اختلال پرفکری چیست؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ عاطفه موسوی، مددکار اجتماعی در گفت‌وگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: یکی از اختلالات رایج در جامعه و بین افراد که در هر سن و شرایط خاصی ممکن است موقتا افراد تجربه کنند، بحث پرفکری یا اشتغال ذهنی است که در واقع فرد بدون اینکه کنترلی روی میزان یا نوع فکر داشته باشد، دائما افکاری سراغش می آید که بر تصمیم گیری حل مسئله و تفکر تحلیلی وی تاثیر می گذارد.

وی ادامه داد: انگار یک تحلیل بیش از حد است که باعث می شود، فرد انرژی روانی زیادی را از دست دهد، چون ما قاعدتا به هر آنچه از فکرمان می گذرد ناخودآگاه توجه می کنیم و خیلی از مواقع تلاش می کنیم که آنها را نادیده بگیریم یا با فکرهای جدیدی، فکرهای قبلی را کنار بزنیم. اما این هم انگار ظاهرا جوابگو نیست و فکرهای بیشتری در فکر ما ایجاد می کند. موسوی افزود: بررسی اختلال تفکر به خودی خود یک تشخیص خاص نیست، بلکه اصطلاحی برای توصیف نوعی اختلال شناختی است که روی توانایی فرد در ایجاد گفتار، نوشتار و رفتار منطقی تاثیر می گذارد. این مددکار تصریح کرد: اختلال تفکر باعث اختلال در روند تفکر افراد می شود، در سامان و بیان اندیشه فرد مشکل ایجاد می کند که باعث گفتار و رفتار نامفهوم، غیر منطقی یا مشکل ساز می شود. وی گفت: اختلالات فکری، اغلب در اختلالات دو قطبی، اوتیسم و کمبود توجه به صورت رایج دیده می شود، اما در طیف های ضعیف تری برای افرادی که دارای اختلال روانی خاصی نیستند، هم مسئله ایجاد می کند. موسوی بیان کرد: علائمی که ممکن است در یک اختلال فکری وجود داشته باشد، این است که گفتار غیر متعارف است، استفاده از کلمات به روش های غیر معمول و عجیب و غریب، گفتار غیر مستقم یعنی کلمات نامربوط را فرد با هم جمع می کند که اصطلاحا می توانیم بگوییم کلمه ها "سالاد" هستند یعنی کلمات عجیب و غریبی در کنار هم در گفتار فرد جمع می شود. این مددکار تاکید کرد: علائم دیگر، پاسخ دادن به سوالات با گفتاری باشد که از موضوع دور یا بی ربط است، یعنی از فرد موضوعی را سوال می کنید، فرد مشخصا نمی تواند درست پاسخ دهد و راجع به همه چیز صحبت می کند به جز آن چیزی که باید بگوید و شاید هم در نهایت به پاسخ مورد نظر برسد. وی ادامه داد: مباحث مختلفی در همین مکالمه ها جا به جا می شود یا در واقع گفتار بیش از حد غیر مستقیمی دارد یا بیانی دارد که به نتیجه نمی رسد و یا گفتار محدودی دارد که بسیار مبهم است و در واقع، بخشی از کلمه ها یا ایده ها را خیلی بیش از حد تکرار می کند. موسوی افزود: ما در جریان تفکر هم ممکن است دچار اختلال شویم، یعنی پرش فکر، فشار تکلم، کندی فکر، حاشیه پردازی، تکرار یا در جا زدن، تفکر بی ربط، تداعی یک صوت، وقفه فکر، واژه سازی، مکررگویی، تفکر با رنگ فلسفی خیلی خاص، تفکرات سحرآمیز، تفکر چند تکه شده که در واقع این مسائل، طبیعتا نیازمند درمان بوده و با تست های تخصصی حوزه روانشناسی قابل ارزیابی هستند و در مصاحبه بالینی این اختلال تشخیص داده می شود و پروسه درمان را می توانیم مشخص کنیم. این مددکار با بیان اینکه افراد در محتوای فکری هم می توانند اختلال داشته باشند، گفت: هذیان گویی، مهمترین نمونه ای که به شدت نیازمند درمان است و از بارزترین و مشهورترین اختلالات می باشد، یعنی بیمار به حقیقت غلطی اعتقاد دارد که در دنیای واقعی حقیقت ندارد یا اصلا آن موضوع وجود خارجی ندارد، عقیده غلط فرد با منطق اصلاح نمی شود، یعنی ما هر چقدر برای فرد توضیح دهیم، متوجه نیست، زیرا آن عقیده ای که دارد را به عنوان منطق پذیرفته است. وی تاکید کرد: فرد به خاطر اضطراب، فشار کاری، عدم تخلیه هیجانات، سبک زندگی ناسالم ممکن است درگیر اختلال تفکر یا پرفکری شود. این شرایط می تواند تبدیل به اختلال تفکر شود که در سطوح حادتر گاها نیازمند مصرف دارو و در موارد خیلی شدید بستری در بیمارستان های روانی است. انتهای پیام /