ای قصه بهشت، ز کویت حکایتی...
به گزارش مشرق، محمد ایمانی فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: پیامبر اعظم (ص) است هنگامی که از معراج ملکوت برگشت، خبر داد: «داخل بهشت شدم پس دیدم با طلا بر در آن نوشته اند لااله الاالله، مُحمد حَبیب الله، علی ولی الله، فاطمه اَمَهُ الله، الحسن و الحسین صفوه الله، علی مُبغضیهم لعنه الله... فاطمه بنده مخصوص خداست... و لعنت خداوند بر دشمنان آنان».
فاطمه (س) بوی بهشت می دهد. «... پس هرگاه مشتاق بوی بهشت شوم، دخترم فاطمه را می بویم». جناب عایشه بارها دیده که چگونه رسول خدا (ص) پیش پای فاطمه بلند می شود و او را به سینه می چسباند و می بوسد و می بوید.
علی (ع) هم این گونه است، فاطمه (س) را عاشقانه دوست دارد. «به خدا سوگند او را نرنجاندم و به خشم نیاوردم... او نیز نه مرا رنجاند و نه نافرمانی کرد. و هرگاه در سیمای وی می نگریستم، هم و غم و حزن و اندوه من برطرف می شد».
علی (ع) هم عشق فاطمه (س) است؛ بشنو! «اِنَ السَعید کُلَ السَعید حَقَ السَعید مَن اَحَبَ عَلیاً فی حَیاته و بَعدَ مَوتِه». عشق فاطمه به فریاد آمده است. بدانید مردم! همانا سعادتمند - به تمامی سعادت و حقیقت آن - کسی است که علی را در زندگی و پس از مرگش دوست بدارد...
فاطمه جانش برای علی می رفت که از جفاها بر علی به خشم آمد و مهاجمان با مشاهده غضب او، دست از امام کشیدند. آنجا بود که فاطمه به عشق جان بخشید و خطاب به علی فرمود:
«روحی لِروحِک الفِداء و نَفسی لِنَفسِکَ الوِقاء یا اَبَا الحَسَن... روحم فدای تو و جانم سپر بلای تو یا اباالحسن! اگر در خیر و نیکی به سر ببری با تو خواهم بود و اگر در سختی و محنت سرکنی، با تو سر خواهم کرد»
عایشه شهادت می دهد: «من روی زمین کسی را راستگوتر از فاطمه ندیدم» و «در میان مردم کسی را شبیه تر از فاطمه به پیامبر از نظر کلام و گفتار ندیدم». بنابراین می توان گفت فاطمه - سلام الله علیها - آن روز در مسجد از زبان پیامبر (ص) خطبه فدکیه را خواند که فرمود:
«خداوند اطاعت ما را مایه نظام دین و امامت ما را امان از تفرقه و جهاد را مایه عزت اسلام قرار داد... آنگاه که خداوند خانه پیامبران و آرامگاه اولیا را برای پیامبرش برگزید، نفاق پنهان در شما ظاهر شد و جامه دین کهنه گردید...
و شیطان سر از مخفیگاه بیرون آورد و شما را فرا خواند، دید که پاسخگوی دعوت باطل او هستید و برای فریب خوردن آماده اید... پس به کجا برمی گردید با آن که راه را شناخته اید؟ و چه چیز را کتمان می کنید پس از آن که حقیقت را یافته اید؟
... همانا شما را می بینم که به عیش و رفاه چسبیده اید و آن را که شایسته بود به عنوان مولا و مقتدای خود برگزینید، از خود دور ساخته اید و به خیال خود از سختی به آسایش رهنمون شده اید. پس آب [ایمان] را که در دهان خود جمع کرده بودید، یکباره همه را بیرون ریختید و هرچه را خورده بودید، بالا آوردید (و البته به فرموده قرآن) کفر شما و تمام انسان های روی زمین زیانی به خدا نمی رساند....».
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.