بررسی عملکرد سهمیه 7 رشته که در المپیک محقق نشد
تهران - ایرنا - کمیته ملی المپیک در بررسی اولیه عملکرد فدراسیون‌ها به هفت رشته‌ای که ظرفیت کسب سهمیه المپیک به صورت بالقوه در آنها وجود داشت اما به دلایلی، محقق نشد، پرداخت. مدیریت اشتباه و ضعف برنامه‌ریزی برخی فدراسیون‌ها و منابع مالی عمده‌ترین دلایل مانع کسب سهمیه المپیکی بیان شده است.
به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، کاروان ایران در سی و دومین دوره بازی‌های المپیک 68 سهمیه در 16 رشته کسب کرده اما با 65 ورزشکار راهی توکیو شده بود و در نهایت با جایگاه بیست و هفتمی به کار خود پایان داد. کمیته ملی المپیک هم پس از پایان این رویداد عملکرد کاروان ورزشی کشورمان را از نظر کمی و کیفی بررسی کرد. در این بررسی کارشناسی که توسط کمیته ملی المپیک صورت گرفت در بعد کسب سهمیه‌ها هفت رشته والیبال، بسکتبال، شمشیربازی، کشتی، وزنه‌برداری، تیراندازی و کاراته سهمیه مناسب کسب کردند.
اما چهار رشته تنیس روی میز، بدمینتون، دوچرخه‌سواری و شنا هنوز دارای توانمندی کسب سهمیه بیشتر نیستند و از طرفی بوکس (2 سهمیه در المپیک داشت) و واترپلو به دلیل تغییر برنامه‌های فدراسیون جهانی در این دوره از کسب سهمیه یا افزایش آن بازماندند.
در بررسی رشته دوومیدانی در برخی مواد، تیراندازی با کمان و قایقرانی قابلیت افزایش سهمیه‌ها وجود داشت که تاثیر شیوع کرونا بر تغییر مکرر برنامه‌ها و مدیریت واکنشی فدراسیون‌ها این فرصت‌ها را از دست دادند.
در تکواندو رشته مدال‌آور ایران که این دوره عملکرد بسیار ضعیفی داشت در کسب سهمیه‌ها با توجه به 2 روش کسب سهمیه (8 سهمیه از رنکینگ یا چهار سهمیه مستقیم از قاره‌ایی) نتوانست سهمیه بیشتر از 3 کسب کند.
اما در هفت رشته ایران ظرفیت کسب سهمیه به صورت بالقوه را داشته که به دلایلی تاکنون محقق نشده است.
شنا رشته‌ای که نیازمند کار مداوم و استفاده از ظرفیت فنی مربیان خارجی یا اقامت شناگران در کشورهای صاحب سبک برای ارتقاء سطح کیفی ضروری است تا در بازی‌های آسیایی صاحب مدال و در بازی‌های المپیک تعداد سهمیه‌ها افزایش یابد.
قایقرانی رشته‌ای که نیازمند سرمایه‌گذاری در زیر ساخت‌ها و حضور مربیان خارجی در برخی رشته‌ها یا اعزام مربیان ایرانی به دوره‌های چندماهه است، زیرا ظرفیت موفقیت را دارد.
در سوارکاری بزرگترین مانع، هزینه‌ها است؛ اما ظرفیت کسب سهمیه توسط ایرانی‌های ساکن اروپا وجود دارد که به برنامه‌ریزی، هماهنگی و تامین هزینه‌های مربوطه نیازمند است.
ژیمناستیک با وجود تلاش یک ژیمناست ایرانی (سعیدرضا کیخا) در مراحل پایانی با امتیاز بسیار ناچیزی از کسب سهمیه بازماند که ظرفیت کسب سهمیه در بازی‌های المپیک را داشت اما مدیریت اشتباه و چالش برانگیز فدراسیون مانع اصلی آن شد.
دوومیدانی هم در موادی نظیر پرش ارتفاع، پرتاب وزنه و برخی مواد دیگر، ظرفیت کسب سهمیه وجود داشت اما فدراسیون نیازمند برنامه جامع برای انسجام بخشی است.
بسکتبال با توجه به حضور بسکتبال سه در سه امکان کسب سهمیه برای زنان وجود داشت اما تعطیلی 19 ماهه و دوری از مسابقات و تمرینات مانع جدی بر سرراه کسب سهمیه بود.
فوتبال؛ این رشته با وجود ظرفیت بالایی که در کشور دارد، فدراسیون هیچ برنامه‌ایی برای تیم امید در بازی‌های آسیایی و انتخابی المپیک نداشته است، در حالی که این رشته یکی از بالاترین ظرفیت‌های کسب سهمیه را دارد.
هندبال؛ حضور قطب‌های جهانی متکی به بازیکنان 2 تابعیتی (قطر، بحرین و کویت) یکی از دشوارترین مسیرها را در کنار کره‌جنوبی برای این رشته در آسیا رقم زده است. هرچند وجود لژیونرهای ایرانی در اروپا شانس ایران را هم افزایش می‌دهد اما مدیریت و برنامه‌ریزی تیم ملی یکی از بزرگترین برنامه‌های فدراسیون باید باشد.
البته تغییر روش‌های کسب سهیه در این دوره، فدراسیون‌های بین‌المللی ورزشی را برآن داشت تا رویه‌های مختلفی برای کسب سهمیه‌ها پیش‌بینی و اجرا کنند. نظیر اجرای تقویم ورزشی سال گذشته با یک سال تأخیر، مانند کشتی، والیبال، تنیس روی میز و کاراته. در برخی رشته‌ها روش‌های جدیدی را جایگزین کردند مانند وزنه‌برداری که در نهایت منجر به از دست رفتن شانس برخی وزنه‌برداران مانند سهراب مرادی و کیانوش رستمی و جایگزینی نفرات دیگر شد.
همچنی در اختصاص سهمیه در برخی رشته‌ها نیز فدراسیون‌های بین‌المللی، نتایج گذشته را در نظر گرفتند، مانند فدراسیون بین‌المللی شنا، شیرجه و واترپلو که شانس تیم واترپلوی ایران را از بین برد در بوکس هم همینطور.
*س_برچسب‌ها_س*