بازیگری یک امر تکنیکال است

حسین ابراهیمی بازیگر نمایش گناه مشترک درباره نقش خود در این نمایش گفت: من نقش یک دانای روان پریش که مواردی چون غیر عادی بودن، اعتماد به نفس و خونسردی سادیستیک در آن به چشم می‌خورد را دارم. شخصیتی که مابه ازای واقعی اش دور از ذهن، باورنکردنی و حتی زشت است.

وی دل پاسخ به این سوال که مهم‌ترین ویژگی نقش و تفاوتی که با دیگر شخصیت‌هایی که تاکنون به آن‌ها جان بخشیده‌اید؛ چیست؟ بیان کرد: مهم ترین ویژگی این است که می‌تواند مخاطب را بین خندیدن و وحشت معلق نگه دارد. شاید نمایش در نقاطی بار طنز هم داشته باشد اما طنزی همراه با وحشت، تلخی و اندوه.

ابراهیمی درباره چالش‌های خود و ایجاد حس بر روی صحنه گفت: بازیگری جدای از مدیوم تصویر یا صحنه نمایش، یک امر تکنیکال است، چه روی صحنه و چه پشت دوربین می‌توان از این تکنیک ها به همراه استعداد برای باور پذیر کردن نقش استفاده کرد؛ اما در نمایش گناه مشترک از ابتدا قرار بود من در اواخر نمایش به روی صحنه بیایم ولی در نهایت به این نتیجه رسیدند که صحنه آخر هم ضبط و پخش شود. پس بازی من که قرار بود دو سویه مختلف داشته باشد، در یک سویه که همان تصویر بود خلاصه شد.

وی ادامه داد: قرار بر این بود مخاطب من در تصاویر، بازیگران روی صحنه باشند و در انتها با آمدن روی صحنه مستقیما رو به تماشاگران حاضر در سالن دیالوگ بگویم که پس از تغییرات اعمال شده با تغییر لحن، میمیک و زبان بدن هر دو وجه را در قالب تصویر ارائه کردم.

این بازیگر از تجربه بازیگری گفت: هر چه تجربه بازیگری بیشتر باشد، بازیگر در ایفای نقش‌های متفاوت موفق تر خواهد بود؛ اما تجربه زیستی، خودشناسی، خودباوری، به یاد داشتن خاطرات از دورترین خاطره تا... و در نهایت آگاهی بسیار مهم است. البته این نکته را هم متذکر شوم که گاهی قرار است بازیگر نقشی را بازی کند که هیچ تجربه زیستی از آن نقش یا آن حس ندارد و اینجاست حافظه اشتراکی به کمک بازیگر می آید؛ یعنی بازیگر باید به خود کرده و نزدیکترین حسی را که پیدا می‌کند جایگزین نماید و اگر این اتفاق بیفتد بازیگر می‌تواند نقش‌های متفاوت را به خوبی ایفا نماید.