این فیلم بخشی از تراژدی تاریخ معاصر ایران است

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از روابط عمومی موزه سینمای ایران، درابتدای این جلسه سید احمد محیط طباطبایی ازموزه سینما به دلیل همراهی و مشارکت درنمایش و برگزاری جلسه نقد و بررسی فیلم درروز ملی کودک وهفته مهرگان تشکرکرد.

درادامه حسین شیخ الاسلامی درصحبت های کوتاهی گفت:«صحبت هایم را با گرامی داشت و بزرگداشت کودکانه ها و کودکانی که قربانی تخیل های سیاسی شدند شروع می کنم. حقیقت این است که از سالیان قبل، بچه های دهه60 هدف تخیل سیاسی دیگران قرارگرفتند تا کودکانی که درغزه این روزها قربانی تخیل می شوند، خوب است درچنین نشستی و بعد ازنمایش چنین فیلمی ازاین موضوع یاد کنیم و امیدوارترباشیم نسل هایی که این سال ها به دنیا می آیند قربانی تخیلات مسموم و یا گاه غیر کودکانه هیچ قشری نشوند.»

اوادامه داد:«تشکرویژه ای ازناصر صفاریان دارم به این دلیل که اودرمستندهای مختلف چیزی را تاریخ سازی و مکتوب کرد که شاید کمتر کسی سراغ آن می رفت. به صورت مشخص مدیون مستند او درمورد احمد رضا احمدی هستم و همیشه منتظر فرصتی بودم که برای ساختن آن تصویر ویژه ازستاره ادبیات معاصر ما، ازاو تشکرکنم. همینطورمستند «کودکی ناتمام» که اهمیت تاریخی آن به تدریح روشن ترخواهد شد.»

شیخ الاسلامی ادامه داد:«سوژه هایی دراین فیلم آمدند و رفتند و ما حالا در سال1404 می بینیم که مسئول بسیاری از اتفاقات دردناک ادبیات ما بودند. چیزی که هیچ وقت دراین فیلم گفته نمی شود، اما نگفتنش خیلی به چشم می آید. ما یک قطع ارتباط با سنت مان داشتیم که این فیلم همین را روایت می کند و شما درچهره آدم هایی که دراین فیلم با آنها مصاحبه شده است می بینید که درتوجیه خودشان چقدرموفق هستند. چقدرخوب می توانند خودشان را برای خودشان و دیگران توجیه کنند. این یک گزاره اخلاقی برای همه کسانی است که برای کودکان و نوجوانان کار می کند که چقدربا نیت خیرمی توان فاجعه آفرید. این فیلم تکه ای از تاریخ ما است که از سراتفاق یا حسن هنردوستان سرشت نمای بخشی از تراژدی تاریخ معاصرایران است.»

علی اکبرزین العابدین نیزدرادامه گفت:«من هم ازآقای طباطبایی وموزه سینما به دلیل نمایش این فیلم تشکرمی کنم و باید بگویم ما با مهمترین مستند ادبیات کودکان رو به رو هستیم و همچنان ما هیچ مستندی به این قدرت درباره ادبیات کودکان و نوجوانان ندیدیم.»

او ادامه داد:«وای براهالی ادبیات کودکان و نوجوانان که یک مستند درجه یک دارد و آن را هیچ کجا نمایش نداده است. شما دراین فیلم میان کودکی و بزرگسالی، تربیت وایدئولوژی مدام دررفت و آمد هستید. اتفاقا ناصر صفاریان باید این فیلم را می ساخت نه کسی که با ادبیات کودکان نزدیکی دارد. کسی که چشمش ادبیات و شعر را می دید تا آن نگاهی که شعر کودکان را فارغ از شعربودن می بیند.»

ناصرصفاریان نیزبا یادی از زنده یاد مازیار شیخ محبوبی صدابردار این فیلم گفت:«همیشه علاقه مند هستم آن چه قبلا انجام دادم را باز تغییراتی درآن ایجاد کنم. اگرامروز قرار بود فیلم ساخته شود، دوباره فیلم را به همین شکل با همین حرف می ساختم. ولی تفاوتی که الان به نسبت قبل برای من وجود دارد، این است که آن زمان تلخی و روایت های مربوط به جنگ و فشارو بحران ها را به عنوان یک نوستالژی مطرح می کردیم و الان که فیلم را می بینیم وآن چه مطرح می کردیم که آن سالها چه روزگار بدی بود، باز دوباره همان ها را همین چند ماه پیش تجربه کردیم.»

او ادامه داد:«نقش و حضورعلی اکبر زین العابدین دراین فیلم پررنگ بود و اگراو نبود، شاید این فیلم اصلا ساخته نمی شد چرا که در این فیلم از روابط دوستانه آقای زین العابدین با کسانی که در این فیلم می بینید استفاده کردم و تاثیر مثبتی روی فیلم داشت. آن چه که در مورد محتوای فیلم می توانم اشاره کنم این است که قصد ما در شروع تحقیق و فیلمبرداری این بود که روایتی تاریخ نگارانه از تاریخ ادبیات کودکان درایران داشته باشیم که یک پروژه بزرگ بود. با حمایت و کمک اقای زین العابدین و دستیاران پروژه، شدنی بود. اما بخش مالی هم باید مد نظر قرار می گرفت. با یک مرکز نیمه دولتی صحبت شد که در ساخت فیلم مشارکت داشته باشند. بعد ازرفت وآمدها بالاخره این طرح تصویب شدو جلو رفتیم و دیدیم پروژه خیلی گسترده ترازاین حرف ها است. در اولین مرحله تدوین به این نتیجه رسیدیم که آن عنوان ادبیات کودک را به شعر کودک تغییر بدهیم. یعنی داستان را کنار بگذاریم. شعر کودک را شروع کردیم و همان روایت تاریخ نگارانه را پیش گرفتیم. سر تدوین بود که به این نتیجه رسیدیم باز حجم عظیمی متریال داریم واینکه مخاطب ما کیست؟»

صفاریان ادامه داد:«همیشه ازاولین فیلم تا الان مخاطبی که برای فیلم ها در نظر داشیم یک مخاطب عام با علاقه مندی ها و گرایش های روشنفکری بوده است. یعنی مخاطبی باشد که وقتی درمورد شعر کودک فیلم می بینید لزوما دانشجو ومحقق ادبیات نباشد. گستره مخاطب بیشتری پیدا کند. به همین خاطربه این نتجیه رسیدیم که ما یک روایت موازی درکنار روایت شعری داشته باشیم. تاکید ما روی تاریخ نگاری نباشد و به نوستالژی دهه60 بپردازیم.»

احمد محیط طباطبایی نیزدرپایان گفت:«یکی از مهم ترین شاعران معاصر ایران پروین اعتصامی است. او در سال1320 فوت کرد و با یک بی مهری و تضاد با حاکمیت وقت یعنی پهلوی اول رو به رو شد. وقتی او فوت کرد انجمن نسوان ایران که انجمن بسیار مهمی بود و زیر نظر وزارت معارف بود، از پدرم دعوت کردند که در مورد زنان در ادبیات ایران سخنرانی کنند. پدرم در آن جلسه تاکید می کند که چرا انجمن نسوان از مهم ترین شاعر زن معاصر تقدیر نکرد وبرای او مراسم برگزار نکرد؟ می دانید نکته کجا است؟ انجمن نسوان از پدرمن شکایت کرد! اتفاقا توجه به میراث گذشته باعث می شود فکر کنیم که از چه تجربیاتی برخوردارشدیم.»

59243