ویرایش نمایید
این مطلب را برای صفحه اول پیشنهاد کنید یلدا جشن یلدا شب یلدا آجیل شب نشینی ایران این خبر توسط افراد زیر ویرایش شده است