انفجار جشن قهرمانی، پاداش 33 سال انتظار / معجزه اسکودتوی سوم ناپولی، مارادونا زنده شد!

به گزارش "ورزش سه"، سفر در کوچه ها و میدان های ناپولی؛ از گل های مقابل دیوارنگاره معروف دیگو تا نشان های روی پیراهن مغازه دارها، همه چیز آماده جشن قهرمانی است و گردشگران نیز خود را با ساعت شهر تنظیم می کنند. ببین دیگو، ببین شهر چقدر زیباست. مهمانی با تو شروع می شود، زیرا همه چیز با تو آغاز شد. راهپیمایی پیروزی می تواند حدود ساعت 17 امروز (به وقت محلی) آغاز شود، اما دیروز مراسم شکرگزاری به طور خودجوش برگزار شد. همه برای خوشامدگویی به مارادونا صف می‌کشند، مراسمی که با ارادتی خاص انجام می‌شود چرا که او ابرقهرمان اسطوره ای این شهر است.

در اواسط بعد از ظهر باران شروع به بارش می کند، اما در محله اسپانیایی ها قطرات آب به زمین نمی رسد زیرا از نظر فیزیکی بین یک نفر و دیگری فاصله ای وجود ندارد. این شیرین ترین انتظار است زیرا قهرمانی، چه امروز باشد چه نباشد، امری تضمین شده است. بیهوده نیست جشن های قهرمانی از حالا شروع شده است. از طرفی این زیباترین جایزه برای کسانی است که توانسته اند 33 سال به کلمه انتظار معنا ببخشند، بی آنکه بگذارند این اشتیاق بی نهایت زیاد، کم رنگ شود. در خیابان امانوئل دی دئو کوچه ای است که به جایی که همه آن را جایگاه دیگو مارادونا می شناسند، منتهی می شود. اینجا به سادگی نمی توانید عبور کنید. آنجا پس از دویست متر سربالایی وارد مکانی شاد، رنگارنگ و البته پر سر و صدا می شوید. گروه های کُر یکی پس از دیگری، سرودها یکی پس از دیگری؛ اینها زیباترین ساعت های روز هستند. اینجا انفجار جشن بزرگ قهرمانی پیش‌بینی می شود که در آن هرج و مرج شاید مانع از درک برخی از جنبه‌های شادی ناپلی شود.

گل رز و رنگ ها 

نجیب زاده ای حدود شصت ساله به نقاشی دیواری که به دیگو اختصاص داده شده نزدیک می شود. روی زمین، نزدیک دیوار نقاشی شده، فرشی از شال ها و تی شرت های بسیاری از تیم ها وجود دارد که فوتبال دوستان همه دنیا به پادشاه فوتبال ادای احترام می کنند. روی آن فرش، آقا با موهای سفید و چشمان خیس، با خجالت گل رز را می گذارد. گل های دیگری نیز وجود دارد و تصاویری از مردگان. توضیح اهمیتی که مارادونا برای این افراد دارد، غیرممکن است. آن نقاشی دیواری کلیسای سیستین هواداران ناپولی، در سال 1990 پس از قهرمانی دوم ساخته شد و عبادتگاهی عالی است. فراتر از نقاشی دیواری هنری طراحی شده توسط هنرمند خیابانی جوریت در پیاتزا مارادونا. دیروز کارهایی در آنجا در حال انجام بود، آنها رنگ های اثر و به ویژه نوشته را احیا می کردند. حتی نقاشی های دیواری خود را برای جشن اسکودتو زیبا می کنند، مانند هر خیابان، هر کوچه، هر میدان: سفید و آبی تمام شهر را تزئین کرده اند. در خیابان ها بچه‌ها ماسک‌های اوسیمن را می‌خرند، بزرگسالان در کافه نیلو توقف می‌کنند تا موهای مارادونا را تحسین کنند، موهای مارادونا، طبق روایت ها، از روی صندلی هواپیمایی که دیگو با آن در کنار صاحب کافه به ناپل سفر کرده بود، گرفته شده است.

یک داستان فوتبالی

گردشگران ایتالیایی یا خارجی که در مورد فوتبال می‌دانند، از شور و نشاط کسانی که این پیروزی را جشن می‌گیرند شگفت‌زده نمی‌شوند. از طرف دیگر، کسانی که بزرگی این رویداد را نادیده می گیرند، به سرعت به فضای جشن کشیده می شوند. پیشخدمت‌های رستوران تاریخی گامبرینوس در پیاتزا دل پلبیسیتو، از دیروز با افتخار روی کت سفید بی‌نظیر خود سپر اسکودتو را قرار داده است. ناپل زیباست و اصیل ترین چهره خود را به کسانی که تصمیم گرفته اند این مقطع را در اینجا بگذرانند ارائه می دهد.

در هیچ هتلی اتاق خالی وجود ندارد. این داستان رستگاری اجتماعی نیست، این ورزش نیست که شهر را به بالا می کشاند. نه، این داستان فتح اسکودتو توسط یک تیم بسیار قدرتمند است: این فوتبال به خالص ترین شکلش است، عاری از شعارهایی که اغلب در گذشته، شاید به درستی، موفقیت های ناپولی را همراهی کرده است. اینجا هیچ انتقامی برای گرفتن وجود ندارد، هیچ معانی دیگری وجود ندارد. ما با یک شهر فوق العاده و یک تیم فوق العاده روبه‌رو هستیم.

جایگاه ویژه 

کنار دریا یک رژه بی پایان از تی شرت‌هاست، حتی اگر دمای هوا شما را به پوشیدن حداقل یک سوییشرت دعوت کند. بین شماره های 9 و 77 اوسیمن و کواراتسخلیا، تعداد زیادی پیراهن با شماره 10 مارادونا نیز دیده می شوند. دیگو پسر شهر و پدر تیم است، حتی تیمی که زمانی شکل گرفت که او فقط می تواند آن را از بالا تحسین کند. و امروز ساعت 17 نگاه هوادارانی که ورزشگاه و خیابان های شهر را پر خواهند کرد، به سمت آسمان می رود. در محله اسپانیایی ها یک جایگاه ویژه وجود دارد که بالای آن یک بنر آویزان شده است: کاپیتان دی لورنزو، ویکتور اوسیمن و سایر بازیکنان دیگو مارادونا که در حال بلند کردن اسکودتوی سوم است را می بینند و در کنار او ماسیمو ترویسی، پینو دانیله، باد اسپنسر و ماریو مرولا لبخند می زنند. خوب است فکر کنیم که حتی در آن گوشه از آسمان رژه ای برای جشن گرفتن این موفقیت برگزار می شود. درک این نکته خوب است که در این شهر شادی فقط یک حالت ذهنی نیست، بلکه تقریباً شکل فیزیکی به خود می گیرد. پس چه امروز باشد چه چند روز دیگر، فرقی نمی کند. از آن لذت ببر ناپل؛ همانطور که فقط تو می توانی.