اوج عکس العمل اصولگرایان به ویژه نواصولگرایان در سال 97 به ویژه با خروج آمریکا از برجام، به آتش کشیدن متن برجام در مجلس بود. اما آیا قرار بود اصولگرایان و نواصولگرایان برای همیشه برایشان در بر همان پاشنه نفی برجام بچرخد؟

اگرچه از موازنه قدرت می گوید و نقش لوله تفنگ اما از اتکا به مردم هم غافل نیست تا این تصور درنگیرد که موفقیت های نظامی حکومت را از مردم بی نیاز می‌کند و در این بخش از حسین شریعتمداری متفاوت و متمایز می‌شود.

محمدرضا باهنر هم در گفت و گویی ضرورت کلید خوردن اصلاحات اساسی در ایران را یادآوری کرده و از میسر بودن همکاری و همفکری بین جریان های سیاسی مختلف بر سر مسایل کلان و ملی گفته است.

جامعه ما را می شود به سه به علاوه یک دسته تقسیم کرد.

قالیباف می‌خواهد به شکلی ظریف حساب خودش و نواصول‌گرایان را جدا کند چرا که اکنون همه جا گفته می‌شود حسن روحانی هشدار داده بود اگر من نباشم اینها بر سر اینترنت و حجاب سخت‌تر می‌گیرند و برجام را هم هوا می‌کنند و هر سه در حال انجام است!

«بدهکاری دولت روحانی» چند ماهی هست که به یک کلید واژه در ادبیات طرفداران و مسئولان دولت سیزدهم تبدیل شده است. حالا با وخیم تر شدن اوضاع اقتصادی کشور و ثبت رکورد تورم ماهانه در خرداد ماه و عملی نشدن وعده های اقتصادی دولت سیزدهم، این کلید واژه بیشتر استفاده می شود

تجارب گذشتگان دور و نزدیک، تجارب ما نیز به شمار می‌رود؛ چرا که "آن‌ها" نیز مثل "ما" بخشی از "ملت ایران" بودند. نفی مطلق آن‌ها، یعنی احساس استغنا از تجارب آن‌ها در حل مسائل و مشکلات ریز و درشت این سرزمین

تحلیل میزان آرا و ترکیب هیات رییسه جدید مجلس یازدهم نشان می دهد که تلاش جریان رادیکال اصول گرا برای به چالش کشیدن ریاست محمد باقر قالیباف به نتیجه نرسید و او برای سال سوم با میزان رای بالا رییس مجلس ماند.

فردا نوشت:

اعتراضات دی ماه 1396 نشان داد که اصلاحات حتی از نمد حمایت انفعالی و پسینی رخدادهای اجتماعی نیز نمی تواند، کلاهی برای ترمیم اعتبار از دست رفته خود ببافد و این جریان با پدیده قهر اجتماعی مواجه شده بود.

دیده بان ایران نوشت: حسین انواری گفت: همان‌هایی که از سفره انقلاب بهره‌های زیادی بردند و بعد از اینکه از قدرت خارج شدند, بیکار نمی‌نشینند و هر طور که بتوانند چوب لای چرخ امور می‌گذارند تا دولت نتواند فعالیتش را در آرامش پی بگیرد.

اگر ایران برای تمام ایرانیان باشد و برای انتخاب با سد نظارت استصوابی و در استخدام با گزینش ایدیولوژیک روبه رو نشوند و در دانشگاه تنها علم معیار باشد آنگاه با خود نمی‌گویند: بر خاکی نشسته ام که از آن من نیست از رنجی خسته ام که از آن من نیست.... حس تعلق امید به آینده می آفریند و آن گاه به نسل بعد می اندیشی و به او می سپاری.